اتحاد برای تشکیل کنگره ملی

جنبش مردمی بعد از انتخابات ۸۸، با تمام نیرو رژیم استبدادی را به چالش کشید تا از حق پایمال شده خود دفاع کند اما رژیم جمهوری اسلامی با توسل به اسلحه و خشونتی فوق العاده توانست جنبش مردمی را از خیابان‌ها جمع کند. هم اکنون سوال اساسی این است که چطور می توان جنبش را به خیابانها بازگرداند؟ چه کسانی در فروکش کردن شعله های این جنبش پاسخ گو هستند؟ از پوزیسیون و اپوزیسیون در بر انگیختن مجدد جنبش چه انتظاری می توان داشت؟

در هفته گذشته خانم هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه امریکا طی سخنانی به ذکر دلایل عدم حمایت دولت از جنبش سبز پرداختند. بی شک اظهارات خانم کلینتون مبتنی بر مستنداتی است که ضروری است مورد بحث و کنکاش قرار گیرد. اگر حمایتی که انتظار میرفت را دریافت نکردیم باید مقصر اصلی آن را در عملکرد اپوزیسیون خارج از کشور جستجو کنیم. چرا که افراد زیادی به قصد "تصاحب" جنبش سبز، سخنگوی این جنبش در پارلمان آمریکا شدند. نمی خواهم نام افراد را ذکر کنم اما همگی می دانیم کسانی که مدعی " رهبری اپوزیسیون" هستند چه صدماتی به جنبش آزادیخواهی مردم ایران وارد کردند. در اینجا قصد ندارم کسی را به خیانت متهم کنم بلکه معتقدم تمامی این رفتار ها ناشی از خودخواهی افراد یاد شده است و هدف اینجانب از طرح این موضوع تلاش برای یافتن راه حل مناسبی برای رسیدن به هدف واحد همه ماست؛ یعنی آزادی و دمکراسی.

با انداختن نیم نگاهی به دنیای مجازی شاهد هستیم که بحثی به نام تشکیل «کنگره ملی» و «دولت موقت در تبعید» اخیرا بازتاب گسترده‌ای داشته است. این موضوع به حدی جدی است که گروه‌های مختلفی در صدد شکل‌ دهی آن هستند. تشکیل یک بدیل ، که پادزهر جمهوری اسلامی باشد، گامی مثبت در جهت زنده کردن جنبش تلقی خواهد شد. اما اینکه این بدیل یا آلترناتیو باید چگونه و با شرکت چه کسانی شکل بگیرد خود یک موضوع اساسی و تعیین کننده پیش از برداشتن این گام عمده است. پاسخ به این سوال که چه کسانی به عنوان کمیته تدارکاتی این مسولیت تاریخی را عهده دار خواهند شد و چه کسانی در کنگره ملی حضور خواهند یافت نخستین موضوعی است که باید روشن شود. هموطنان ، برای مبارزه با این رژیم نیاز به "یک" اپوزیسیون داریم نه اپوزیسیونها که هر کدام خود را نماینده مردم و سخنگوی جنبش سبز معرفی می کنند. آیا تا کنون این سوال را از خود پرسیده اید که سخنگوی مردم آزادیخواه ایران در سازمان ملل کیست؟ سخنگوی جنبش سبز در خارج از کشور کیست؟ سخنگوی اقوام در خارج از کشور کیست؟

متاسفانه در سایتهای اینترنتی مشاهده می شود که یک فرد خود را سخنگوی اپوزیسیون می نامد و به تنهایی به آقای احمد شهید گزارشگر حقوق بشر سازمان ملل به نمایندگی از مردم ایران نامه می نویسد. فردی دیگر به آقای بان کی مون دبیر کل سازمان ملل نامه ارسال می کند و دیگری به آقای اوباما. و همین طور افرادی سودجو خود را سخنگوی جبهه دمکراتیک آذربایجان ، در جایی دیگر خود را حرکت دمکراتیک آذربایجان و جایی دیگر کنفدراسیون دانشجویان ایرانی معرفی می کنند و برای مردم ایران پیام ارسال می کنند. دیگر کسانی هم خود را سخنگوی زندانیان سیاسی داخل ایران جا می زنند.

از همه اینها که بگذاریم افراد دیگری هم هستند که خود را اپوزیسیون می نامند و ادعا دارند که در راستای منافع ملی ایران تلاش می کنند در حالیکه همین افراد خواسته یا ناخواسته در راستای منافع جمهوری اسلامی و خصوصا "وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی" گام برمی دارند. جمهوری اسلامی میلیون ها دلار هزینه می کند تا اپوزیسیون خارج از کشور را به جان هم بیندازد؛ گرچه این اپوزیسیون به خودی خود و بدون دلارهای وزارت اطلاعات ایران، به جان هم افتاده اند و در صدد تخریب یکدیگر هستند.

