پس از ماه ها بحث و گفتگو پیرامون همبستگی ملی ،سرانجام منشور پیشنهادی شورای ملی منتشر شد و موجی از بازتاب ها را در فضای سیاسی ایران به دنبال داشت.حمایت و پشتیبانی انبوه فعالان مجازی و سازمان های سیاسی می تواند پشتوانه محکمی برای شروع کار این شورا را به همراه داشته باشد.درایت هریک از ما با امضای منشور پیشنهادی ،این فرصت تاریخی همبستگی را استوارتر کرده و نقش یک اپوزیسیون فعال را پررنگ تر کند.
تجربه تشکیل شورای ملی در کشورهایی هم چون لیبی، سوریه و دورتر زمان در آفریقای جنوبی پیش روی تشکیل دهندگان و همراهان این شوراست.همان طور که شاهد بودیم کنگره ملی آفریقا در مبارزه با آپارتاید توانست نقش مهمی در فروپاشی این رژیم ایفا کند.شورای ملی انتقالی لیبی نیز توانست هدایت سیاسی انقلاب مردم لیبی را برعهده بگیرد.شورای ملی سوریه نیز توانسته جمع کثیری از گروه های مخالف رژیم اسد را دربرگیرد و کنفرانس های متعددی را تشکیل دهد.
نقش شورای ملی در این برهه حساس که کشورمان با بحران های گوناگونی(خطر جنگ و گرانی و فقر گسترده) روبروست،می تواند نقشی کلیدی با اتحادی که میان گروه های سیاسی صورت می گیرد،داشته باشد.تشکیل کمیته های مختلف و ساماندهی اعتراضات و اعتصابات
توسط اعضای شورای ملی می تواند از وظایف شورای ملی باشد.
در این راه اما مشکلات و تفرقه افکنی هایی صورت گرفته و خواهد گرفت که می تواند با هوشیاری فعالان سیاسی و مجازی این دسیسه ها خنثی گردد. از نام گذاری شورا به نام شورای سلطنت طلبان گرفته تا هیاهو برای امضای منشور توسط رضا پهلوی،تنها می تواند به کام مخالفان اتحاد و رژیم حاکم بر تهران باشد.البته امضای شاهزاده رضا پهلوی پای این منشور کمی از انتقادات و هیاهو را کاست که این نشان از ذکاوت شخص رضا پهلوی دارد.
نام گذاری شورای ملی به نام شورای سلطنت طلبان نیز از پایه ،انتقاد و مخالفت بی اساسی است،زیرا که نام سازمان جوانان جبهه ملی خارج ازکشور که مخالف سیاسی سامانه پادشاهی است پای این منشور خودنمایی می کند.پس برچسب سلطنت طلبی به این گروه از اساس باطل است.
با نگاهی به اسامی افراد و گروه های سیاسی امضاءکننده منشور به نام سازمان جوانان جبهه ملی که گروهی جمهوری خواه است در کنار سازمان مشروطه خواهان برمی خوریم که نشان دهنده بلوغ سیاسی و کنار گذاشتن اختلافات ایدئولوژیک و تاریخی(هم چون حوادث بیست وهشت مرداد) به خاطر تعلق خاطر به وطن و راه آزادی سرچشمه می گیرد.
نگارنده این اتحاد و همبستگی میان یک گروه جمهوری خواه و مشروطه خواه بر سر اصول مشترک را به فال نیک گرفته و خواهان پیوستن گروه ها و فعالان سیاسی از طیف های گوناگون به این شوراست.
نسل جوان امروز به دور از هیاهوی سیاسی به دنبال آزادی و دموکراسی است و مسائل و اختلافات تاریخی که مربوط به گذشته است و دردی از مشکلات کنونی را حل نمی کند کنار گذاشته و تنها به عنوان عبرت و سرمشق گیری از آن بهره می برد. در حالی که متاسفانه شاهد هستیم برخی از بزرگان اپوزیسیون به جای همبستگی و اتحاد با یکدیگر با پیش کشیدن مسائل حل نشدنی و مربوط به گذشته(مانند پیشامد های تاریخی هم چون بیست و هشت مرداد،درستی یا نادرستی انقلاب پنجاه و هفت و...)،در حال آرام کردن وجود مشوش خود هستند.
شخصیت هایی مانند محمدرضاشاه و دکتر مصدق ،بدون شک دارای کارنامه سیاسی درخشانی هستند که همانند هر انسان دیگری دارای اشتباهاتی نیز می باشند.دوستداران و طرفداران این دو شخصیت سیاسی معاصر می بایست لحظه ای درنگ کرده و خود را جای این اشخاص قرار دهند و ملاحظه کنند، اگر این دو در میان ما بودند،چه می کردند؟ نگارنده بر این اندیشه است که مسلماً برای حفظ مام میهن دست در دست یکدیگر به مبارزه با نظام حاکم فاسد در ایران می پرداختند.
از سوی دیگر مطمئناً جمهوری اسلامی و نفوذی هایش در اپوزیسیون در پی سنگ اندازی و جلوگیری از تشکیل چنین شورایی است و برای این کار نیز دست به کار شده است.گام اول آن ها ،چسباندن شورا به سلطنت طلبان بود که با امضای منشور توسط گروه کثیری از جمهوری خواهان(از جمله سازمان جوانان جبهه ملی) ناکام ماند.یقیناً باز هم شاهد مخالفت هایی چنین دست در آینده خواهیم بود که با هوشیاری سیاسیون اپوزیسیون می تواند ناکام بمانند.
مشکل بزرگ دیگری که بر سر راه اتحاد میان انحلال طلبان همواره وجود داشته و دارد،گروهی است با نام اصلاح طلبان (اعم از حکومتی و غیر حکومتی)که مانعی بزرگ بر سر راه اتحاد هستند.آن ها با شعار های رنگین و سخن از دموکراسی،برای خود هوادارانی ساخته و پرداخته کردند.اصلاح طلبان با در دست داشتن لابی های گوناگون در اروپا و امریکا هم چنان بر حفظ نظام و تاکید بر اصلاحات در چارچوب قانون اساسی توجهاتی را به سوی خود معطوف کرده اند،حال آن که این خانه از پای بست ویران است.
نگارنده بر این باور است حمایت گسترده گروه های سیاسی از طیف های گوناگون و هم چنین گروه های قومی(همان طور که در اسامی سازمان های امضاءکننده منشور دیده می شود)و شخصیت های محبوب و دارای جایگاه در اپوزیسیون ،می تواند فرصتی تاریخی پیش روی ملت ایران بگذارد.داشتن نام نیک در تاریخ ، نه به علت لجبازی ها و کینه افروزی ها؛بلکه به خاطر همبستگی و نجات میهن به دست خواهد آمد.
پاینده ایران و ایرانی-پرشین پرینس
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید