کروبی در نوشته مفصلش از جایگاه کسی که سال‌ها در بدنه قدرت بود، با زبان و ادبیات اپوزیسیون داخل نظام با رهبر جمهوری اسلامی سخن می‌گوید و از بار کلماتی که به کار می‌برد آگاه است. در جایی اشاره به تبدیل شدن مجلس خبرگان رهبری به محفلی برای "ثناگویی رهبر" کرده و در بخش دیگری از آیت‌الله خامنه‌ای به شدت انتقاد کرده که "سه دهه است در رأس نظام قرار گرفته است، اما هنوز هم از جایگاه اپوزیسیون" رفتار می‌کند.
این چهره سیاسی می‌داند که نگارش چنین نامه صریحی ممکن است محدودیت‌های او را بیشتر و شرایطش را پیچیده کند، اما با تکیه بر تجربه‌ای که در طول حاکمیت جمهوری اسلامی داشته و گذشته و حال مقام‌های نظام و دستگاه‌های نزدیک به رأس قدرت را می‌داند، باز هم دست به قلم برده است.
مهدی کروبی، فردی است که سال‌ها در مناصب مهم حکومتی بود. او همچنین از نزدیک‌ترین و مورد اعتمادترین یاران آیت‌الله خمینی و وکیل تام در همه اموال مربوط به بنیانگذار جمهوری اسلامی بود.
به همین دلیل است که در نامه‌اش، به آیت‌الله خمینی استناد کرده و با نگاه و خط مشی بنیانگذار جمهوری اسلامی، سعی در زیر سوال بردن رهبری آیت‌الله خامنه‌ای داشته است.
فراتر از این، مهدی کروبی، از رهبران معترض به نتایج انتخابات سال ۸۸، در نامه‌اش نشان داده است مخالفت‌های رهبر جمهوری اسلامی با جریان چپ، سابقه و دلایل تاریخی دارد و موضوعی مربوط و محدود به دهه اخیر نیست.
او در بخشی از نامه تاریخی‌اش، نوشته است: "در فروردین سال ۱۳۴۰ پس از درگذشت مرجع مطلق شیعه آیت‌الله العظمی بروجردی من در کنار تعدادی دیگری از شاگردان امام مقلد و مروج او بودیم. در آن زمان شما مقلد آیت‌الله حکیم بودید و بعدها به زمره مقلدان امام در آمدید و به گفته مرحوم آیت‌الله منتظری در موارد احتیاطات به ایشان رجوع می‌کردید."
از این اشاره تاریخی چنین برمی‌آید که کروبی، غیرمستقیم نوع نگاه و تقابل آیت‌الله خامنه‌ای نسبت به آیت‌الله خمینی را نشان داده و در ادامه دلیل حذف نزدیکان بنیانگذار جمهوری اسلامی و گروه‌ها و چهره‌هایی که تفکراتی همچون مهدی کروبی داشته‌اند را در همین اختلاف عقیده می‌داند.
کروبی در ادامه به سازماندهی‌ها، مهره چینی‌ها، یارگیری‌ها و تغییرات قانون اساسی در سال‌های ابتدایی رهبری آیت‌الله خامنه‌ای به منظور حذف گسترده گروه‌های انقلابی همفکر آیت‌الله خمینی پرداخته است.
او از این برخوردهای حذفی در آذر ۶۹ و در مرحله بعد، سال ۷۱ نوشته است: "حضور شما در جایگاه رهبری همراه شد با حذف بخش مهمی از نیروهای انقلاب. این رویکرد در انتخابات دوم مجلس خبرگان رهبری به اوج خود رسید و در کنار حذف افراد شاخص، این رکن رکین قانون اساسی نیز از اساس بی‌خاصیت گردید که به باور من ریشه همه‌ی گرفتاری‌های امروز کشور در همین نکته نهفته است."
