رستاخیز ملی چرا و چگونه؟

بعد از انقلاب یا بهتر بگویم اشتباه و افتضاح سال 57 عده زیادی از ایرانیان آزاده چوب اشتباه هم میهنان شان را خوردند و آواره دیار غربت و کشور های مختلف شدند. و دچار فشار ها و سختی های مختلفی شده اند که فقط دوری از ایران و بستگانشان هم در باور من نمی گنجد.
از همان روز های اول برای جبران این افتضاح فعالیت های مختلفی شروع شده است و تا کنون هم ادامه داشته است.
هر چند تعداد معترضان و منتقدان این رژیم بسیار قابل توجه بوده است و فعالیت های آنان نیز قابل تحسین بوده است اما باید پرسید که علت به نتیجه نرسیدن این همه کار و تلاش شبانه روزی چه بوده است.
با نگاهی اجمالی به فعالیت های اعتراضی مردم و همچنین رسانه های اپوزیسیون چند نکته بعنوان آسیب شناسی قابل توجه هستند.
1- مرتبط بودن اپوزیسیون با دولت های خارجی : یکی از بهترین راه های رژیم ایران برای سرکوب اعتراضات مردمی متصل کردن آن به دولت های غربی است. با این نوع برچسب زدن ها اپوزیسیون مهره دست دولت مردان خارج شناخته می شوند و از محبوبیت آنها کاسته شده و به راحتی آنها را سرکوب می کند.

2- نفوذ نیرو های وزارت اطلاعات رژیم در بین اپوزیسیون: نیرو های رژیم در داخل سیستم ها و گرو هها و رسانه های اپوزیسیون خارج کشور وارد شده و با کارشکنی ها و اختلاف افکنی آنها را در حرکت خود دچار کندی می کنند. گفتنی است پس از جنبش سبز این موارد بسیار افزایش داشته است. 

3- کاسبی و تجارت با نماد های اپوزیسیون توسط بعضی مجریان و برنامه سازان تلویزیونی : عده ای به نام مبارزه ولی با سوء استفاده از احساسات پاک ایرانیان نسبت به نماد های مبارزات از جمله پرچم شیر و خورشید، تصویر ایران و شاه فقید و... دست به تجارت و کاسبی زدند و پول های کلانی به جیب زده و آنقدر این نماد ها را در دست و پا ریختند که آن حالت نماد و احترام و عزت شان را از دست بدهند و دیگر برای ما آرمانی در پی نداشته باشند.

4- نداشتن رهبر و جلودار واحد: با توجه به تنوع افکار و آرائ مخالفان رژیم قرار دادن شخصی بی طرف بعنوان رهبر مخالفان رژیم امری غیر ممکن به نظر می رسد هر چند به دلیل غالب بودن جمعیت طرفداران نظام پادشاهی و با حضور شاهزاده رضا پهلوی این مشکل برای این عده رفع می شود ولی به هر حال احزاب و گرو ههای چپ ، مجاهدین خلق و دمکرات ها و... جمعیت قابل توجهی از مخالفان این رژیم هستند که زیر پرچم طرفداران نظام پادشاهی نخواهند رفت.

5- طولانی شدن مبارزه و فرسایشی شدن فعالیت ها: بیش از 33 سال است که اپوزیسیون با ارائه طرح های مختلف سعی در آزادی ایران دارد ولی تا کنون جز در چند مورد حرکت قابل توجهی که ضربه محکمی به رژیم بزند صورت نگرفته است و این باعث شده است که بسیاری از مبارزان نسبت به کار های خود دلسرد شده و یا دچار روزمرگی شوند و طرح و ایده جدیدی از دل اپوزیسیون بیرون نیایید. البته در طول این سالها بسیاری از شخصیت های بزرگ هم از بین ما به دیار باقی رفتند که جای آنها هرگز پر نشد.

6- منحرف کردن مبارزات توسط بی بی سی و صدای آمریکا: از آنجا که متاسفانه بیشتر ایرانیان بیننده اخبار صدای امریکا و بی بی سی هستند و با توجه به اینکه این دو تلویزیون با بودجه دولتی کشور امریکا و بریتانیا اداره می شوند پس گوش به فرمان دولت های خود هستند و به فکر مردم ایران نیستند. هر چند شاید گاهی اهداف این دولت ها و رسانه های شان با اهداف مبارزان راه آزادی ایران تطبیق داشته باشد اما در کل به هیچ وجه این دو شبکه برای براندازی کاری نمی کنند بلکه فقط وسیله ای برای فشار بر رژیم ایران برای چانه زنی های خود و برای معامله های بین المللی می باشد.

7- اعتماد بیش از حد به شخصیت های بی اعتبار و طرح های نامناسب: عده ای از تلویزیون ها و برنامه سازان با اعتماد بیش از حد به برخی شخصیت ها و طرح های نامناسب آنها و تبلیغ آنها، از اعتبار کل اپوزیسیون و همچنین طرح های مناسب و کارساز هم کاسته اند و از این راه بیشترین خیانت را به آزادی ایران کردند.

هرچند موارد دیگری از این آسیب ها و نقاط ضعف نیز موجود است ولی عمومی کردن آن گل به خودی محسوب می شود که بصورت خصوصی به رسانه های مختلف ارسال خواهم نمود.
و اما پیشنهاد ما برای آینده ایران در مطلب دوم خدمتتان ارائه خواهد شد .
مجید ع. از ایران