در پی انتقاد شدید برخی از نمایندگان و سیاستمداران احزاب ائتلافی و اپوزیسیون آلمان از سفر زیگمار گابریل، وزیر اقتصاد و معاون صدراعظم آلمان، به تهران این رهبر حزب سوسیال دموکرات این کشور روز پنجشنبه (۲۳ ژوئیه/ ۱ مرداد) از سیاست خود دفاع کرد و گفت که به شعار “تماس به‌جای ستیز” اعتقاد دارد و از این‌رو نیز اقدام خود برای برقراری ارتباط با رهبران جمهوری اسلامی را “پر معنا” می‌داند.
منتقدان گابریل معتقدند که سفر وی به ایران در رأس یک هیئت اقتصادی “زودهنگام” بوده و شک و شبهه‌های بسیاری را برانگیخته است. این که مقامات رسمی جمهوری اسلامی تمامیت اسرائیل را به رسمیت نمی‌شناسند و موازین حقوق بشر را زیر پا می‌گذارند، از جمله نکات مورد انتقاد مخالفان سیاست گابریل است.
معاون صدراعظم آلمان، نخستین سیاستمدار غربی بود که پس از پایان موفقیت‌آمیز گفت‌وگوهای گروه “پنج به علاوه یک” با ایران بر سر برنامه‌ی هسته‌ای این کشور، عازم تهران شد.
ادامه‌ی تحریم‌ها؟
وزیر اقتصاد آلمان در توضیح “پرمعنایی” سفر خود گفت: «با این دیدار پس از توافق تاریخی وین، روشن شد که دستیابی به راه‌‌حل‌های صلح‌آمیز می‌تواند برای ایران هم ارزش داشته باشد.» زیگمار گابریل تاکید کرد که پس از امضای قرارداد وین، دلیلی برای تداوم روند قطع روابط اقتصادی با ایران وجود ندارد. وی اضافه کرد: «به‌خصوص که من به عنوان وزیر اقتصاد باید به اقتصاد آلمان هم کمک کنم.»
ابریل یادآور شد که دلیل اصلی تحریم‌ها، مناقشه اتمی بوده و وقتی که کشمکش‌ها پایان یافته، تحریم‌ها هم باید برداشته شود. او تاکید کرد: «نمی‌توان به این دلیل که هنوز موارد مناقشه‌ی دیگری با ایران وجود دارد، خواهان ادامه‌ی تحریم‌ها و عدم برقراری ارتباط با این کشور بود.»
هشدار مخالفان
فولکر بک، رئیس گروه روابط آلمان و اسرائیل در پارلمان آلمان، در مصاحبه‌ای با “دویچه پرسه” ضمن انتقاد دوباره از سفر گابریل و هیئت اقتصادی آلمان به تهران در خصوص “نزدیکی زودهنگام با ایران” به دولت آلمان هشدار داد و گفت که با توجه به برخورد رژیم جمهوری اسلامی با اسرائیل و زیرپا گذاشتن موازین حقوق بشر “این کشور نمی‌تواند دوست و شریک درازمدت آلمان باشد.”
این نماینده‌ی حزب سبزها در پارلمان آلمان افزود که گابریل با سفر خود به تهران، وانمود کرده که روابط میان این دو کشور عادی شده است “در حالی که این طور نیست.”
بک یادآور شد که هر چند با انتقاد اصلی اسرائیل از توافق وین موافق نیست، با این حال نگرانی اغلب سیاستمداران این کشور را به دلیل این که ایران “لحن شدید خود در باره‌ی اسرائیل” و نیز سیاست پشتیبانی از “گروه‌های تروریستی حزب‌الله و حماس” را تغییر نداده، درک می‌کند.رادیو آلمان
————————-
چرا هیئت اقتصادی آلمان با شتاب به ایران رفت؟
آلمان بنا را بر این می‌گذارد که می‌تواند پس از توافقنامه وین حجم صادرات خود به ایران را در عرض چهار سال چهار برابر کند. دانیل برن‌بک، رئیس اتاق بازرگانی آلمان و ایران در گفت‌وگو با دویچه وله این موضوع را شکافته است.
دویچه‌وله: هنوز توافقی بین ایران و قدرت‌های جهانی امضا نشده، زیگمار گابریل، معاون صدراعظم و وزیر اقتصاد آلمان با هیأتی اقتصادی در تهران است. آیا این مراجعه کمی شتابزده نیست؟
برن‌بک: چیزی که هم‌اکنون دارد روی می‌دهد، یک “مراجعه” نیست. شرکت‌های آلمانی اکیدا ضوابط سیاست خارجی اتحادیه اروپا را مراعات کرده و به هیچ وجه از خط مشی مذاکرات تخطی نکرده‌اند. مادامی که مذاکرات در وین و لوزان یا جایی دیگر در جریان بود، هیچ هیأت اقتصادی یا دولتی آلمان در ایران نبود و حداکثر دیدارهایی توسط اتاق صنایع و بازرگانی انجام می‌گرفت. باید این را بگویم که کشورهای دیگری بودند که فعال‌تر بودند و مذاکرات خود را “پیشرفته‌تر” تعبیر می‌کردند.
در مقایسه با آنها آلمانی‌ها خیلی خویشتندار بودند و اولویت امر سیاسی را فراتر از تعهدات اکیدا رعایت کردند. از این رو کاملا درست است که وقتی پرده فرو می‌افتد و توافقنامه امضا می‌شود، نباید بیشتر منتظر شد، بلکه باید سریعا وارد عمل شد و میدان را به دیگران واگذار نکرد.
افزون بر آن، در هر گردهمایی اینجا این توافق میان طرف آلمانی و ایرانی وجود دارد که در جریان این دیدار، هنوز معامله‌ای انجام نمی‌گیرد، بلکه این سفر جنبه مقدماتی دارد و تا اندازه‌ای گونه‌ای سفر نمادین است تا نشان دهد که موفقیت در مذاکرات فقط روی کاغذ نبوده است، بلکه همچنین بیان خود را در دیدارهای مشخص شخصی هم می‌یابد.
دویچه وله: کدام حوزه‌ها از رفع تحریم‌ها بیشترین سود را خواهند برد؟
برن‌بک: ساختارهای قدیمی مناسبات آلمان و ایران احیا می‌شوند: یعنی پیش از هر چیز ماشین‌سازی و احداث تاسیسات، صادرات قطعاتی برای صنایع خودروسازی، در حجم معینی مواد خام برای شیمی، داروسازی و نیز فن‌آوری پزشکی و همچنین همه صادرات ممکن دیگر برای صنایع چاپ و دیگر حوزه‌ها. ولی ماشین‌سازی و احداث تاسیسات در کانون قرار دارد و این بخش بیش از همه از عقب‌ماندگی آسیب دیده است و بنابراین بیش از همه نیز سود خواهد برد.
دویچه وله: مشخصا چه باید روی دهد تا مناسبات اقتصادی دوباره اعتلا یابند؟
برن‌بک: در این باره باید گفت که بزرگ‌ترین بخش توان صادراتی آلمان اصلا مستقیما مشمول تحریم‌ها نبود، بلکه بیشتر از گذرگاه تصمیم‌های غیرقضایی، موسسه‌ای و سیاسی محدود شده بود. برای نمونه بانک‌ها بودند که برای آنها عملا فقط بخش کوچکی مانند پرداخت‌ها به ایران ممنوع شده بود. ولی آنها بعضا بطور صد در صد از انتقال پول یا پرداخت‌ها در رابطه با ایران خودداری می‌کردند. دیگر موضوع ابدا بر سر آن نبود که کالاهای تخصصی مشخصی ممنوع هستند، بلکه از ترس مجازات‌های ایالات متحده آمریکا هرگونه پرداختی در رابطه با ایران رد می‌شد؛ صرفنظر از اینکه معاملات در زمینه کالاهای بشردوستانه باشند، یا پول‌های خصوصی باشند یا اینکه واقعا کالاهایی باشند که در معاملات نگاهی انتقادی به آنها وجود داشت.
