نظر شما به این پاراگراف دقیقا

. مسعود نقره کار متهم ردیف اولش می‌شود که باید در برابر مردم از آن‌ها پوزش بخواهد و طلب بخشش کند. مهدی فلاحتی که دو بخش از برنامه‌های خود را به او اختصاص داده و حدالمقدور این شرایط را برایش فراهم کرده است تا حرف و سرگذشت او را بشنوند و بشناسند، جورثمه وزارت اطلاعات نام بگیرد. امیر عباس فخرآور دلقک او قلمداد شود. کیانوش توکلی آدم شیاد و حقه باز و بدنامی نام می‌گیرد که طرح ویرانی یکپارچه‌گی ایران را در سر دارد. آژدر بهنام که به ضّمِ آقای ایرج مصداقی، هم دست کیانوش توکلی است و در عین حال دست نشانده وزارت اطلاعات است، به جرم همکاری با کیانوش توکلی متهم درجه چهارم قرار می‌گیرند و در انتهای ماجرا چون در رصدخانه دنیای مجازی و اینترنتی نام و نشانی از من نمی‌یابد، مرا هم به وزارت اطلاعات نسبت می‌دهد. بدین ترتیب می‌بینیم که در دنیای دون کیشوتی و کافکایی ایرج مصداقی هیچ سایه‌ای بر روی دیوار، سایه خودِ آدمی نیست!