ژوئن 2022

قطار سفر کنی (Interrail Youth Pass). تجربه های خوبی دارم از پارک تیوولی و مجسمه ماهی دریایی و موزه (تاریخ) پزشکی. ولی تجربه بسیار بدی از چند صد پله مارپیچی کلیسای ناجی ما (Church of Our Saviour) دارم. وقتی تقریبا به بالای کلیسا رسیدم ناگهان وحشت زده به عارضه آکروفوبیا یا فوبیای ترس از ارتفاع یا "بلند هراسی" دچار شدم. ناچار شدم با چشمان بسته و نشسته بر روی پله ها در طی مدت طولانی از پله ها یک به یک پایین بیام. متاسفانه این اکروفوبیا هنوز با من است.

دوستان خوب بلوچ در آن زمان در کپنهاگ و آرهوس بودند که خیلی مهربانانه به بنده لطف فراوان کردند. از آنجایی که در بخش نظرات نمی شود عکس گذاشت, با اجازه شما عکس خودم و "حمید" و "بخشی" از ۳٨ سال پیش را در زیر نوشتار می گذارم تا هم تشکری از این دو بزرگوار باشد و هم مدرکی دال بر اینکه من نیز در شهر شماره دو جهان بوده ام.

دکتر جان ؛ شرمنده کردی ، من و ما که در بهترین شهر های دنیا زندگی می کنیم ؛روح ما ن دایم در فضای تهران و دیگر شهر های ایران در پرواز است ؛ امید که روز ی تهران دهم ، بیستم و حداقل به شهر چهلم دنیا بدل شود

Gitti Alizadeh
کیانوش جان، اختلاف در بین ماهایی هست که گذشته و حال را با تار و پود خود حس کردیم و می کنیم. چه از گذشته راضی بوده باشیم و چه تصور کنیم اصلا جالب نبوده!!!
در بین نسلی که پس از شورش خانمان سوز به دنیا آمده اند، اختلافی نیست و این یقینا بزرگترین دستاورد ما می باشد، چرا که تعیین کننده همین نسل امروز هست وگرنه ما در دوران بازنشستگی هستیم و بگو مگو های ما نیز چندان تاثیر گذار نیستند. مخصوصا اینکه، افکار بخشی از ما اصلا نه تنها نتوانسته موفق به بازتولید باشد، بلکه رو به زوال نیز رفته