در قسمتی دیگر چنین آمده است: "در سال ۱۳۷۱، تهاجم سازمان‌یافته‌ای علیه مجلس ساماندهی شد و در همین راستا جنابعالی در نماز جمعه آن زمان نیروهای خدوم و صادق مجلس را فتنه‌گر خواندید و از مردم خواستید به فتنه‌گرها رأی ندهند. در آن انتخابات اشخاصی که نباید دخالت می‌کردند در امر انتخابات دخالت کردند و برای اولین بار نظارت استصوابی توسط شورای نگهبان بدون هیچگونه لفظ یا عبارت قانونی و تنها به اتکای حمایت صریح شما اعمال و اجرا شد و تعداد ۴۱ نماینده مجلس در کنار خیل دیگر نامزدها به ساتور شورای نگهبان حذف شدند. دبیر وقت شورای نگهبان پس از این قلع و قمع در مصاحبه‌ای رأی دادن به جریانی که شما آن را فتنه‌گر خوانده بودید را در زمره تیر زدن به خیمه اباعبدالله الحسین (ع) دانست."
با چنین ارجاع‌های تاریخی، هدف کروبی اثبات آن است که مخالفت‌های آیت‌الله خامنه‌ای با همراهان دیروز آیت‌الله خمینی، از سال ۸۸ و با اعتراض ها به نتایج انتخابات شروع نشده، بلکه ریشه تاریخی و قدیمی‌تری دارد که ناشی از نوع نگاه و اعتقادات رهبر جمهوری اسلامی در سه دهه زمامداری‌اش بوده است.
دو تقابل تاریخی
تقابلی که آقای کروبی در نامه‌اش برجسته کرده است، در زمان حیات آیت‌الله خمینی نیز وجود داشت. دست کم در دو مورد، آیت‌الله خامنه‌ای، رئيس جمهور وقت، مقابل نخستین رهبر جمهوری اسلامی ایستاد. یک بار در مرداد سال ۶۴، که دو ماه در مقابل اصرار آیت‌الله خمینی برای نخست وزیری میرحسین موسوی، مقاومت کرد. تنها وقتی رهبر وقت، در جواب نامه ۱۳۵ نماینده معروف به خط امام یا همان جناح چپ نوشت تغییر میرحسین موسوی را خلاف مصلحت نمی‌داند، آیت‌الله خامنه‌ای ناچار به تمکین شد.
در دی ماه سال ۶۶ نیز، یک سخنرانی رئيس جمهور وقت در نماز جمعه درباره اختیارات دولت اسلامی، پاسخ تند آيت‌الله خمینی را در پی داشت که به صورت غیرمنتظره خواستار قرائت آن از رادیو و تلویزیون شد.
او به آیت‌الله خامنه‌ای گوشزد کرده بود: "از بیانات جنابعالى در نماز جمعه این طور ظاهر مى‌شود که شما حکومت را که به معناى ولایت مطلقهاى که از جانب خدا به نبى اکرم - صلى اللَّه علیه و آله و سلم- واگذار شده و اهم احکام الهى است و بر جمیع احکام شرعیه الهیه تقدم دارد، صحیح نمى دانید. تعبیر [شما] به آن که این جانب گفتهام حکومت در چهارچوب احکام الهى داراى اختیار است، به کلى بر خلاف گفتههاى اینجانب بود.»
جواب آیت‌الله خمینی، دلخوری آیت‌الله خامنه‌ای را به دنبال داشت و تا ۵ روز نیز هیچ واکنشی به این موضع‌گیری نشان نداد.
در هر دو اتفاق جناح راست موافق آیت‌الله خامنه‌ای بودند و جناح چپ به انتقاد و مخالفت با او پرداخته بودند.
هم‌اکنون، مهدی کروبی، با استناد به اشاره‌های تاریخی، سه دهه شیوه رهبری آیت‌الله علی خامنه‌ای را زیر سوال برده است. شکستن این سکوت سی ساله، غافلگیری بزرگ نامه مهدی کروبی از حصر هفت ساله خانگی است.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
افزودن دیدگاه جدید