من هم سبزه ای با هزاران خاطره و آرزو گره می زنم ! 

من هم سبزه ای با هزاران خاطره و آرزو گره می زنم ! 
نسیم به آرامی شاخه های نرم بید مجنون تازه ازخواب زمستانی بر خاسته رادر هوا می رقصاند.اندکی دورترچنارهای کهنسال به تنبلی خم
یازه می کشند.دو سنجاب کوچک بابازی گوشی تمام از شاخه ای به شاخه می پرند ودر چشم زدنی داخل سوراخی کوچک از نظرم پنهان می شوند.
نسیم بهاری با حرکتی مواج از یقه پیراهنم بدرون می خزد. بسان کودکی با دندان های شیری تازه در آمده بر پوست سینه ام دندان می زند.گزشی لذت بخش مخلوط شده باگرمای پیراهنی که ضخامت زمستان دارد وهنوز از تن نکشیده ام.لرزی آرام در سر تا سر بدنم می پیچد. 
.بهارامسال پا ور چین پا ور چین قدم در این شهر زیبا نهاده است
چو رای عاشقان گردان چو طبع بیدلان شیدا
ببارید و ز هم بگسست و گردان گشت بر گردون
چو پیلان پراکنده میان آبگون صحرا...
تو گفتی آسمان دریاست از سبزی و بر رویش
به پرواز اندر آورده‌ست ناگه بچگان عنقا
همی رفت از بر گردون گهی تاری گهی روشن
و زو گه آسمان پیدا و گه خورشید ناپیدا
 با چنین ناز و کرشمه ای که خریدار دارد بهار قدم در این شهر می گذارد .بر شیپور خود می دمد ،زمین را بیدارمی سازد تا لحاف سفید وبرفی زمستان را از روی خود برگیرد وچادر سبز زمرد گون راکه با هزاران مروارید، فیروزه ولاجورد دانه دوزی شده بر سرکشد.
من نیزبربالهای خیال می نشینم از کوه ها ودره ها عبور می کنم و سرانجام در باریکه یک مسیر کوهستانی بین خلخال و "درام" طارم زنجان فرود می آیم. 
هر بهار که فرا می رسد من در چنین روزهائی مانند یک زائرعاشق هوای زیارت می کنم .هوای غوطه ور شدن دراین مسیر کوهستانی که گوشه ای ازفردوس زمینی است.این جا در طارم،  بهار بسیار زود تر از دیگر شهر ها وروستا های محال خمسه از راه می رسد .هنوز برف از کوچه های باریک زنجان رخت برنبسته که بوته های خیار طارم جوانه می زند.
کوچه باغ های "درام" ،"شیرمشه" و"بنا رود" غرق در عطر شکوفه های درختان بادام و گیلاس که با زیبائی دختران سیاه چشم ،با گونه های گل انداخته مخلوط شده است می گردند.نسیم بهاری گیسوی درختان رامی گشاید بر روی دیوارهای گلی باغ ها پهن می کند.شب هنگام بردامن زهره می آویزد تا فرود آید بر ایوان های سنگی مشرف برقزل اوزن که مانند رشته ای از نقره در طول دشت ودره های عمیق می پیچد بنشیند و زخمه برچنگ خود زند.
موسیقی غریبی که شب در کوهستان ها ی سرزمین زیبایم از سهند تا سبلان ،از اشتران کوه تا دنا می پیچد و ِسر انجام بر ستیغ دماوند چون شیپور بیدار باشی نواخته می شود. 
 بر میخیزم هشتمین نفرم درپشت سر هفتمین نفر"رضا یمیی" که دیر گاهیست با زخم عمیق گلوله ای برقلب در خاک غنوده است.دانشجویان دانشگاه تبریزند در یک بر نامه منطقه نوردی نوروزی.طبیعت در اوج شکوه بهاری است ،در اعتدالی که آرامشت می بخشد.صدای سم کل های وحشی که شاخ بر شاخ هم می کوبند همراه ریزش سنگ ریزه ها ازصخره هائی که درزیرنخستین تشعشع نیزه های طلائی پرتاب شده ازخورشید صبحگاهی مانند دیگ های مسی بازارمسگران زنجان که چکش بر آن ها می خورد برق می زدند، مدهوشم می سازند.
کجایند عاشقانی چون مولانا که دستار از سر بگشایند و سماعی مستانه آغاز کنند؟
( هستند جان باخته گان و عاشقان جنبش "مهسا "که در میانه میدان در رقصند)
قرقاول های وحشی بر بالای سرمان در پروازند .طبیعت طبله عطاری لبریز از هدایای بهار را در جلو خان چشم گسترده وموسیقی آبشارهای کوچک که از صخره ها جاری اند روح را نوازش می دهند.
دردور دست رود عظیم "قزل اوزن" که در این فصل بالا آمده، ماننداژدهای طلائی افسانه های چینی سر بر اطراف می کوبد پیش می رود، بر می گرددو نگاه می کند، .هر از گاهی پشت فلس دار خود را که هزاران فلس از نقره وطلا آن را پوشانده اند از درون آب بالا می آورد ،می درخشد وبا پیچی تند از نظر پنهان می گردد.
می دانم خرس هائی که تازه از خواب رمستانی بر خاسته اند، با دقت و تعجب از پشت تنه درختان از پشت صخره ها بما می نگرند و با احتیاط تعقیبمان میکنند.
