جمهوری! اسلامی به راهپیمایی و زن کشی مجوز نمی دهد!!

كیهان در یادداشتی با عنوان« چرا نظام به بعضی از راهپیمایی ها مجوز نمی دهد؟» نوشت:

*این پرسش كه چرا نظام به سران فتنه اجازه برپایی یك راهپیمایی جداگانه را نمی دهد تا به قول آقایان وزن جریان ها مشخص شود، این روزها یكی از معدود بحث های باقی مانده از دوران فتنه است كه ارزش دارد اندكی به آن پرداخته شود. به این شبهه- كه به ظاهر آخرین تیر در تركش غربی ها و عمله داخلی آنهاست- به روش های بسیار مختلفی می توان پاسخ داد كه متأسفانه تا امروز به اندازه كافی، بسط داده نشده است.

* اگر اصلاح طلبان نگاهی به گذشته خود كنند خواهند دید كه تا وقتی یك «گروه سیاسی درون نظام» بودند، هیچ مانعی بر سر راه تجمعات و میتینگ های آن ها ایجاد نشد با این كه انواعی از جرایم از توهین به مقام های عالی نظام تا هتك مقدسات، درون آن تجمعات رخ می داد. مهم است به یاد بیاوریم كه تجمعات به اصطلاح انتخاباتی اصلاح طلبان قبل از 22 خرداد 88- تقریبا از همان روزهای اول- به سمت خشونت، ساختارشكنی، خسارت زدن به جان مردم، مأموران و اموال عمومی و خصوصی كشیده شد. درحالی كه تقریبا غروب هر روز در یكی دو ماه قبل از انتخابات، تهران درگیر آشوب های متعدد در گوشه و كنار شهر بود. نظام هیچ یك از تجمعات انتخاباتی اطلاح طلبان و كارناوال های آن ها را لغو نكرد و فقط تلاش نمود از میل ذاتی آن ها به خشونت بكاهد. پس روشن است كه نظام زمانی همین نزدیكی ها به خوبی نشان داده هیچ ترسی از این كه مجوز راهپیمایی به گروه سیاسی داخل نظام بدهد، ندارد.

* پس از انتخابات، صورت مسئله به طور كامل تغییر كرد. اولین نكته این بود كه اصلاح طلبان از همان روز اول ادعا می كردند قصد اعتراض بدون خشونت را دارند اما هیچ تجمعی از آن ها در روزهای نخست دیده نشد الا این كه به محل جولان ضدانقلاب و گروهك های تروریستی بدل شد و تندترین خشونت ها در آن به وقوع پیوست. آیا آقای «موسوی» می تواند حتی یك مورد از تجمعات اصلاح طلبان، پس از انتخابات را نشان دهد كه در متن و حاشیه آن خشونت های گرم و سرد، رخ نداده باشد؟حتی در تجمع روز 25 خرداد كه آقایان دایما به عنوان یك «راهپیمایی سكوت» به آن استناد می كنند هم حداقل به 3 كلانتری، یك پایگاه بسیج، چندین مأمور نیروی انتظامی و تعداد قابل توجهی از مردم عادی كه قیافه شان مورد پسند آنان نبود، حمله شد. به واقع نظام در مقابل این وضعیت چه باید می كرد؟ آیا باید با اعطای مجوز، اجازه می داد كه آقایان علاوه بر همه توجیهات دیگر، توجیه قانونی هم برای آشوب گری های خود دست و پا كنند؟ كجای دنیا به چنان تجمعات و چنین تجمع كنندگانی اجازه برگزاری راهپیمایی می دهند؟

* نكته بعدی این است كه آقایان ادعا می كنند طبق قانون اساسی حق اعتراض و برگزاری تجمع سیاسی برای آن ها محفوظ است. باید گفت آیا قانون اساسی حق خشونت، تخریب و ترور را هم برای آقایان به رسمیت شناخته است؟! اساسا چرا باید به تجمعی مجوز داد كه مبنای آن یك دروغ شاخ دار به نام تقلب است كه امروز دیگر حتی مدعیان آن هم توان و انگیزه دفاع از آن را ندارند. جالب است كه خود موسوی هم در شبه بیانیه اخیر خود، دیگر ذكری از موضوع تقلب نكرده است.

* نكته بسیار مهم بعدی در همین باره این است كه آقایان اساسا چرا حالا به فكر گرفتن مجوز افتاده اند؟ چرا در روز 25 خرداد كه با یك دروغ مردم را به خیابان ها كشاندند و آشوب های بعد از انتخابات را كلید زدند، در روز 30 خرداد كه عملا در تهران جنگ خیابانی به راه انداختند، در روز قدس كه در خیابان های تهران به ارزش های میلیون ها روزه دار اهانت كردند، در روز 13 آبان كه آشكارا به نفع آمریكا و اسرائیل شعار دادند، در روز 16 آذر كه عكس امام(ره) را در دانشگاه تهران پاره كردند، به فكر مجوز گرفتن نیفتادند؟

*پاسخ آسان است. آن روزها هنوز مانده بودند معدود كسانی كه خام شوند و به حرف آقایان به خیابان بیایند ولی حالا با وجود حماسه های 9 دی و 22 بهمن دیگر روشن شده كه كسی در تهران برای دروغ های آنان تره هم خرد نمی كند و دقیقا به همین دلیل و برای آن كه از دست رفتن سرمایه اجتماعی خود را بپوشانند، پشت درخواست هایی سنگر می گیرند كه می دانند به ده ها دلیل، امكان اجابت آن وجود ندارد. خوب است آقای موسوی از خودش بپرسد- البته پس از آن كه سر خود را از پنجره بیرون آورد و گذاشت تا هوایی بخورد- كه آن مردمی كه چند ماهی در سال 88 به اجابت درخواست ایشان بدون مجوز بیرون می آمدند، اكنون كجا هستند؟ مگر آن روز برای فراخواندن مردم مجوز لازم بود كه حالا شد؟ به واقع اگر آقای موسوی و دوستان شان می توانستند در این تهران چند ده هزار نفر را جمع كنند- كه چند ماه است نتوانسته اند- باز هم نیازی به درخواست مجوز می دیدند؟!