خوابهای شیرین لیبرال دموکراتهای مشروطه خواه!!

بهانه‎ی این نوشتار مقاله‎ای است که در سایت حزب مشروطه ایران(لیبرال دمکرات) و به قلم اشکان رضوی و با عنوان"ایران را دوست بدار یا سرزمین اش را ترک کن" 11/5/1390 می‎باشد که به نوعی استراتژی رهبری این حزب و یا به عبارتی تفکر طیف وسیعی از فعالان و سیاسیون ملیت بالادست است که خود را وکیل و قیم تمام ملیتهای ایرانی می‎دانند و خوشبختی و رفاه برای ملیتهای ایرانی را تنها از گوشه نگاه خویش می‎بینند و گویا ملیتهای ایرانی سعادت و رفاه خویش را باید از زاویه دید آنان بجویند. آنها خود را دایه دلسوزتر از مادر برای ایرانیان می‎دانند و هر نوع تفکری را که با اندیشه آنان همخوانی نداشته باشد و عظمت طلبی شوینیستانه آنها رابه چالش بکشد تجزیه طلب، عامل بیگانه و خائن به مملکت و ملت و ... می‎خوانند و با شعارهایی پوپولیستی و عوامفریبانه سعی در برانگیختن احساسات ملی و افکار عمومی دارند و روشن است که پوپولیسم اگرچه ستایشگر توده‎هاست ولی مدافع شهروندان نیست. اصطلاحاتی کلی همچون "ایران"،" حفظ تمامیت ارضی"، " امنیت ملی"، " مبارزه با تجزیه طلبی" و ... دسته واژه‎هایی است که اینان و آدمکشان جماران را همیشه در کنار هم و هم جهت وادار به صف آرایی علیه ملیتهای تحت ستم ایران و جنبش های حق‎طلبانه آنها می‎کند و باید با تأمل اندیشید که "کلیت" مفهومی گول زننده است و کل‎ها آنقدر هم که به ما القاء می‎کنند همیشه سخاوتمندانه و فراگیر نیستند و باید به این نکته توجه نمود که یکی از اثرات مفاهیم کلیت بخشی که اندیشه اینان تراوش می‎کند محو کردن مقوله‎های مشخصی از قبیل حق تعیین سرنوشت‎، آزادی فردی، حق انتخاب، تأمین حقوق ملی، تشکیل جامعه‎ای مدنی و دموکراتیک و استقرار ساختار سیاسیی دموکراتیک برای ایرانیان است و باید در برابر این نوع اظهارات و اینگونه شعارها همیشه از خود بپرسیم که پشت این مفاهیم کلی کدامین منافع شخصی و گروهی نهفته است.

بهانه مقاله این آقا اگرچه بیانگر همان نوع تفکر عظمت طلبانه ایرانی(شوینیسم فارس) است یورش نظامی سپاه و حلقه به گوشان جماران به کردستان و جنگ با مبارزان کرد مستقر در کوه‎های کردستان است، کوههایی که تنها دوست کردها طی قرنها بوده‎اند و دژ تسخیر ناپذیر و مأمنی امن در برابر هر نوع یورشی چه از جانب بیگانگان و چه از جانب حاکمان خونریز حکومت مرکزی علیه مردمان ومبارزان کردستان بوده‎اند.

عنوان مقاله خود به نوعی در خور تأمل است" ایران را دوست بدار یا سرزمینش را ترک کن" خوب ایران همان کلی است که اینان استفاده ابزاری خویش را سالهاست از آن می‎کنند، یعنی دگر اندیش وآزادیخواهی که همچون ما نمی‎اندیشی ایران را ترک کن و کسی نیست بگوید که ایران با تمام تنوعات ملی در این سرزمین از آن ایرانیان است و و ایرانی که شما و سربازان بدنام ولی فقیه تعریف می کنید ایران مدنظر ایرانیان نیست و همچنین کردستان متعلق به کردها است و این کردها هستند که تصمیم می‎گیرند که چه کسانی را در کردستان بپذیرند و جالب است که تو صاحب خانه را امر کنی که اگر مثل من نیاندیشی و آنچه که دلخواه من است را انجام ندهی باید خانه‎ات را ترک کنی و تو خود قضاوت کن و زیاده خواهی و شوینیسم و دیکتاتوری را بنگر؟

نکته‎ای که جالب و در خور تأمل است چشم فروبستن این طیف به روی واقعیات و تکرار دیدگاه‎ها و مواضع زمامداران جمهوری اسلامی وحاکمان قبلی ایران است و به جای محکوم نمودن عامل و کنشگر خشونت، حکم به محکومیت کسانی می‎دهند که خشونت بر آنها روا داشته شده و ایشان در ابتدای مقاله‎اشان می‎گوید" اینکه مرزبان کرد ما همچون اقوام ایرانی حقوق معوق مانده‎ای دارند ... اما این خواست باید از طریق مدنی دنبال شود یا ...".