گروه سرود خوان در راه است . ساعاتی بعد در کنار رود قزل اوزن که حال تمامی بستر عظیم آن را سیلابهای بهاری پر ساخته است ایستاده ایم تا بر آنسوی رود برویم . قایقی بزرگ متصل برطنابی قطور که در دو سوی رود محکم گردیده توسط دو قایق ران با هیجانی لذت بخش ما را از میان امواج و درختان شناور در آب که سیل جای کنشان کرده عبور می دهند.
بارانی نسبتا تند برسر ورویمان می زند. می خواهیم در نزدیک ترین روستا اطراق کنیم.روستای "جیا "رودخانه کوچک "لووان"بر سر راهمان قرار دارد .رودی کوچک اما کف بر دهان آورده که خشمگین  مشت برکناره های بستر خود می کوبدونعره کشان می آید.  
برای گذارمان روستائیان ازآن سوی رود طنابی که یک سر آن را بر دست دارند برایمان می اندازند.به تنه درختی محکم می کنیم.دست بر طناب به آرامی در عرض رود کوچک اما بالا آمده از باران حرکت می نمائیم. سنگی بزرگ به سختی بر پایم می خورد. درد در تمامی بدنم می پیچد.بی اختیار طناب را رها می کنم ودر آب می غلتم. توان بر خاستنم نیست .در چشم برهم زدنی تمامی گروه طناب را رها می کنند خود را بر رویم می افکنند.کوهی از اراده و عضلات پیچیده ،در هم تنیده با رشته های محبت که رود قادر به حرکت دادنشان نیست ! روستائیان بکمک مان می شتابند .ساعتی دیگر در اطاقی نسبتا بزرگ در کنار یک بخاری هیزمی آرام گرفته ایم. 
من قادر به حرکت نیستم بر بستری در کناربخاری دراز کشیده ام. روستائیان دورمان حلقه زده اند .سرشار از محبت وتحسین .تحسین جوانانی که همه برای نجات رفیقشان تن به سیلاب سپردند. گروه صبحدم حرکت می کند و من که بخاطر درد کمر قادر بحرکت نیستم می مانم . روزهائی غرق در مهر ،غرق درسادگی ورویا.اطاق هرگز خالی از مردان روستائی نیست از طلوع صبح پیرمردان ده با چپق های خود از در وارد می شوند گوش تا گوش اطاق می نشینند و صحبت می کنند. 
جوان تر ها در کارند. صبح با ورزو ها راهی دشت می شوند زمین شخم می زنند ودانه می افشانند.عصر هنگام با چهره های خسته از کار بر می گردند اما فرصت جمع شدن دور یک دانشجوی رها شده از مرگ را که خوب قصه می گوید و همپای آن ها از تاریخ طارم سخن بمیان می آورد را از دست نمی دهند. 
یکی نانی بر دست ، دیگری چند تخم مرغ ،گاه کاسه برنجی و روغنی، چند اناری مانده از محصول سال قبل با خود می آورد. روز هائی که نور نوشیدم وعشق ورزیدم. عشق به انسان هائی که هیچ تمنائی جز مصاحبت و یاری من نداشتند.خاکسترگرم هیزم های سوخته رادر دستمالی می پیچیدندو بر مهره های دردناک کمرم می نهادند .عسل می می مالیدند.من سر شاراز لذت تعلق به این سر زمین به این مردم تن بخواب می سپردم. گوش به افسانه های پیران می دادم از پنجره اطاق به کوه مقابل خیره می شدم به آتشکده های پراکنده در این سرزمین باستانی می اندیشیدم. بر"پندار نیک ،گفتار نیک و کردار نیک" که هنوز می شد در این روستا های خفته در اعصار آن ها رایافت.
کودکان در حیاط بازی می کردند و می خواندند "گلان یوله سر بسر ایچنده آهو گزر "راه های "گیلان" سر بر سر هم نهاده اند، راه هائی که آهوان در آنها می گردند.
حال سال ها از آن سفر رویائی می گذرد. هر بهار قلبم فشرده می شود. تصاویر آن سفر را از صندوچه لبریز از خاطراتم بیرون می کشم و بر آن ها خیره می گردم .بر چهره رفبقانی که دیگر نیستند! از آن جمع هشت نفره چهار تن توسط حسین موسوی تبریزی اصلاح طلب امروزی اعدام گریدند.رضا یمینی ،کریم جاویدی ، قهرمان آبرومند آذرو باقر زرنگار. تقی عباسی که در کردستان کشته شد.
باز قزل اوزن طغیان کرده است. اما نه در بستر خود!بل دررگ های من که به قلبی دردمند منتهی می گردند.به قلب مردی که هربهار بر قایق خیال می نشیند، در امتداد رود جاری زمان پیش می رود اشگ می ریزد . از خود می پرسد !براستی برای کدامین گناه کشته شدند؟ قاتلانشان امروز چه می کنند؟
مردمی که طی این سالهای بیداد هزاران جوان خود از دست داده اند با این ها چه خواهند کرد؟
 با این بی صفتان که روح شادی از مردم گرفتند و ماتم بر جای آن نشاندند؟
برمی خیزم در اطاق چرخی می زنم. به حیاط می روم. بر سبزه های دمیده از خاک می نگرم . بسختی سبزه ای با آرزوی بازگشت شادی ، امنیت و فراوانی نعمت گره می زنم. !با آرزوی دسترخوان های انباشته از نعمت در خانه هر ایرانی  که مهمان در آن  به سنت دیرین بر صدر بنشیند وبانگ نوشانوش فضا را پر کند. ابوالفضل محققی