یلم، مبتنی بر قصه های کوتاه دیالوگ محوری است که مانند تمام فیلم های بنی اعتماد مضمونی اجتماعی دارد و در آن شخصیتهای فیلم های پیشین این فیلمساز را کنار هم می گذارد.
قصه ها که برای مدتی در ایران اجازه اکران نداشت، توانست جایزه بهترین فیلمنامه را از جشنواره ونیز بگیرد و پس از انتخابات ریاست جمهوری دو سال پیش همراه با محدودیت هایی در ایران اکران شود.
رخشان بنی اعتماد که فیلم های مطرحی همچون نرگس، روسری آبی و زیر پوست شهر را در کارنامه سینمایی خود دارد در پایان نمایش این فیلم با اشاره به مشکلات جدی و اساسی که پیش روی سینمای ایران است گفت که پروژه های بعدی اش ساخت چند فیلم مستند است.
بنی اعتماد: من این جوری فیلم می سازم
Image copyrightncrdtImage caption
در جلسه گفت و گویی که پس از نمایش برگزار شد خانم بنی اعتماد گفت: "من از دریچه سینما جامعه را میبینم. من سینما را اینجوری یاد گرفتهام. شاید دلیلش آن باشد که سینما را از مستند سازی شروع کردم. پیش خودم فکر میکنم من مستند سازی هستم که گاهی هم فیلم داستانی میسازم."
او درباره چگونگی روند ساختن قصهها گفت: "ساختاری که فیلم قصهها پیدا کرد بیشتر از آنکه متکی بر انتخاب یک فرم سینمایی باشد متکی بر شرایط و حال خودم در زمان ساخت فیلم بود."
بنی اعتماد با اشاره به شرایطی که سینمای ایران در دوران محمود احمدی نژاد داشت گفت که "حدود شش سال خودسانسوری کردم و فیلم نساختم. نمیخواستم در آن دوران فیلم بسازم چون مجوز ساخت گرفتن به مدیران سینمایی آن دوران مشروعیت میداد."
او در ادامه گفت که راه حلی که به نظرش رسید این بود که با ساختن چند فیلم کوتاه که هر کدام مستقل از یکدیگر اما در ارتباط با هم بودند یک فیلم بلند بسازد.
خانم بنی اعتماد با اشاره به اینکه آدم قانونمندی است گفت که همچنین نمیخواسته است که فیلم غیرقانونی بسازد و بهانهای به دست کسانی بدهد که منتظر دیدن چنین رفتاری از او بودند.
این فیلم ها را به کی نشان می دهید؟
Image copyrightmahaseniImage caption
او در پاسخ به اشاره یکی از تماشاگران درباره دیالوگ نهایی فیلم قصهها که "این فیلمها بالاخره روزی دیده میشوند" گفت: "جمله 'این فیلمها را به کی نشان میدهید؟' که نام یکی از مستندهایم شد سؤالی بود که در یک فیلم مستند زنی بنام مهری از من پرسید و بعدها ترجیع بندم در بیست و چند سال فیلمسازی ام شد."
بنی اعتماد موضوعات فیلمهایش را درباره آدمهایی دانست که خوب دیده نمیشوند. به گفته بنی اعتماد "این آدمها نه اینکه نخواهند حرف نزنند و ساکت باشند بلکه تریبونی ندارند که حرفشان را به گوش آنهایی که باید بشنوند برسانند."
او در ادامه ابراز امیدواری کرد هر واکنشی به این فیلمها و حرفها به آگاهی بخشی در جامعه کمک کند.
میرطهماسب: روزی که بازداشت شدم
در شب دوم جشنواره فیلمهای ایرانی در لندن فیلم شش قرن و شش سال ساخته مجتبی میرطهماسب نمایش داده شد.
داستان این فیلم درباره گروه موسیقی به سرپرستی محمدرضا درویشی و خوانندگی همایون شجریان است که میکوشد نسخههای موسیقایی منتسب به عبدالقادر مراغهای، موسیقیدان قدیمی ایرانی را بازخوانی کنند.
در طول نمایش فیلم که برنده جایزه ویژه هیئت داوران بخش مستند جشنواره فجر هم شده است، ما شاهد مراحل سختی هستیم که این گروه از جستجو درباره نسخه منتسب به عبدالقادر در ترکیه تا اجرای آن در خانهها و استودیوهای مختلف را تجربه میکند.
Image copyrightotherImage caption
میر طهماسب که تجربه ساختن فیلمهایی چون ساز مخالف و بانوی گل سرخ را دارد در جلسه گفتگوی پایانی پس از نمایش فیلم گفت: "من هر فیلمی را که شروع میکنم درباره کنجکاویهای خودم است. به خاطر دوستی که با آقای درویشی داشتم در جریان کار بودم. در شروع مسیر برای خودشان هم نامشخص بود. جذابیت موضوع این بود که با یک موضوع زنده و جذاب روبرو میشدم و تماشاچیان را هم با آن درگیر می کرم. مسیر ناشناختهای بود هم برای گروه و هم برای من که بالاخره مشخص شد و نتیجه داد."
در فیلم شاهد طرح سوالی از سوی فیلمساز هستیم که آیا پروژهای با این حجم نباید پروژهای ملی تعریف شود و از آن حمایت شد که آقای درویشی در پاسخ میگوید تنها حمایتی که از این کار شد قراردادی از طرف کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بوده است برای انتشار آلبوم موسیقی.
آقای میرطهماسب که پنج سال پیش به همراه تعدادی دیگر از مستندسازان ایرانی به اتهام پخش آثارش از بی بی سی دستگیر شده بود یک سال پیش موفق شد که پاسپورت خود را پس بگیرد.
او گفت دقیقاً در روزی که آلبوم شوقنامه (اجرای گروه موسیقی که فیلم درباره آن ساخته شده) منتشر شد در تهران بازداشت شد.
او در ادامه با اشاره به گروه سینمایی هنر و تجربه آن را یک امکان جدید برای سینمای ایران دانست که با نگاه به تجربه کشورهای دیگر بخصوص فرانسه اجرا شده است. به گفته آقای میرطهماسب ایجاد این گروه سینمایی فرصتی را برای پخش فیلمهای متفاوت ایجاد کرد گرچه باید گفت که در نهایت دولت ناچار بود که فضایی برای نمایش فیلمهای متفاوت فراهم کند.
در ادامه این جشنواره فیلمهای در دنیای تو ساعت چند است، ماهیها و مردی که اسب شد پخش میشود.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمیکند.
افزودن دیدگاه جدید