این موضوع که بخش عمده ای از
اصغر جیلو
این موضوع که بخش عمده ای از روشنفکران و سازمانهای چپ، ختی تا مدتی بعد از انقلاب به رهبری خمینی تمکین نکردند حقیقت دارد اما چنین حقیتی به هیچ وجهی نباید به دستمایه آنان
برای تبرئه خویش در هم جبهه شدن با جریان خمینی در پروسه سرنگونی شاه تبدیل شود. به راستی چرا ما با خمینی در یک جبهه بر علیه شاه قرار گرفتیم؟ اگر ما به دنبال آزادی و دموکراسی و حذف استبداد وسانسور وانحلال ساواک و جامعه باز بودیم ، چرا بر علیه دولت دکتر بختیار به خیابان رفتیم و شعار نوکر بی احنیار را سر دادیم و چزا بعدا هم نه تنها از اعدام وابستگان رژیم سابق با تمام قوا حمایت کردیم، بلکه آنها را کافی ندانسته و حواهان شدت عمل بیشتر هم شدیم؟ مدل خکمرانی مورد نظر ما تنها یک نفاوت صوری با مدل حکومت اسلامی داشت، ما هر دو به دنبال حکومتی توتالیتر و ریشه کن کردن فرهنگ و ارزشهای نهادینه شده به اصطلاح "غربی و غرب زده" رژیم شاه از حیات جامعه خود بودیم.