آقای رئیس‌جمهور، کمی آهسته‌تر

این سخنان روحانی به‌سرعت با واکنش‌هایی در شبکه‌های اجتماعی روبرو شد و برخی رسانه‌های داخلی منتقد دولت نیز به آن پرداختند.

جدا از بُعد تبلیغاتی این سخنان که به شکل هدفمند در آستانه دوازدهمین دور انتخابات ریاست جمهوری مطرح‌شده است، حسن روحانی بابیان این جملات از تریبون‌های رسمی توهین بزرگی به شعور کسانی کرده است که دست‌کم وعده‌های حسن روحانی و دولتمردانش را از ابتدا شنیده و به ذهن سپرده‌اند.

در ادامه به چند نمونه از وعده‌های حسن روحانی در زمان تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ و همچنین زمانی که بر کرسی ریاست جمهوری ایران جلوس کرد می‌پردازیم تا مروری باشد بر ادعای کذب رییس دولت یازدهم در روز روشن!

آوردن رونق اقتصادی در ۱۰۰ روز

یکی از بزرگ‌ترین شاهرگ‌های وعده‌های بی‌عمل دولت روحانی، حوزه اقتصاد بود. وعده تحول و بازگشت رونق به اقتصاد ایران در عرض ۱۰۰ روز، نخستین جمله حسن روحانی در اولین نشست خبری پس از انتخابات ریاست جمهوری و حتی قبل از برگزیده شدن در انتخابات بود؛ وعده‌ای که نه تنها محقق نشد بلکه عملکرد دولت تدبیر و امید و اتخاذ سیاست‌های ناکارآمد باعث شد رکود اقتصادی که بیش از یک دهه است بر اقتصادی ایران سایه افکنده، عمیق‌تر و امید به بهبود اوضاع نزد کارشناسان کاهش پیدا کند.

روحانی که قرار بود کلید معروفش همه قفل‌های بسته را باز کند، در نخستین نشست خبری خود پس از انتخابات گفته بود: «همین کارخانه‌های موجود در کشور اگر به‌جای ۲۰ درصد توان با ۶۰ درصد توان کار کنند، بخش عظیمی از مشکلات اشتغال‌زایی در کشور برطرف می‌شود».

جالب است بدانیم در عمر دولت روحانی روند تعطیلی واحدهای تولیدی کشور نسبت به دولت احمدی‌نژاد رشد فزاینده داشته و هزاران واحد تولیدی کوچک و بزرگ به حالت تعطیل و نیمه تعطیل درآمده است که یکی از مهم‌ترین آنها کارخانه تولید لوازم‌خانگی ارج بود.

به اعتقاد بسیاری از کارشناسان اقتصادی یکی از عوامل مهم افزایش رکود در زمان زمامداری حسن روحانی، سیستم بانکی و قفل شدن منابع نظام بانکی است که باید به بخش تولید تزریق می‌شد.

وضعیت اشتغال در ایران همچنان یکی از مصائب بزرگ ایرانیان است و بحران بیکاری در دولت روحانی آن‌چنان عمیق شده که بر اساس آمار ارائه‌شده از سوی مرکز آمار ایران، یک چهارم از خانوارهای شهری در ایران بدون فرد شاغل هستند.

هر چند حسن روحانی گمان می‌کند دولتش به همه وعده‌های خود عمل کرده اما بار فشار هزینه‌های معیشت بر دوش خانواده‌های ایرانی نه تنها در عمر دولت روحانی کمتر نشد بلکه هر روز سنگین‌تر شده و می‌شود.

بی تدبیری در دیپلماسی خارجی

دیپلماسی خارجی نیز یکی دیگر از مواردی است که دولت روحانی خود را در این حوزه به شدت موفق می‌داند و مانور تبلیغاتی گسترده‌ای را در این زمینه از سوی رسانه‌های حامی‌اش مدیریت می‌کند. برجام به عنوان گلِ سر سبد دستاوردهای دیپلماسی خارجی دولت روحانی نه تنها آن‌طور که دولتمردان و هوادارانش معتقدند به گشایش‌های اقتصادی و سیاسی منجر نشد بلکه تیم مذاکره کننده با امضای توافق هسته‌ای و با توجه به مفاد آن، همه راه‌های چانه‌زنی در مذاکرات را بر روی ایران بست، ایران امروز و فردا را با چالش‌های جدی روبرو کرده است. در مورد تحریم‌ها هم علیرغم اینکه حسن روحانی در زمان مذاکرات گفته بود «همه تحریم‌ها علیه ایران برداشته می‌شود» و همان‌طور که  در ماه‌های گذشته نیز شاهد بودیم، روند اعمال تحریم‌ها علیه ایران ادامه دارد و حتی به گفته مقامات غربی آن بخش از تحریم‌های هسته‌ای که در سال گذشته لغو شد، قابل بازگشت است.

در این میان دولت روحانی با راه اندازی کارناوال‌های آمدورفت هیئت‌های اقتصادی از کشورهای مختلف تلاش کرد نشان دهد، همان‌طور که وعده داده بود، برجام توانسته رونق اقتصادی را به ایران بازگرداند. اما این رفت‌وآمدها جدا از مصرف تبلیغاتی‌اش برای دولت به امضای تعدادی تفاهم‌نامه اقتصادی منتهی شده که نه تنها قرارداد نیست و هیچ تعهد حقوقی یا ضمانت اجرایی ندارد، بلکه شرکت‌های طرف مقابل تنها با ایران تفاهم کرده‌اند که در صورت ایجاد شرایط مناسب به تشخیص خودشان و در آینده‌ای دور یا نزدیک، قراردادهای اقتصادی با ایران خواهند بست.

روحانی، رییس جمهور وعده‌ها

حسن روحانی در دادن وعده‌هایی مهیج در زمینه‌های مختلف در میان رییس جمهوران و مسئولان جمهوری اسلامی رکورددار است. او تنها در زمان رقابت‌های انتخاباتی ۱۸۴ وعده و شعار انتخاباتی مطرح کرد و البته تأکید کرده بود «اگر نمی‌توانیم کاری کنیم باید از روز اول بگوییم نمی‌توانیم».

غیر از وعده‌های روحانی و قولش برای خروج ایران از انزوا در حوزه بین‌الملل، حسن روحانی وعده‌های زیادی نیز در حوزه آزادی های اجتماعی و سیاسی داده بود. وعده‌هایی که نه تنها جامه عمل نپوشیدند بلکه در حوزه آزادی‌های سیاسی نیز روند بازداشت و فشار بر فعالان سیاسی و مدنی همچنان ادامه داشت.

برای مثال حسن روحانی در زمان تبلیغات انتخاباتی‌اش در سال ۹۲ گفته بود: «مسئله آزادی بیان و نقد دولت نیز بسیار مهم است زیرا هیچ کشوری بدون آزادی نمی‌تواند به توسعه دست یابد». همچنین در جای دیگری گفته بود: «ما باید کاری کنیم تمام ایرانیان به راحتی به ایران بیایند و بازگردند. من به دنبال این هستم که ایرانی‌هایی که مشکل‌دارند نیز بتوانند برای مدت کوتاه به ایران بیایند و بازگشت آن‌ها تضمین‌شده باشد». روحانی در حالی این سخنان را مطرح کرده که بازداشت دوتابعیتی هایی که به ایران سفر کرده‌اند در دولت او برجسته شده است.

او همچنین در وعده‌های سیاسی که مطرح کرد، گفته بود: «به همه هم‌وطنان قول می‌دهم که افتخارات بزرگان ایرانی که برخی کشورهای همسایه آن را تصاحب کردند برگردانم و احترام پاسپورت ایرانی نیز برگردانده می‌شود»، اما این وعده او نیز مانند بسیاری از دیگر وعده‌ها بی عمل باقی ماند.

اینها تنها نمونه‌ای از ۱۸۴ وعده‌ای بود که حسن روحانی، در زمان تبلیغات انتخاباتی و نخستین روزهای ریاست جمهوری در سخنرانی‌ها و مصاحبه‌های مختلف بیان کرده بود و همان‌طور که مشخص است نتوانست به آنها جامه عمل بپوشاند. همچنین یکی از انتظاراتی که بخش گسترده‌ای از حامیان روحانی در زمان انتخابات از او داشته و او تلویحا در مورد آن وعده داده بود، یعنی رفع حصر موسوی، رهنورد و کروبی نیز بی پاسخ مانده است.

در پایان گفتنی است میزان و حجم شعارهای حسن روحانی شاید در آغاز راه می‌توانست افکار عمومی را تحت تأثیر قرار دهد اما واقعیت اینست که امروز و با گذشت بیش از سه سال و نیم از عمر دولت، ادعای عمل به همه وعده‌ها بیشتر مخرب است تا کمکی برای کسب آرای بیشتر در انتخابات ریاست جمهوری پیش رو باشد.