پیراهن عثمان مهدوی‌کیا

آرایش و رزمایش جنگی طرفین

به موازات به نتیجه نرسیدن مذاکرات برجام، طرفین متخاصمتین شروع کردند به عرض اندام موشکی. مواضع همدیگر را شبیه‌سازی کردند و با موشک به هوا فرستادند و طول و عرض موشک‌ها و سرعت و دقت آنها را به رخ همدیگر کشیدند. آماده‌باش پشت آماده‌باش. به چپ‌چپ پشت به راست‌راست. بالستیک پشت بالستیک. نوک موشک‌های قاره‌پیما را تیز کردند، بعد هم برای رعایت حقوق بشر، قدری وازلین مالیدند سرش را چرب کردند.

روزهای تب و تاب و دلهره و اضطراب. دلار بلاتکلیف، تیک تیک می‌لرزید. نمی‌دانست بالا برود یا پائین. رسانه‌های دو طرف گرم پخش کُرکُری و رجزخوانی... در جمهوری اسلامی، گُردان‌های هوانیروز و نیروهواز و لشگر صاحب‌الزمان و ضامن آهو و چهارده معصوم و اشعث طماع و سندباد بحری در آوردگاه به استادیوم کارزار آمده. رنجران و تکاوران و جانبازان ارضی و سماوی، جان بر کف، در زمین نبرد، به حال آماده‌باش، که ناگاه در بلندگوی ده‌هزار مگاواتاتاتانی، فرمانده فریاد زد:

 -رفقا، به ما خیانت شده!

همه میخکوب. نفس در سینه‌ها حبس. روی صفحه بزرگ تلویزیونی (اسکرین) در میدان نبرد، دوربین روی پیراهنی افتاد. زوم کرد، رفت جلو. نقوش رنگارنگ مبهم، اسکرین را پر کرد. صدای فرمانده گردان دوباره بلند شد:

-رفقا! سربازان! سرداران! تیمساران! عملیات حمله به دشمن صهیونیستی، به تعویق می‌افتد. به ما خیانت شده.

شیپورهای دسته موزیک که تا چند لحظه قبل مارش هیجانی حمله و یورش می‌زدند، نغمه عزا بیرون دادند و دسته کُر تیپ «یا مصطفی یا مصطفی»، دستجمعی خواندند:

حالا آخوندی تفنگ به دست روی اسکرین بزرگ استادیوم می‌آید و فریاد می‌زند:

-شانس آورده. شانس آورده این پسره توپ جمع کن. اگر این پرچم اسرائیل که روی پیرهنش هست، اگر این پرچم، روی شلوارش بود، بهش حالی می‌کردیم. با همون شلوار باهاش فوتبال بازی می‌کردیم.

دوربین روی دسته کُر:

ما بهش – ما بهش – حالی می‌کردیم

آخ چه فوت – آخ چه فوت – بالی می‌کردیم.

در اتاق فرمان تلویزیون، کارگردان توی گوشی با دوربینچی که همراه هیئتی به آلمان اعزام شده:

بلندگوی استادیوم:

 ما انتقام خون شهید فخری‌نژاد را از اسرائیل می‌گیریم. الو، الو، ببخشید، فخری‌زاده. شهید فخری‌زاده.

***

فیسبوک همگانی هادی خرسندی (با یک کلیک)‌