از قدیم الایّام گفته اند و نوشته اند و صدها و چه بسا هزاران مورد اثباتی وجود دارد که در جنگ، هرگز حلوا و شیرینی و شکلات پخش نمیکنند. مهم نیست که مشارکین در جنگ، کدامشان حقّ دارند و کدامشان زور میگویند. مسئله واقعیّت جنگ، فقط ویرانی و کشتار و خونریزی و فلاکت صغیر و کبیر را به دنبال دارد. بنابر این واقعیّت هولناک و غم انگیز جنگ و قربانیان آن نباید کسانی را که یک ارزن شعور و فهم داشته باشند از اصل مطلب، منحرف کند و به دایه های مهربانتر از مادر تبدیل کند. بلکه اگر کسانی واقعا و بشردوستانه بر آنند که مشکل را حلّ کنند، باید قبل از محکوم کردن یکی یا هر دو طرف درگیر جنگ در این خصوص بیندیشند که ریشه های جنگ از کجا نشات گرفته و چگونه میتوان ریشه ای به حل و فصل معضل همّت کرد. متاسفانه کثیری از گرایشهای سیاسی فقط یک جانبه قضاوت میکنند و متوجه پیچیدگی مسئله نیستند و سر نخها را به شدّت گم کرده اند و اسیر و ذلیل عواطف رقیق خود شده اند و عقل و شعور خودشان را به سیّاره عطارد تبعید کرده اند!.
تاریخ یهود کنعانی و عرب فلسطینی به قدمت تاریخ تمدّن و فرهنگ بر روی کره زمین است. نمیتوان همینطوری از روی بخار معده آمد و به نابودی قوم اسرائیل حکم صادر کرد که عین جنایت آشکار است. یک نفر به خودش زحمت نمیدهد در باره تاریخ و فرهنگ «قوم یهود» از کهن ترین ایّام تا امروز، یک جزوه ده صفحه ای را مطالعه کند ولی به خودش اجازه میدهد که در باره قوم یهود، قضاوت ضحّاکی کند. هنوز حضرات محکوم کننده نفهمیده اند که «صهیون» نا م معبد «یهوه» است و توهین به صهیون به معنای «توهین به یهوه» است. درست مثل این میماند که کسی به مسلمانان بگوید «کعبه ایستها» بدون آنکه خبر داشته باشد که «کعبه» همان خانه «الله» است و حمله به «کعبه»؛ یعنی حمله به «الله». حضرات محکوم کننده هنوز نفهمیده اند که معضل «یهود و عرب»، معضل جنگ خانوادگیست بر سر «ذریّه ابراهیم» و مسئله «مصطفایی/برگزیدگی» که باعث حسادت و خشم و کمپلکس روانی قوم عرب شده است؛ زیرا اعراب به سلاله ابراهیم تعلّق دارند همچون قوم یهود. حسادت عرب به قوم یهود بر سر این است که چرا مابین آنها تفاوت گذاشته شده است. حسادتی که ناشی از محبوب بودن قوم یهود در نزد «یهوه» است، مسئله ای نیست که دیروز یا یک قرن پیش با شکلگیری جنبش «صهیون» به وجود آمده باشد؛ بلکه مسئله ایست که قرنهای قرن در اشعار و داستانها و رمانها و قصّه ها و ایده آلها و رویاها و آرزوها و شرایع قوم یهود به ابعاد مختلف، سینه به سینه تا امروز گشته و دوام آورده است. بنابر این با شعارهای سخیف و بی مزه سیاسی که از طرف گرایشهای همیشه سرنا را از سر گشاد نواختن کنشگران ایرانی در هر کوی و برزنی، به صدا در می آید، نمیتوان بر معضلی چیره شد که قدمت هزاران ساله دارد.
شعور و فهم و درایت و دریادلی هنر کشورداری و درک عمیق داشتن از فلسفه کشورآرایی و همسایه داری را طالب است تا بتوان کاری کارستان را کرد؛ طوری که نه تنها حقّ قوم یهود، محفوظ و تامین شود؛ بلکه همچنین حقّ قوم عرب فلسطینی تامین و تضمین. این کار فقط ار عهده ایرانیانی بر میآید که بر شالوده پرنسیپهای فرهنگ ایرانی وارد میدان خویشکاری شوند و پیش شرط آن نیز، خلع و عزل حکومت فقاهتی است ولاغیر.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان