این فرهنگ و ادبیات سیاسی و

این فرهنگ و ادبیات سیاسی و فحاشی که ابژه آن «زن» است، بیانگر ژرفای فرهنگ لومپنیسم سیاسی است که آن روی سکه دیگر همان حکومتی است که بر سر کار است و ایران را به لبه پرتگاه کشانده است. بیانگر فرهنگ مردسالاری است که پیروزی بر تروریسم را در به گاه کشیدن و تجاوز جنسی زن و مادر و خواهر او می داند. نه هدف وسیله را توجیه می کند و نه وسیله, هدف را. باید بر این فرهنگ گریست و بر باصطلاح اپوزیسیونی که ادبیات سیاسی آن از همان سرچشمه ای آب می خورد که در سودای خشکانیدن آن است. این تصاویر نمونه بارز دور باطل خشونت با چاشنی لذت جنسی سرکوب شده است که در نثار کردن هتاکی و ناسزای جنسی؛ به خودارضائی می رسد. آن کس که در اوج کنش سیاسی به خودارضائی جنسی از طریق تقلیل زن به فتح واژن می رسد، در سودای خشونت است. و این خشونت را با اکلیلِ «تروریست» موجه نمی توان جلوه داد. دست مریزاد باید گفت به باصطلاح قهرمانان آزادی که آب کمرِ تمناهای سرکوب جنسی خود را در قالب کنش سیاسی بر خیابان های نیویورک ریختند تا در همآغوش نمادین با زن و مادر و خواهر رقیب بر او غلبه کنند!