ژوئن 2022

Manouchehr Khaki

آقای ابوالفضل محققی اخیراً مطلبی را با محوریت انتقاد از جزمی گرایی و واپس اندیشی گروههای چپگرا نوشته اند و من پس از خواندن آن و کمی تأمل پاسخ هایی به دهنم رسید که می خواستم به صورت کامنت زیر پست ایشان بنویسم ولی در میان انبوه پست ها و مطالب جدید فیسبوک، نتوانستم بار دیگر پست ایشان را بیابم. بنابر این این پاسخ ها را در همین جا می نویسم:
1- اکثر مطالبی که ایشان در مورد جزم اندیشی و واپس گرایی خیلی از چپ های فعال پیش از انقلاب نوشته اند، درست است. اما اولاً ایشان در نهایت کودک را با آب چرک لگن یکجا دور می ریزند که این بی انصافی است
2- قریب به تمام انتقاداتی که ایشان نسبت به فعالان سیاسی پیش از انقلاب نوشته اند، در مورد گروههای چریکی و بخصوص هواداران پایین و کم سواد این گروهها صدق می کند و در میان توده ای ها این مسائل کمتر مشاهده می شد.
من که از همان آغاز علاقمند شدن به مسائل سیاسی مخالف مبارزۀ مسلحانه و چریکی بودم، و در آغاز ناخود آگاه، و سپس آگاهانه تمایل به مبارزۀ توده ای داشتم، در میان توده ای ها بسیار بسیار کمتر با چنین مسائلی مواجه می شدم. ولی در میان هواداران سازمان های چریکی این مسائل به شدت به چشم می خورد و اتفاقاً یکی از محور های بحث های همیشگی توده ای ها با هواداران گروههای چپرو و هوادار مبارزۀ مسلحانه همین انتقاداتی بود که آقای محققی در مقاله شان به آنها اشاره می کنند.
نمی شود منکر شد که جو چریکی سالهای میانۀ دهۀ پنجاه و نفوذ فکری این جریان در دانشگاهها و مدارس آن زمان، روی بسیاری از توده ای ها، بخصوص رده های پایین تئوریک یعنی هواداران دانش آموز و دانشجو تأثیر داشت. ولی برای اینکه شیوۀ زندگی و رفتار توده ای های جا افتاده تر را با این ملاک بسنجیم، باید تحقیقی در مورد زندگی امیر حسین آریانپور، به آذین، سیاوش کسرایی، هوشنگ ابتهاج، هوشنگ پورکریم، رحمان هاتفی و امثال آنها بکنیم و ببینیم آیا واقعاً سلوک رفتاری و اخلاقی این شخصیت های توده ای هم همین گونه بود که آقای محققی می فرمایند؟ تا جایی که من اطلاع دارم بدین گونه نبود.
3- برخوردهای محدودی که من در دهۀ های اخیر با برخی از جمع های چپگرای دانشگاههای ایران داشته ام، به روشنی مبین این است که دانشجویان چپگرای دانشگاهها از نحله های مختلف فکری، دچار آن آشفته فکری های سالهای پیش از انقلاب نیستند. سواد بسیار بالاتری دارند. دید بازتری نسبت به مناسبات اجتماعی مثلاً روابط دختر و پسر و زن و مرد دارند. بسیار شیک پوش ترند. و از آخرین دستاورد های علمی و تکنولوژیک هم اطلاع دارند و هم تا حد مقدور بهره می برند.
اگر بار دیگر مقالۀ آقای محققی را پیدا کردم، لینکش را همین جا کپی خواهم کرد.

جناب مزدک گرامی :آزادی بیان یعنی آزادی اندیشه و عقیده؛ به مفهوم دیگر آزادی بیان ابزاری است برای رساندن اندیشه و عقیده‌ای به دیگران.در مقدمهٔ اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر ظهور دنیایی که در آن افراد بشر در «بیان عقیده» آزاد و از ترس فارغ باشند، به‌عنوان بالاترین آرمان بشری اعلام شده‌است.آزادی بیان معیاری اساسی برای هر نوع جامعهٔ چند صدایی و دموکراتیک است. نقض این آزادی همواره به نابودی سایر موازین حقوق بشر منجر می‌شود و هر گونه اما و اگری بهانه است

ولی میخواستم بدانم بفرض اینکه این گروه بسرکردگی شاهزاده موفق شدند و ج.ا. را سرنگون کردند؛ آیا تدبیری برای ظهور دیکتاتوری بعد از آن اندیشیده اند یا باز هم حکایت اشتباه کردیم و سرقت شد را باید بشنویم؟