درد ما را فقط آراز ميداند

آراز همان رودي است که سمبل جدايي يک ملت لقب گرفته و هم اوست که مي داند دردهاي يک ملت را.

همان رودي که در يک طرف آن کلبجر ،شوشا ،در طرف ديگرش تبريز،زنجان،همدان،...وجنوب ،ودر سوي ديگرباکو،نخجوان،... وشمال همه وهمه فرو ريختن فاصله را به انتظار نشسته اند.

آراز تنهايک رود نيست او سنگ صبور يک ملت است.

آراز درد جاري يک ملت است که در بستر تاريخ جاري است .

صداي امواجش فرياد لعنت ابدي بر آنهاست که رنج اين جدايي را بر ملتي تحميل کرده اند و قطرات آب برخاسته از آن ،عرق شرم بشريت است که بر پيشاني ساحل مينشيند.

ما را چه حاجت است که فرياد سر دهيم آنجا که سمفوني روان آراز در تالار هستي ملت مهجور آذربايجان دردهامان را به نوايي حزين مينوازد .

تو گويي آراز ، گاه بخود لعنت ميفرستد که چرا مرز جدايي ها گرديده،

اما،اي عزيز جاري،اي آراز،هيچ جاي شکايت ازخود نيست،ميدانيم مرزجدايي گشته اي اما بدان وآگاه باش که نسيم وصل نيز از جانب تو وزيدن خواهد گرفت وفرزندان دو سويت سوار بر امواج سپيدت همديگر را در آغوش خواهند کشيد.
پس بمان وهمچنان جاري باش تا وقتي که زورق هايمان را بسازيم وتن هايمان را در بادهاي غرور انگيزت چون بادبانها بر فراز زورقها بر افرازيم.
آراز باما بمان ، اندکي صبر که عاشقان مهجور ،بزودي فراميرسند در دستان هرکدامشان پرچمي است به رنگ آذربايجان،چه باشکوه ديداري خواهد بود لحظه ديدار بادبانهاي برافراشته اي که بر فراز دستان هر کدامشان پرچمي خواهد بود .

آراز،با ما بمان...