توماس فریدمن، در مقاله‌ای با عنوان «در حمایت از قمار با ایران» در بخش نظرات روزنامه نیویورک تایمز، نوشت، از لحظه‌ای که تهران حس کرد ایالات متحده مایل به استفاده قاطعانه از نیروی نظامی برای قطع برنامه اتمی ایران نیست، اساسا امکان رسیدن به معامله کاملی که قاطعانه به نفع آمریکا و متحدانش باشد در مذاکره با ایران از میان رفت، چرا که توازن قدرت به میزان زیادی برابر شده بود.
توماس فریدمن، وقوع آن لحظه را در زمان دولت جورج بوش می‌داند، هنگامی که معلوم شد بوش نه حاضر است حق ایران به داشتن چرخه سوخت اتمی را قبول کند و نه در پی ایجاد ساختارهای نظامی و دیپلماتیک برای توقف آن باشد.
توماس فریدمن نوشت: «اما ناکامل بودن درجات گوناگون دارد و گزینه دیپلماتیکی که اوباما به دنبال آن رفت، اگر به درستی به اجرا گذاشته شده و مورد حمایت یک دیپلماسی نیرومند قرار گیرد، بیش از هر گزینه دیگری که از منتقدان این توافقنامه تاکنون بیرون آمده در خدمت منافع مهم آمریکا است، زیرا در ازای محدود کردن و نه نابودکردن زیرساخت‌های اتمی ایران، و برداشته شدن تحریم‌ها، که موجب تقویت تهران به عنوان یک قدرت منطقه‌ای خواهد شد، به مدت ۱۵ سال مانع از تولید مواد اتمی خواهد شد که می‌تواند در ساخت بمب اتم به‌کار رود و زمینه تقویت نیروهای واقع‌بین درون ایران را بوجود خواهد آورد.»
این روزنامه نگار مشهور معتقد است که هر دو طرف، هم موافقان و هم مخالفان این توافقنامه، استدلال‌های مشروعی دارند. او اما در مقاله خود نوشت: «من معتقدم که منافع آمریکا حکم می‌کند ما به‌جای صرف وقت در برهم زدن توافق، باید روی استفاده بهینه از آن تمرکز کنیم و سعی کنیم در برابر جنبه‌های بد آن برای خود محافظ‌هایی ایجاد آوریم. برهم زدن توافق اشتباهی خواهد بود که به منزوی شدن ما خواهد انجامید و نه ایران، و بدون وجود بازرسان یا دست‌اندازهای دیگر، گزینه‌های ما را در رفتن به جنگ یا تحمل یک ایران نزدیک تر به بمب اتم محدودتر خواهد کرد.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید