- به بیکاران و جویندگان کار کمکهای بلاعوض پرداخته شود.
- آزادی بیان و اعتصاب برای همه‌ی گروههای اجتماعی به رسمیت شناخته شود.
- اول ماه مه را تعطیل رسمی اعلام گردد و هیچ محدودیتی در برگزاری جشن اول ماه مه اعمال نشود.
- هر گونه تبعیض جنسی و بی عدالتی نسبت به زنان و کارگران مهاجر به ویژه کارگران افغانستانی در ایران از میان برداشته شود.
- فعالان کارگری زندانی از جمله اسماعیل بخشی، پروین محمدی و حامیان آنها سپیده قلیان و امير اميرقلى و هم چنین علیرضا ثقفی، سندیکالیست و عضو کانون نویسندگان را فورا و بدون قید و شرط آزاد شوند.
- همه زندانیان سیاسی بی‌درنگ و بدون قید و شرط آزاد گردند.
روز جهانی کارگر دستاوردی انکارناپذیر برای عدالت اجتماعی هم میهنان، اول ماە مە (١١ اردیبهشت) روز نمادین کارگران در سراسر جهان است
اتحاد جمهوری خواهان ایران
جبهه ملی ایران - اروپا (سامان ششم)
حزب چپ ایران (فدائیان خلق)
حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
سازمانهای جبهه ملی ایران در خارج از کشور
همبستگی جمهوری خواهان ایران
هم میهنان،
اول ماە مە (١١ اردیبهشت) روز نمادین کارگران در سراسر جهان است و ما سازمانهای امضا کننده این بیانیه اول ماه مه را به همه کارگران و زحمتکشان و عدالت خواهان جهان شادباش میگوییم.
پیش از سال ۱۸۹۰، وضعیت و موقعیت کاری کارگران در کشورهای صنعتی بسیار طاقت فرسا و غیر انسانی بود. آنها مجبور بودند روزانه تا ۱۲ ساعت و در بعضی موارد حتی تا ۱۶ساعت کار کنند. در دهه هشتاد قرن نوزدهم، جنبشهای کارگری در ایالات متحده رشد قابل ملاحظه‌ای یافتند که نتیجه آن تشکیل فدراسیون کار امریکا مرکب از ۶ اتحادیه بود. در سال ۱۸۸۶، به دنبال تظاهرات گسترده‌ای که برای کاهش ساعات کار تا ۸ ساعت در شهرهای بزرگ امریکا و به ویژه در شیکاگو صورت گرفت شماری از کارگران کشته، زندانی و دو تن نیز اعدام گردیدند. اما نتیجه این مبارزات تصویب قانون ۸ ساعت کار در بسیاری از کشورهای سرمایه‌داری بود.
در ایران، برگزاری اول ماه مه تقریباً سی سال پس از تصویب این روز به عنوان روز جهانی کارگر آغاز شد. نخستین بار در سال ۱۳۰۱ روز کارگر به طور گسترده‌ای توسط نهادها و گروههای مختلف جشن گرفته شد. از آن زمان روز اول مه با محدودیت‌هایی برگزار می‌شد تا اینکه در زمان زمامداری دکتر محمد مصدق، جشن روز کارگر آزاد اعلام گردید و بعد نیز در قانون کار سال ١٣٦٩ این روز به عنوان تعطیل رسمی به رسمیت شناخته شد.
در جمهوری اسلامی، سندیکاها و اتحادیه‌های کارگری به اتحادیه‌ای اسلامی تبدیل شدند و با وجود این کە روز کارگر در قانون کار بە رسمیت شناختە شدە حکومت بە کارگران و تشکلهای مستقل آنان اجازە راهپیمایی و تجمع نمی دهد. تنها تشکل های اسلامی وابستە بە حکومت هستند کە می توانند بە صورت کنترل شدە تجمع و راهپیمایی برگزار کنند و آن ها نیز با ایجاد محدودیت هایی مانع شرکت عموم کارگران در این گونە تجمع ها می‌شوند.
وضعیت معیشتی و امنیت کار در جمهوری اسلامی رعایت نمی‌شود: فقدان امنیت شغلی و بهداشتی، سوانح مرگبار و بیماری اکثرا به عدم پرداخت دستمزد منجر می‌شود. دستمزدهای کارگران به ویژه کارگران «پیمانی»آنقدر پائین است که خانواده‌های آنان عموما در فلاکت بسر می‌برند. بیکاری در میان جوانان و فارغ التحصیلان و خاصە زنان بسیار رایج است و رژیم با اعتراضات و اعتصابات خودجوش «گرسنگان» مانند آبان ۹۸ با خشونت مرگبار برخورد می‌کند.