آنچه در این جملات جالب به نظر می‎رسد دنبال نمودن حقوق از طریق مدنی! آنهم در چارچوب جمهوری اسلامی؟! است گویا این اندیشمند خبر از دنیا ندارد و یا اینکه می‎داندو نمی‎خواهد بداندکه حکومتهای پهلوی و جمهوری اسلامی اصلا مجالی برای انجام هیچ نوع فعالیت مدنی تا کنون نگذاشته‎اند و آیا فعالیت مدنی در درون سیستمی که مطلق اندیش و هیچ نوع نظری را غیر از خود بر نمی‎تابد و قلمها را می‎شکند و تجمعات را به شدت سرکوب و کنشگران فرهنگی واجتماعی را چه رسد به سیاسی به بالای چوبه دار می‎فرستد آیا فضایی برای فعالیت سیاسی و لو مدنی باقی است در ضمن فعالیت مدنی در سیستمی دموکراتیک قابل انجام و پیگیری است نه در سیستمی ایدئولوژیک و جزم اندیش، اگر چه خشونت ورزی و خشونت طلبی خود محکوم است ولی باید واقف بود که این حکومتها هستند که نوع مبارزه را تعیین می کنند نه مخالفان و دگر اندیشان و خشونت طلبی و مبارزه مسلحانه به صورت مداوم بر مبارزان ملیتهای ایرانی تحمیل شده است و آنان برای بقاء و دفاع از خود به مقاومت پرداخته‎اند.

در جایی دیگر باز شعارها و تمجیدهای توخالی پیشین را تکرار می کند که ملیتهای ایرانی و به ویژه کردها از این نوع ادبیات دیگر بیزارند " کردان گرد در همه ازمنه تاریخ ... همچون هم میهنان آذری ... تأمین کننده تمایت ارضی این سرزمین بوده‎اند".

و از منظر اینان کردها نه شهروندان این کشور بلکه مرزبان و نگهبان اموال و املاک اینان که همانا ثروت و سامان این کشور و این سرزمین است می‎باشند و وظایف و حقوق کردها در این سرزمین تنها پاسداری از مرزها برای اینان است تا آنها در امنیت کامل به مکیدن خون ملتها و چپاول وعیش و نوش ثروت این سرزمین بپردازند و هرازگاهی هم که این دلاور مردان مرزدار صدایشان برآمد و دم از حقوق انسانی خود زدند چوب حراج بر منابع و چاه‎های نفت این مملکت بگذارند تا ارتش و سپاه اینان را روسها و اجانب تجهیز نمایند و نه برای دفاع از کشور در برابر تهاجم بیگانگان بلکه برای سرکوب شهروندانی که سهم آنها از شهروندی تنها سرکوب و تیرباران و گلوله و چوبه دار است.

می‎گویند "چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است"، در بخشی از این نوشتار آمده است که "امروز باید از کردهای سلحشور ایرانی در ترکیه و سوریه و عراق که تحت ستم‎های قومی قرار گرفته اند به دفاع برخیزیم"

یکی نیست که بگوید حضرت آقا از خواب بیدار شو آب تو و همفکرانت را نبره، تو از خودت دفاع کن و تو را چه به کردهای دیگر کشورها، کردهای عراق رئیس جمهور و وزیر خارجه و ... کشورشان هستند، حکومت محلی خود را دارند و ... و تو مبارزان سرزمین خودت را عامل بیگانه و تجزیه طلب نخوان، اونها خود دارای شعور سیاسی هستند که حقوق خویش را طلب کنند.

و در آخر با ابراز تأسف و غمگینی به نکوهش کسانی می‎پردازد که خواهان تغییر سیستم سیاسی ایران و تمرکززدایی در سیستم حکومتی هستند و معلوم نیست که این ابراز تأسف برای کیست برای جمهوری اسلامی، خوابها و رویاهای خود یا ملیتهای ایرانی! ولی مشخص است برای کیست و به قول شاعر "گریه شمع برای ازبرای ماتم پروانه نیست صبح نزدیک است و به فکر شب تار خود است".

باید دانست که لازمه دموکراسی، به معنی حاکمیت مردم، وجود احزاب متعددت و گروهها یا تکثرگرایی سیاسی و نظام چند حزبی است و مخالفان سازمان یافته شرط اجتناب ناپذیر دموکراسی تلقی می‎شود و نه اینکه تو داعیه دموکراسی خواهی را داشته باشی و دیگران را وطن فروش، تجزیه طلب و خائن و عامل بیگانه بنامی که این نوع نگرش تنها ریشه در نوعی شوینیسم و جزم اندیشی دارد نه دیدگاهی دموکراتیک.