کسانی دیگر هم هستند که به سبب "تعصب" مانع اتحاد و رسیدن به آزادی و دمکراسی می شوند. اینگونه افراد با هر گونه دخالت دولتهای جهان در راه رسیدن به آزادی کشورمان مخالفت می ورزند که این هم از دیدگاه من یک نوع خیانت پنهان محسوب می شود. هر کجای دنیا که همایش یا سمیناری برای گذار به دمکراسی برقرار می شود اولین سوالی که از سوی این افراد پرسیده می شود این است که "هزینه مالی این همایش را چه کسی داده است؟". این افراد متعصب که ناخواسته در جهت اهداف جمهور اسلامی فعالیت می کنند، می گویند اگر دولت های خارجی بانی این همایش هستند ما نمی آییم ولی با کمی کنکاش معلوم می شود که خود این افراد با دولت های مختلف پشت پرده رایزنی می کنند تا بلکه بتوانند کمکهای مالی دریافت کنند. همگان می دانیم که دولت آمریکا سالانه بودجه ای به صلح در منطقه خاورمیانه اختصاص می دهد ، اما اینکه چه کسانی این بودجه را دریافت می کنند نامشخص و مبهم است.

من نمی دانم پشتوانه تفکری که می گوید نباید از دولت های خارجی کمک گرفت چیست؟ از یکی از حامیان این طرز تفکر پرسیدم چرا با این امر مخالف هستید؟ ایشان در پاسخ چنین گفت "در قبال همکاری از ما انتظار دارند". پرسیدم چه انتظاری؟ جواب داد "ممکن است در مقابل چنین کمکی امتیازاتی را درخواست کنند از جمله واگذاری گمرک ایران برای ۱۰ سال یا اینکه قیمت نفت را برای مدت ۱۵ سال به قرارداد فی ما بین معامله کنند." از این شخص پرسیدم "خب اگر شما نگران این موضوع هستید ، همین الان جمهوری اسلامی بیشترین خسارت را به ایران عزیزمان وارد می کند. چرا ما یک بار برای همیشه از "خارجی ها" کمک نگیرم؟" گفتم "مگر مقدار در آمد ۱۰ سال گمرک چقدر است؟ ما که در طول سی و دو سال گذشته صد ها برابر این مبلغ را هزینه داده ایم. جمهوری اسلامی در مدت حیات خود بیشترین زیان را به مملکت ومردم ایران وارد کرده است." البته حرف های من هیچ تاثیری روی طرف مقابل نداشت و باید بگویم که این افراد غرق در تعصب خود شده اند و به هیچ منطقی قانع نمی شوند.

دوستان و هموطنان عزیز، فعالان اپوزیسیون خارج از کشور، من در انتها به عنوان یک ایرانی که وطن خود را دوست دارم و نگران آینده ایران هستم می گویم که ایران عزیز و ملت ایران به کمک یکایک شما نیاز دارند. تا زمانی که این اختلافات و تخریب ها ادامه داشته باشد نه تنها هیچ نتیجه ای حاصل نخواهد شد، بلکه پایه ها و ستونهای رژیم استبدادی محکم تر خواهد شد و این نهایتا منجر به این خواهد شد که دولت های خارجی برای ما تصمیم خواهند گرفت و گزینه حمله نظامی را در دستور کار خود قرار خواهند داد و در این تصمیم گیری کسانی که بیشترین هزینه را پرداخت خواهند کرد کسی نیست جز مردم داخل ایران.

آیا سران اپوزیسیون این توانایی را در خود می بینند که برسر یک اصل مشترک که می تواند "انحلال جمهوری اسلامی" باشد گرد هم آیند؟ آقایان، دوستان، قدرت طلبان، سلطنت طلبان، اقوام، جمهوری خواهان، سکولار ها، اصلاح طلبان، مبارزان، فعالان سیاسی، چپی ها، راستی ها، مذهبیون، ژورنالیست ها ! خودخواهی های خود زیر پا له کنید به هفتاد و پنج میلیون ایرانی بیندیشید، به منافع ملی بنگرید نه منافع شخصی. هر یک از شما به دنبال آزادی ایران هستید اما به صورت فردی، که این امر غیر ممکن است. چرا که شما به تنهایی آن سیمرغ نیستید. سیمرغ متشکل از "سی" مرغ است و هر کدامتان یک مرغ هستید و باید بروید به دنبال بیست و نه مرغ دیگر تا بشوید سیمرغ. آنوقت می شود گفت "اتحاد"، "کنگره ملی" و در نهایت شکست دیکتاتور.