دوستان گرامی، آقایان امیدی و

دوستان گرامی، آقایان امیدی و بهبودی! بسیار خوشحال وسپاسگزارم که به جای زبان تلخ مجادله، زبان گفتگو را برگزیده اید. ما راهی جز گفتگو، گفتگو و باز هم گفتگو نداریم و گفتگو سر نمی گیرد اگر ما نخواهیم زبان یکدیگر را بفهمیم. مرزبندی های من با اصلاح طلبان و سرنگونی طلبان روشن است و آنرا در بسیاری از یادداشت های همین صفحه، گفتگو های رسانه ای و مقالاتی که در آرشیو سایت ها از جمله میهن و ایران امروز موحود است، تبیین کرده ام. چکیده راهبرد مورد نظرم را در شعار سر در این صفحه خلاصه کرده ام: " در راه نجات ایران، با تشکیل کمسیون ملی انتخابات برای آزاد سازی انتحابات و برگزاری انتخابات آزاد متحد شویم" من عقیده ندارم که با دشمنان نمی توان گفتگو کرد. تجربه در جهان کم نیست. ماندلا از مذاکره با سران نظام آپارتاید پرهیز نکرد و ویتنامی ها به موازات جنگ، با آمریکایی ها مذاکره هم کردند. همچنین تصور نمی کنم که میان منافع مردم و مصلحت حکومت در ایران، هرگز هیچ هم پوشانی وحود ندارد. همین برجام نمونه خوبی است. تحریم نفتی و بانکی مثل یک شمشیر دو دم است که یک دم آن روی شکم مردم و دم دیگرش زیر گلوی حکومت است. اگر این شمشیر کنار برود، البته که گلوی حکومت رها خواهد شد، اما شکم مردم هم بیش از این جر نخواهد رفت. این را در دوران اول روحانی و لغو تحریم ها دیده ایم. ما نباید به نفرت اجازه بدهیم که فرمان عقل مان را به دست بگیرد و کار را به جایی برساند که نسبت به رنج و آلام مردم بی خیال بشویم. من در این یادداشت هم نوشتم که طبقه نوظهور اسلام گرایان حرفه ای در سودای گرفتن همه قدرت، علاقه ای به حل مساله ندارد و در نتیجه، حکومت این فرصت را هم خواهد سوزاند. اما ما وظیفه داریم بگوییم که اگر همین امروز بر سر لغو تخریم ها به توافق برسید، نه تنها شما را هو نخواهیم کرد، بلکه برایتان کف هم خواهیم زد. ما نباید اجازه بدهیم که حکومت در مسیر به نابودی بردن کشور کوچک ترین مسولیتی را متوجه اپوزیسیون دموکراسی خواه بکند.