جفا نه شیوه دین پروریست

بر روستای ایول چه گذشت...

چون چنگیز خان بر بخارا استیلا یافت دست به كشتار و تخریب و غارت و آتش افروزی گشود. چنانكه در باره آنها گفته شد: "آمدند و كندند و سوختند وكشتند وبردند و رفتند". این كلام موجز در تاریخ ایران ثبت شد(۱) چه هر كلمه آن از واقعه ای دردناك موحش و بسیار غم انگیز حكایت ها می كند كه هستی ایرانیان را به باد فنا داده بود.

در طول تاریخ ۱۶۸ ساله اخیر این حكایت بر بابیان و بهاییان نیز وارد گشته نه از طرف قوم مغول بلكه از جانب روحانیون فارغ از روحانیت كه با پشتیبانی حكام غافل مردم ناآگاه را با وعده كسب ثواب دنیا و آخرت به این اعمال تشویق كرده اند. اما این وقایع دردناك هرگز در تاریخ رسمی این سرزمین ثبت نشده است. (۲)

از تازه ترین آنها حمله و هجوم به خانه های بهاییان در روستای ایول مازندران است كه نه در قرن هفتم هجری قمری بلكه در قرن ۱۵ هجری قمری صورت گرفته است.

این روستا از۱۵۰ سال پیش محل سكونت بهاییان كشاورز بوده است. در سال ۱۳۲۰شمسی سكنه بهایی روستا گرفتار حمله و ضرب و شتم و غارت و محكوم به تبعید از روستای خود شدند. پس از آرام شدن اوضاع به خانه و زمین های كشاورزی خود باز گشتند و ضمن كشاورزی به آبادی روستا پرداختند. در سال ۱۲۳۵ مدرسه ای ساختند و حمامی در سال ۱۳۴۰ و درمانگاهی هم تاسیس كردند.

با پای گرفتن جمهوری اسلامی دوباره آزار و اذیت بهاییان به تحریك روحانیون محل شروع شد و شدت گرفت تا این كه در سا ل ۱۳۶۲ بیش از ۱۳۰ نفراز بهاییان را سه روز بدون آب و غذا در صحرا محاصره كردند تا شاید از اعتقاداتشان دست بر دارند، و چون نتیجه ای نگرفتند محبوسین آزاد شدند اما شبانه به خانه های آنها حمله وهجوم بردند در نتیجه اهالی ناچارا مایملك خود را ترك كردند و به جنگل پناه برده سپس به نقاط دیگر رفتند. ۲۰ خانواده كشاورز بهایی توسط افراد متعصب از روستای خود رانده شد ند.( ۳)

در سال۱۳۸۷ خانه عبد الباقی روحانی در روستا بر اثر آتش سوزی عمدی سوخته شد و همان سا ل قبرستان بهاییان كه صد سال محل استقرار اموات آنها بوده از جانب سازمان اموال و املاك ستاد به مزایده گذاشته شد. به مساحت ۹۴۱ متر مربع و مبلغ پایه برای مزایده دویست و پنجاه میلیون ریال تعیین گردیده (با شرایط نقد و اقساط) كه آگهی آن در روزنامه های كثیر الانتشار همشهری و ایران در تاریخ ۲۶/۲/۸۸ منشر شد.( ۴ )

بهاییان ایول مدت ۲۶ سال به مسؤلین جمهوری اسلامی در نقاط مختلف تظلم كردند اما پاسخی نگرفتند در عوض در این مدت ۹۰% منازل آنها تخریب و گرفتار حریق تعمدی شده بود. پاسخ مسؤلین محل درباره مسببین این آشوب ها اظهار بی اطلاعی بود می گفتند: "ما نمی دانیم و نمی توانیم بگوییم" آیا كسا نی كه در آشوبها و بهایی ستیزی ها در طی ۱۶۸ سال شركت داشته اند از اعقاب قوم مخصوصی بوده اند یا از دست پروردگان همیشه در صحنه روحانیون منهای روحانیت و مسؤلین غافل حكومتی؟

كار تخریب خانه های روستای ایول به پایان رسیده در همان روزهایی كه مدخل روستا بسته بود و كسانی ورود به روستا را ممنوع كرده بودند افرادی با بولدوزرها مشغول خاك برداری بودند و به جان خرابه های باقی مانده از خانه های كشاورزان بهایی افتادند كه با خاك یكسان شود تا مصداق (نه خانی آمده و نه خانی رفته) باشد.

اگرچه دفاع از بهاییان امروز در ایران دل شیر می خواهد وحتی به زبان آوردن آن برای هموطنان ما بسیارگران تمام می شود ولی جای به جای آزاد اندیشان و انسانهای صلح طلب با دوستان و خویشان و همسایگان حتی با كسانی كه تازه آشنا می شوند همدردی ها می كنند و دلداریها می دهند ...

هرگز نا امید نیستیم. می رسد آن روزی كه هموطنان ما بیش از پیش به گوش هوش بشنوند و به چشم دل ببینند و درباره دیانت بهایی خود به قضاوت بنشینند.

جفا نه شیوه دین پروریست حاشا همه كرامت و لطف است شرع یزدانی (حافظ)

منابع:

۱:تاریخ جهانگشای جوینی تالیف عطاملك جوینی دانشمند قرن ۷ هجری.

۲:تاریخ شهدای یزد و تاریخ دیگر شهر ها توسط مورخین بهایی نوشته شده است.

الف. محمد علی جمالزاده نویسنده معاصر هم در كتاب" سر وته یك كرباس" به وقایع بابی كشی وبهایی كشی كه خود شاهد آن بوده اشاره كرده است بعد از مطالعه تاریخ شهدای یزد در خاطرات خود نوشته است كه اعما ل مسببین را درتاریخ عدل الهی تا ابد مایه شرمساری و سرشكستگی می داند.

ب .اما دكتر عبدالحسین زرین كوب ادیب ومورخ معاصردر باره تاریخ شهدای یزد در كتاب" تاریخ در ترازو" نوشته است ازخواندن آن وقایع موی بر اندامش راست شده است ولی نتوانسته آنها را از شدت خوفناكی باور كند وآن را تا حدی مولود توهم وتعصب مذهبی مورخ بهایی دانسته است.

۳: از كتاب یكصد و شصت سال مبارزه با دیانت بهایی تالیف دكتر فریدون وهمن ص۵۱۹

۴:همان. ص۶۳۰