گر این روزها مردم آمریکا انتخاباتی بینظیر در تاریخ سیاسی آمریکا را تجربه میکنند، در این سوی دنیا در ایران نیز مردم درحال تجربه روزهای سختی هستند که بخشی از آن به تحریمهایی بر میگردد که یک چهره انتخاباتی آمریکا یعنی
شما چون نمیتوانید به رضا پهلوی خرده بگیرید که تبلیغ پادشاهی را میکند ، از او میخواهید که امکان برقراری یک نظام پادشاهی پارلمانی را هم نفی کند . ولی متوجه نیستید که رضا پهلوی این حق را ندارد . حق دموکراتیک مردم ایران برای انتخاب نوع نظام را هیچ کسی حتی خود رضا پهلوی نمیتواند از آنها بگیرد. هیچ کس نمیتواند خط بطلانی بر حق مردم در شرکت در همه پرسی برای تعیین نوع نظام بکشد
شبکه العربیه میگوید «جنبش مبارزه عربی آزادیبخش الأحواز» روز جمعه ۹ آبان اعلام کرده است که جمهوری اسلامی ایران حبیب فرجالله چعب معروف به «حبیب أسیود» رهبر پیشین این گروه را در ترکیه ربوده است.
در آغاز لازم است به ذکر دو نکته بپردازیم: نخست اینکه، در زمان انتشار این یادداشت، هنوز چند روزی به سوم نوامبر، یعنی روز انتخابات آمریکا یا اعلام نتایج نهایی باقی مانده؛ دیگر اینکه، سیستم انتخاباتی آمریکا، ب
مقامهای عربستان مردی را بازداشت کردهاند که خودروی خود را به یکی از دروازههای مسجدالحرام در مکه زده است. این مرد با سرعت بالا از دو سد امنیتی عبور کرد و پس از برخورد یا یکی از ورودیهای مسجد متوقف شد.این اتفاق ساعت ده و نیم شب روز جمعه به وقت محلی صورت گرفت.
من نمیدانم که چه دگمی در کار است که شما در هیچ جای نوشته تان اشاره نکرده اید که رضا پهلوی بارها اعلام کرده است که اگر حکومت آینده ایران یک جمهوری سکولار و دموکرات باشد من به بیش از نود درصد از آرزوها و خواسته هایم رسیده ام.
رضا پهلوی یک اسم نیست، یک شناسنامه نیست، یک پروژه کامل سیاسی است. اگر مشهوریخواهان بخواهند پروژه خود را اجرائی کنند، منطقا باید طرفین دعوا از خواسته جمهوری و سلطنت صرف نطر کنند و به رضای خلایق بعد از پیروزی راضی باشند تا بتوانند روی دموکراسی متمرکز بشوند.
بی شک ابوالفضل قدیانی از جمله شجاعترین ودر عین حال واقع بین ترین منتقدان جمهوری اسلامی است که رخت اصلاح طلبی از تن بر کشیده عطای آن را به لقایش بخشیده وبصراحت ولی فقیه را عامل اصلی تمام فجایعی می داند که ایران را به این روز کشیده است .
اپوزیسیون ایرانی سنگر مقاومت در برابر ستم نظام ولایی بوده و اما بخشی از آن، امروز از باور و خواست ایرانیان کوچه و بازار پس مانده است.اگر چنین نبود، دیر آهنگی میشد که میهن از سیه ترین روزگار خود به در آمده بود و دیگر از فقر و ستم نمیسوخت