چرا به رغم توافق جهان بر سر رویارویی با داعش، پشتیبانی فعال همگانی از کوبانی صورت نگرفت؟ چه تضادهایی مانع از آن شده است؟ اگر ترکیه به حمایت از کوبانی می پرداخت به سود صلح، دمکراسی و امنیت در منطقه بود و یا خودداری از حتی راه دادن به ورود داوطلبان از مرز آن کشور برای حمایت از کوبانی؟ چرا حمایت فعال جهانی از کوبانی صورت نمی گیرد و بیشتر کردها به حمایت فعال از آن پرداخته اند؟ آیا حضور زنان در این پیکار پشت کردن به آرمان های صلح طلبانه فمینستی و بهره برداری ابزاری از آن نیست؟ یا آن را باید نوعی "فمینسم جنگی" و یا فمینیسم در شرایط جنگی خواند که در راستای افزیش مطالبات و مشارکت زنان و تامین برابری جنسیتی می تواند نقش مثبتی ایفا کند؟ در گفتگو محمود نزهت زاده در برنامه تریبون نوروز با مهرداد درویش پور و سامان رسول پور به پرسش های فوق پرداخته شده است.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
افزودن دیدگاه جدید