1-در اینکه جمهوریخواهان می

1-در اینکه جمهوریخواهان می باید بر هویت جمهوری خواهی خود بایستند، شکی نیست و در این مورد حق با ف. تابان است ولی نویسنده مقاله « قیام علیه جمهوری» خود فاقد یک سناریو و پایگاه اجتماعی برای قیام است.بعبارت دیگر امروز کسی در صحنه مخالفت با رزیم حضور چشم گیر ندارد 2- درگیری سلطنت و جمهوری در خارج از کشور و بدور از جنبش سیاسی عملا موجود ، یک بازی بی ثمر است که بیشتر خارج از کشور ی ها را برای مدتی « سرگرم» می کند و بعد از نفس می افتد ؛ از این رو دیسکورس عقب مانده ای است .3_ وقتی جنبش سبز در داخل اوج گرفت بخش عمده سلطنت و جمهوری خواهی سکولار و لائیک خود را سبز نشان دادند و بدور آن حلقه زدند 4- دیر و یا زدود در ایران، سه نیرو حضور خواهند داشت یکی جنبش اقشار متوسط ، زحمت کشان و دیگری جنبش های مناطق اتنیکی / فعلا هر سه نیرو ، آتش زیر خاکسترند5 _به لحاظ سیاسی _ رهبری هم اکنون حدودا چهار نیروی سیاسی قابل توجه در جنبش سیاسی حضور دارند : 1_ اصلاح طلبان 2_ سلطنت طلبان 3_ مجاهدین خلق 4- کمونیستها 5_ احزاب اتنیکی/ که در این میان اصلاح طلبان و سلطنت طلبان دو نیروی جدی سراسری ایران هستند .مجاهدین خلق در عرصه لابی گری از همه ی نیروهای سیاسی تیز هوش تر است و نقش لابی گری را در جهان امروز بدرستی درک کرده است . کشورهای همجوار می توانند احزاب اتنیکی را یاری دهند و آنان را بسرعت تقویت نمایند و به قدرت های سیاسی آینده مبدل کنند و در این شرایط احزاب سیاسی سراسری رنگ خواهنود باخت 5_ از انجا که جمهوری اسلامی شباهت های زیادی به سیستم کشورهای کمونیستی دارد ؛ کمترین اقبال را کمونیستها در بین مردم خواهند داشت . پدیده ای به نام جمهوریخواهان دمکرات و لائیک در بین مردم ایران ناشناخته است و لی این نیرو تنها در محیط روشنفکری خارج از کشور نامی در کرده است . بنابراین نباید شیپور را از سر گشاد آن زد ...مثلا نگاه کنید به جنبش های موسوم به بهار عربی در مصر ، تونس ، لیبی ، سوریه و... ابتدا مردم به پا خواستند و سپس احزاب قدیم و جدید بدور آنان حلقه زدندو نکته اخراینکه اگر رهبری جمهوری اسلامی ،همچنان به این رویه مقابله جویی با غرب و اسرائیل و سرکوب اصلاح طلبان ادامه دهند ، سناریو هایی به مانند لیبی و یا سوریه در دستور کار غرب قرار خواهد گرفت و کنفرانس بروکسلی ها ستاد هماهنگی مورد اعتماد غرب خواهد بود و....