بومیان کانادا ، نان خورهای جدید ملت ایران؟!

چند روز قبل ، یکی از رهبران بومیان کانادا ، مهمان دولت ایران بود و توانست با تنی چند از مقامات کشورمان دیدار کند.

گویا قرار است بعد از سفر او به ایران ، "خواهران جاودانه" نیز مهمان کشورمان شوند ؛ "خواهران جاودانه" یک تشکل غیردولتی از بومیان کاناداست که سرنوشت زنان بومی گم شده یا کشته شده این کشور را پیگیری می کند.
همچنین آن طور که رهبر بومیان کانادا گفته احتمالاً تعدادی از بومیان کانادایی در دانشگاه های ایران پذیرش خواهند شد و سمینارهای بین المللی نیز در ایران ، درباره حقوق بومیان کانادا برگزار می شود.
این البته اولین بار نیست که دولت ما ، میزبان چنین افرادی می شود. بعد از انقلاب مصر نیز تا مدت ها ، هتل های ایران ، محل آمد و شد هیات هایی از میان گروه های مختلف مردم مصر بودند که با هزینه کشورمان می آمدند و می رفتند. گو این که مسوولان ما تصور می کردند اگر این ها را دعوت و برایشان سخنرانی کنند و آخر سر هم با هدیه ای روانه کشورشان کنند ، مصر و انقلابش مدیون و متمایل به ایران می شود(که نشد!).

هر چند این رشته سر دراز دارد ولی هیچ کس فکرش را هم نمی کرد که روزی ، بومیان کانادایی هم مهمان سفره ایرانیان شوند!

این که دولت کانادا ، برخلاف دمکراسی حاکم در جامعه مدرن خود ، در حق بومیان این کشور مرتکب ستم های تاریخی شده و اکنون نیز به آنها عملاً به چشم شهروند درجه 2 می نگرد ، امری است که خیلی ها بر آن صحه می گذارند و از این منظر ، حتماً محکوم است اما قضیه این است که قرار نیست مردم ایران ، وکالت تسخیری بومیان کانادا را بر عهده بگیرند و از جیب شان برای آنان هزینه کنند ، همان طور که دولت کانادا نیز از جانب مردم ایران وکالتی برای مداخله ندارد.

هم اکنون به دلیل شرایط خاصی که در آن هستیم ، بودجه بسیاری از مراکز دولتی، درمانی ، آموزشی ، پروژه های عمرانی و حتی حقوق کارمندان تقلیل یافته است.
همین امروز دکتر علی لاریجانی ، رئیس مجلس شورای اسلامی اعلام کرد: "بودجه سال 91 ایران حدود 43 هزار میلیارد تومان در نظر گرفته شده است که تامین 15 هزار میلیارد تومان آن دور از انتظار به نظر می رسد...شرایط فعلی کشور مانند سال های گذشته نیست که بتوانیم بودجه های مختلف را در اختیار استان ها بگذاریم." (خبرگزاری مهر)
بنابراین ، در شرایطی که خودمان درگیر مضیقه های این چنینی هستیم به گونه ای که در موارد متعددی ، کارگران زیادی مدت هاست که حقوقشان را دریافت نکرده اند ، هزینه کردن برای دیگران و از جمله جدیداً برای بومیان کانادا ، هرگز در اولویت نیست و اساساً حمایت از بومیان کانادا ، در زمره مطالبات مردم ایران از دولتمردانشان نیست.
این که برای اعضای انجمن خواهران جاودانه بلیت رفت و برگشت کانادا بگیرند و در ایران هم چند روزی از آنان پذیرایی کنند و بعد هم "برادران جاودانه" و سپس "مادران مهربان" و "پدران استوار" و ... را از میان بومیان کانادا بیاورند و بگردانند و بفرستند و فرزندانشان را در دانشگاه های ما بورسیه کنند و سپس حمایت های دیگری را متوجه آنان کنند ، هرگز نمی تواند با وضعیت کنونی اقتصادی کشور که در قالب اقتصاد مقاومتی تعریف شده است ، همخوانی داشته باشد.

شاید گفته شود این کارها هزینه چندانی ندارد ، اما اولاً فارغ از حجم ریالی و ارزی این قبیل اقدامات ، باید دید که آیا عموم مردم رضایت دارند یا خیر و آیا اولویت دیگری در کشور وجود ندارد؟ و ثانیاً این قبیل اقدامات ، از نظر روانی تأثیر سوء در میان مردم داخل کشور دارد.

چنین کارهایی ، هر چند "ممکن است" در عالم سیاست موثر باشد ولی هنگامی می تواند مفید باشد که ابتدا ضروریات زندگی مردم تأمین شود نه این که مردم ماه ها حقوق نگیرند یا در حسرت یک سفر ساده باشند یا سر ماه متوجه شوند که دولت اضافه کاری شان را قطع کرده است و شب هنگام در شبکه یک سیما ببینند که بومیان محترم کانادا ، به خرج ملت ایران ، می آیند و می روند تا نهایتاً ناسزایی به دولت کانادا بگویند!