کوروش تمدن،دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه تبریز ، در مقاله خود مینویسند:«گونآذ تي وي" و رسانه هاي همسو با اين خط فكر،در هفته ای از شهریور ماه 1390 روز های پر كار و پرجنجالي را پشت سر گذاشتند.» معنی این سخن آنست که « گو ن آذ تی وی هفته ء پر کاری داشت. رسانه های همسو با خط فکری گون آذ تی وی هم همینطور». گزاره اول و دوم در عین درست بودن ناقص است. چون در آن روزها تنها گون آذ و رسانه های همسو نبودند که اعتراضات مردم آذربایجان را برای نجات دریاچه اورمیه بازتاب میدادند بل رسانه های معروف جهان و آزادیخوان ایران و همینطور رسانه هایی با دیدگاههای گوناگون و غیر همسو نیز در حد علاقه و توان خیزش اورمیه و تبریز و اخبار شهرهای دیگر را منعکس میکردند. نویسنده حقیقت را ناقص گزارش کرده است.

«گونآذ تي وي» تنها تلویزیون معروفی ست که آذربایجانی ها دارند و صدای خود را از طریق آن به گوش همه میرسانند. از این زاویه هم بدیهی ست که کارکنان آن هفته پرگاری داشته باشند. باز مینویسد:

«اين تلويزيون ، اين شبهه را در بيننده القاء مي كرد كه كار آزادي آذربايجان و يا حداقل نجات درياچه ي اروميه در شرف اتمام است » فعالین آذربایجان به خوبی میدانند حکومت نمیخواهد مشکل دریاچه را حل کند. فرمان مجلس دلیل بر این امر بود. از سوی دیگر میدانند با وجود حکومت ، آزادی آذربایجان محال است. پس خوب آگاهند حل فوری مشکل دریاچه و حکومت دست نیافتنی ست. اما اینرا هم میدانند که تداوم صدای آذربایجان ناقوس مرگ حکومت است. و این آگاهی درستی ست. برنامه های زنده تلویزیون نیز در این سمت و سو بود.

برنامه ها و شخص آقای اوبالی و کلاً سخنان نمایندگان تشکلها نشان میدهد که همه در حل مسئله محیط زیست، نجات دریاچه از نابودی ، «متحد و هم صدا» عمل میکنند و خواهان برخورد پلورالیستی به مسایل هستند. در ورای تلویزیون، در همه اعتراضات داخلی، در رسانه ها، در سطح جهان ، نه تنها اتحاد فعالین آذربایجان ، بلکه همبستگی نیروهای مترقی ایران و جهان با مردم معترض آذربایجان نیز بخوبی خود را نشان داد. اثبات کرد که همه فعالین با دیدگاههای گوناگون و گاهاً حتی متضاد، در حل مسایل پیش رو متحد اند و از پشتیبانی آزادیخواهان ایران و جهان برخوردار هستند.

با توجه به چگونگی برنامه های گون آذ میتوان نتیجه گرفت این ابزار میخواست نقش کمکی در رابطه با حرکت داخل بعهده بگیرد. بنابراین مسئله «رهبری مردم» به عهده خود فعالان داخلی بود، نه تنها گون آذ، بل هیچ تشکلی درخارج همچو مسئله ای را طرح نمیکرد و نمیتواند طرح بکند.

چرا نویسنده موضوع فدرالیستها را مطرح میکند. چون در خیزش شهرهای مختلف نه تنها فدرالیستها بلکه دارندگان همه دیدگاهها متحد بودند. در تلویزیون نیز سیاست همبستگی پیش گرفته شده بود. همبستگی وسیعی در سطح ایران و جهان نیز بود. نویسنده چشم دیدن اینها را ندارد. بنابرین میخواهد نیروها را درمقابل هم قرار بدهد.

هیچکس و هیچ تشکلی نمیتواند جریان و تشکل دیگری را از جنبش حذف کند و در جریان خیزشها، در تلویزیون نیز کسی درپی چنین سیاستی نبود، برعکس همه به اتحاد تأکید میکردند و این کار نیز بازتاب حرکت متحدانه داخل بود.

«اصل قضيه یا مشکل نویسنده در مقاله، مسئله جمعه و شنبه، 18 و 19 شهریور است.» مینویسد:«روز شنبه ي تعيين شده- [19 شهریور برای تظاهرات]- از طرف اوبالي محترم وهمفكرانش با اقبال عمومي مواجه نشد» . سخن اوبالی -شخم زدن اصلی روز شنبه است- بیشتر به معنای تداوم اعتراضات بود تا انتخاب و اعلام تاریخ مشخص برای تظاهرات. گزارشات روز شنبه در تلویزیون و همینطور رسانه ها، حتی گزارشاتی از طرف خود آ.ائلیار در ایران گلوبال نشان دهنده آنست که حکومت از وحشت خیزشهای آذربایجان، نیروهای زیادی در این منطقه مستقر کرده و تقریباً وضعیت حکومت نظامی اعلام نشده برقرار کرده بود. ولی با این وجود باز تا حد معینی اعتراضات در تبریز، سولدوز، مرند، و اورومیه ادامه یافت. این سخن نیز درست است که نمیتوان به داخل گفت چه بکنند و یا نکنند. از بیرون فقط میتوان پیشنهاد مطرح کرد و نه چیز دیگر.

اما چرا نویسنده روز شنبه را پیش میکشد؟ چون او از وضعیت حکومت نظامی اعلام نشده آگاه است. عدم امکان خیزشهای عظیم را سکوت جلوه میدهد؛ و آنرا عدم موفقیت اوبالی و گون آذ وانمود میکند. در حالیکه تلویزیون فقط نقش کمکی و انعکاس رخداده ها را به عهده داشت.

درس بزرگ شهریور ماه از سوی آذربایجان برای حکومت و شونیست های حاکم و غیر حاکم اینست که آذربایجان برای حل مسایل پیش رو متحد است و همبستگی بشریت مترقی را با خود دارد