بنابراین مساله اصلی که باید حل شود این است که مناسبات عادی بانکی و امکان انتقال پول دوباره برقرار گردد و در گام دوم تامین مالی از طریق اوراق اعتباری و در گام سوم “بیمه هرمس”. در پایان این زنجیره، بانک‌های هم‌فرجام (کنسرسیال) قرار دارند که برای پروژه‌های بزرگ با هم همکاری می‌کنند تا متحدا از پروژه‌های بالاتر از یک یا دو یا سه میلیاردی پشتیبانی کنند. ولی این امر قطعا یک یا دو سال طول خواهد کشید تا خود را تثبیت کند.
دویچه‌وله: ایران باید چه کار کند تا بتواند از گشایش اقتصادی به روی غرب برای خود میوه‌چینی کند؟
برن‌بک: اقتصاد ملی ایران تا اندازه زیادی به درآمدهای حاصل از صادرات نفت و گاز و محصولات پتروشیمی وابسته است تا از جمله بتواند ارز مورد نیاز خود را تامین کند. برای ایران کاهش بهای نفت وقتی بخواهد دوباره به بازار جهانی بازگردد طبعا یک تنگناست. بنابراین ایران می‌باید دو برابر نفتی را در مقایسه با زمانی بفروشد که بهای نفت بشکه‌ای ۱۰۰ دلار آمریکایی یا بیشتر بود، تا بتواند به سطح درآمدهای آن زمان خود برسد.
اما ایران در حال حاضر نمی‌تواند از این تنگنا رهایی یابد مگر از طریق افزایش صادرات نفت، اکتشافات و مدرنیزه کردن و نوسازی پالایشگاه‌ها. ایران همزمان می‌خواهد از وابستگی یکجانبه به صادرات مواد خام فاصله بگیرد و نیرومندتر به پهنه پردازش موادخام و فروش فرآورده‌های آن روی آورد. اما این کار نیز مستلزم پول است و سرمایه‌گذاری در پتروشیمی، وقتی کسی بخواهد تجهیزات آن را در غرب بخرد، نیازمند دلارها و یوروهای فراوانی است. از چین هم نمی‌توان آن کیفیتی را به دست آورد که ایران خواهان آن است. بنابراین این مشکل را نهایتا فقط می‌توان از طریق پیشروی‌های دلیرانه و طبعا همچنین از طریق بهبود مناسبات با کشورهای صادرکننده مانند آلمان حل کرد.
دویچه وله: حالا مشخصا پس از سفر “نمادین” هیأت آلمانی به ایران چه اتفاقی خواهد افتاد؟
برن‌بک: ایران بنا را بر این گذاشته است که دیگر نباید به زمان پیش از کسب موفقیت اخیر بازگشت و تحریم‌ها هم بازنخواهند گشت، به گونه‌ای که شالوده سرمایه‌گذاری‌های آینده فراهم است. از این حیث در نیمه دوم سال جاری شاهد افزایش آشکار ارقام صادرات آلمان خواهیم بود. تجارت سریعا صورت می‌گیرد. معنای آن اینست که باید به خرید رفت، سفارش‌ها را فعال کرد، قراردادهای مقدماتی را به قراردادهای نهایی تبدیل کرد و سپس باید پرداخت بانکی را از طریق کشور ثالث یا بانکی در خارج انجام داد، یا باید در صورت لزوم با یک چمدان پول پرداخت‌ها را انجام داد تا کالای سفارشی تحویل داده شود.
شرکت‌های حمل و نقل و باربری در حال حاضر ـ و این برای دو سال آینده نیز اعتبار دارد ـ نمی‌توانند از اوضاع بد سفارش‌ها با ایران گله کنند. آنها مشغولیت زیادی دارند تا کل محموله‌ها را تا تهران حمل کنند.رادیو آلمان
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید