من نه زندان رفته ام و نه

من نه زندان رفته ام و نه شکنجه شده ام. اگر انسانی بر علیه ددمنشان اسلامی مبارزه کرده, زندان رفته, بشدت شکنجه شده ولی تاب نیاورده و تواب گشته من در آغوشش می کشم وبا تکرار چندین باره جمله "ادلیل توبه ات را کاملن درک میکنم و شاید منهم همانند تو عمل میکردم " به التیام زخم روحیش کمک می کنم. خوار نمودن اینان برخوردی غیر انسانی است که در میان روشنفکران ایرانی رواج دارد و با پاشیدن نمک به زخمشان , مشکلات روحی شان را دو چندان می کنند. باید دست آنهائی که تاب مقاومت در برابر شکنجه هارا داشته و هرگز توبه نکرده اند را فشرد و بارها از پایداریشان تمجید کرد تا زخم روحی شکنجه ها بهبود یابد اما نباید اجازه داد او بصرف اینکه قدرت روحی و جسمی بالائی دارد خود را برتر از من و دیگران بداند و رای خود را تحمیل کند.