ژانویه 2013

رسانه حکومتی بازتاب امروز با نگرانی از سرنوشت دانشگاههای کشور نوشته: پس از گذشت هفت سال از دولت احمدی نژاد، نتیجه تلاش های دولت در دستکاری در ترکیب هیات علمی دانشگاه های کشور به چیزی بدتر از فاجعه منجر شده است.این رسانه هشدار داده: بلایی که این دولت بر سر دانشگاه آورد، سر اقتصاد نیاورد. واقعیت اینست «بدتر از فاجعه» در دانشگاههای ایران همان انقلاب فرهنگ ستیزانه و سیاست اسلامیراسیون آموزش و پرورش در آغاز قدرتگیری اسلامگرایان بود که با تصفیه های خونین، بخش عظیم نیروی علمی جامعه،

بسیاری مجبور می‌شوند (یا انتخاب می‌کنند) که در کنار خیابان موسیقی بزنند و امرار معاش بکنند (که در همه دنیا پیدا می‌شوند). غالب آنان جوانند و بسیاری زن. البته این نشانی از نابسامانی‌های اقتصادی و احیانا فقر است. ولی در ایران فقر چهره‌های به مراتب تکان دهنده‌تری دارد. بسیاری در شرایط سخت‌تری زندگی می‌کنند و از شدت فقر به دزدی و زورگویی و آدم‌کشی و مانند آن‌ها می‌پردازند و زندگی خود و بستگانشان را بر باد می‌دهند.

طبیعی است ائتلاف 1 + 2 طرح مقدماتی کنترل شرایط بوسیله ی علی خامنه ای بوده و بدون شک وقتی که موجودیت خود را در خطر جدی می بیند از هیچ تلاشی برای حفظ شرایط چشم پوشی نکرده و دور از ذهن نیست که برای تداوم موقعیت خود آمادگی اعطای امتیازاتی به مهمترین آلترناتیو انتخابات در بحرانی ترین شرایط را خواهد داشت.

زیرا واقعیت موضوع این است که «بدن انسان ایرانی»، تمناهای عاشقانه، تنانه، زنانه یا مردانه او هم در فرهنگ مشترک و ملی و هم حتی بیشتر در فرهنگهای قومی و قبیله ای و اقوام مختلف فارس و ترک و کردش سرکوب می شود. فقط به میزان خودسوزیهای زنان در این نظامها و یا اقوام بنگرید. یا یک لحظه دو پارتنر عشقی و اروتیکی ایرانی، یا یک همجنس خواه مرد یا لزبین ایرانی را در یک رابطه ی خانوادگی و قبیله ای عرب، بلوچ یا ترک و ترکمن تصور بکنید.