وضعیت اقتصادی به شکل وحشتناکی تخریب شده است: جمعیت زیر خط فقر دم بە دم در حال افزایش است. طبق دادە‌های رسمی ٢٦ میلیون نفر در شرایط زير خط فقر قرار دارند. قیمت دارو، مسکن چنان بالا رفتە است کە تامین آنها از توان مردم خارج گشتە است. خدمات، سوخت، آب و برق، اینترنت و حذف ارز ترجیحی موجب افزایش شدید قیمت کالاهای اساسی و خوراکی مورد نیاز مردم شده است. ادامە تحریم‌های اقتصادی امریکا نیز بە نوبە خود به تشديد بحران، رکود تورمی و افت شاخص های کلان اقتصادی انجامیده است.
دامنه اعتراضات هر روز در حال گسترش می‌باشد: دولت رانت خوار و دزد سالار جمهوری اسلامی در عمل نشان دادە است کە نە تنها فاقد برنامە و راهکار برای پایان دادن بە رکود اقتصادی و مهار تورم، ایجاد اشتغال و تأمين رفاە برای مردم است، بلکە روز به روز بر ابعاد آن ها نیز می‌افزاید. در سال گذشە اعتراضات کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان و سایر گروە‌های مزد و حقوق بگیر رکورد همە سالهای بعد از انقلاب را شکسته و تشديد سرکوب نتوانست مانع گسترش اعتراضات کارگری شود.
زحمتکشان خواستار تغییرات بنیادی هستند: اکنون دیگر مشخص است که سرکوب و دستگیر کردن کارگران و فعالان صنفی و مدنی کارگری و نیز معلمان آگاه کشور توسط رژیم ولایی ایران قادر به جلوگیری از ادامه مبارزه آنها برای تحقق خواست‌هایشان نیست. رژیم ولایی خود توان برآوردن این خواست‌ها را ندارد و تحقق این مطالبات مستلزم تغییرات بنیادی در نظام حکومتی است.
آزادی سندیکاهای مستقل تضمین کننده رشد دموکراسی می‌باشد: ما باور داریم که ایجاد سندیکاهای مستقل و آزاد حق انکارناپذیر کارگران و دیگر اقشار زحمتکش جامعه ایران است. ایجاد سندیکاهای مستقل نه تنها به استیفای حقوق کارگران و دیگر اقشار جامعه کمک می‌کند، بلکه در جهت ارتقاء مبارزات سیاسی، تغییر فضا و دموکراتیزه شدن کشور نیز عمل خواهد کرد.
روز اول ماه مه فرصتی برای نشان دادن همبستگی کارگران و مزد بگیران و نیروهای آزادی خواه و حامیان مطبوعاتی آن ها و عدالت طلب کشور است. ما از تلاش کارگران برای برخورداری از یک زندگی انسانی و رفاه اجتماعی پشتیبانی می کنيم.
ما امضا کنندگان این بیانیه روز جهانی کارگر را به همه کارگران جهان شادباش میگوییم و تحقق مطالبات زیر را موکدا خواستاریم:
- به بیکاران و جویندگان کار کمکهای بلاعوض پرداخته شود.
- آزادی بیان و اعتصاب برای همه‌ی گروههای اجتماعی به رسمیت شناخته شود.
- اول ماه مه را تعطیل رسمی اعلام گردد و هیچ محدودیتی در برگزاری جشن اول ماه مه اعمال نشود.
- هر گونه تبعیض جنسی و بی عدالتی نسبت به زنان و کارگران مهاجر به ویژه کارگران افغانستانی در ایران از میان برداشته شود.
- فعالان کارگری زندانی از جمله اسماعیل بخشی، پروین محمدی و حامیان آنها سپیده قلیان و امير اميرقلى و هم چنین علیرضا ثقفی، سندیکالیست و عضو کانون نویسندگان را فورا و بدون قید و شرط آزاد شوند.
- همه زندانیان سیاسی بی‌درنگ و بدون قید و شرط آزاد گردند.
بالاخره، ما معتقدیم که عدالت اجتماعی برای کارگران، زحمتکشان و دیگر اقشار جامعه بدون برکناری نظام ولایت فقیه و برقراری یک نظام ملی، عدالتخواه ودموکرات امکان پذیر نیست.
فرخنده باد روز اول ماه مه، روز جهانی کارگران و زحمتکشان
دهم اردیبهشت ۱۴۰۰ برابر با آوریل ۲۰۲۲
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید