«سرود» فرقۀ ضاله  

«سرود» فرقۀ ضاله  
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سرود جمهوری اسلامی متعصبانه و فرقه ای است. این سرود یک افزار فشار روانی برای خادم یا نادم شدن انسان است. یا کسی محتوای این سرود را قبول دارد و میخواند، که از آن فرقه است ذوب شده در استبداد. یا کسی مجبور به خواندن آن است، که یا نادم عقیده خویش است یا قبول ندارد اما نمیتواند نخواند. در این مورد آخر، نباید تمکین کننده را محکوم یا طرد کرد، باید ارتجاع و شرایط مجبور کننده را محکوم کرد.  

ماموتهای فرقه ی غرائب در هیچ خشخاشی از نظریات خود خشخاشکی جا برای انسان دگر اندیش و آزاده باز نمیگذارند. دیدن متن سرود آنان هر فرهیخته ای را دچار اختناق میکند. نگاه کنیم نمونه را.

«سرود مهر خاوران!»

 سر زد از افق مهر خاوران
فروغ دیده‌ ی حق‌ باوران
بهمن فر ایمان ماست
پیامت ای امام، استقلال، آزادی، نقش جان ماست
شهیدان، پیچیده در گوش زمان فریادتان
پاینده مانی و جاودان
جمهوری اسلامی ایران

در این سرود هفت خط، در خط نخست خورشید انقلاب اسلامی طلوع میکند، خط دوم تعلق این طلوع به فرقه ی یأجوج را بیان میکند، خط سوم انقلاب بهمن را از آن خود میداند، خط چهارم رهبری خمینی را تثبیت تحسین و تأیید میکند، خط پنجم لشکر کشیهای جنبش متعصبان است و شهدای آن، خط ششم آرزوی بقای ابدی و خط هفتم برای جمهوری اسلامی است.
 
حتی یک بار از ایران نام برده نمیشود، بلکه تنها از جمهوری اسلامی ایران، یعنی از حکومت استبداد بر ایران نام برده و برای آن آرزوی عمر ابدی میکند. این تحمیل کننده ترین سرود در تاریخ سرودها است. این سرود حتی مال مسلمانان شیعه هم نیست. این محدود است به مسلمانان  فرقه ی متبرک. بی مهری اینان به ایران مثل قیر از دامن عبای شیخ می چکد. در چشم این جنبش و جیش، ایران مثل یک زن برهنه میماند که نگاه به آن و نام بردن از آن دین را بر باد میدهد. پس ایران خانم فقط با حجاب جمهوری اسلامی، قابل رؤیت و طرف گفتگو است. اینها با واژه و مفهوم و سرزمین و تاریخی بنام ایران بیگانه هستند. ایران یک میدان است برای جولان یک عقیده و فرقه. 

خواندن چنین سرودی برای دگر اندیش خفت است. این یک سرود کاملا غیر ایرانی است. ایرانیانی که زیر فشار با این سرود لب می جنبانند دشمن یا مخالف جنبش آزادی نیستند. آنها قربانی شرایط هستند و جنبش لازم است آنان را برای برون رفت از این شرایط یاری دهد. ناآگاهی و ضعف زیبا نیست، اما نه مستحق کیفر که نیازمند بازسازی است. شرط بازسازی، بازشناسی آن چیزیست که باید بازسازی شود. در تاریخ ورزش این دیار سخیف تر از صف فوتبالیان پیش پای رئیسی و حقیرتر از رقص لبان با رنگ این سرود ندیدم.