بکُشید ما را ملت ما بیدار تر می شود

دوستان و دشمنان بنیانگذار جمهوری اسلامی در یک نکته اتفاق نظر دارند که او سری نترس در مواجهه با سختی ها و شدائد داشت. تاکیک مبارزاتی او، پیروزی خون بر شمشیر بود. این سخنان او هنوز آذین برخی خیابان های کشور است. رهبر امروز ایران ریزه خوار خان نعمتی است که او گسترانید ولی گویی از یاد برده است که در کوران مبارزه، این آیت الله خمینی بود که می گفت: بکُشید ما را ملت ما بیدارتر می شود. میرحسین موسوی در یکی از بیانیه های خود گفته بود استراتژی جنبش سبز، گسترش آگاهی است و کدامین آگاهی و بیداری رساتر از خون پاک شهیدی است که به ناحق بر زمین ریخته می شود.

خون صانع ژاله و محمد مختاری امروز و علی موسوی و سهراب و ندا و بسیاری دیروز در کنار قلم های در بند کشیده شده نوری زاد و تاجزاده و مطبوعات محاق در توقیف اینک هر خانواده ایرانی را به اندیشه در راه سی و سه سال گذشته وا داشته است. حتی آنان که مقلدانه یا متملقانه (اشاره به ناطق نوری که زبان از کام در آورد که به موسوی و کروبی بتازد نه به آن کسی که آبروی وی را برد)، سر در اطاعت رهبر معظم دارند، نباید شرط فرزانگی را داغ و درفش برای مقابه با اندیشه بدانند. در طول تاریخ هیچ اندیشه ای با گلوله کشته نشده است که در عصر ارتباطات بتوان چنین کرد.

کودکانه گمان برده بودند می توان رای ملتی را دزدید و با آن پز داد. نام فرزانه بر خود نهاده اند و به قدر افغانستان از خود درایت به خرج نداده اند که اگر نامزدی معترض به نتایج انتخابات شد، تمام رسانه های شنیداری و گفتاری و نوشتاری را در برابر او باز گذارند تا ادله اعتراض خود بازگوید چنان که در افغانستان جنگ زده برای عبدالله عبدالله نامزد معترض انتخات ریاست جمهوری چنین کردند.

اما فرزانه دوران و ولی امر مسلمین جهان و نائب بر حق امام زمان را این مقدار فرزانگی نبود تا دستور دهد دو یار انقلاب به قدر دقایقی در رسانه ملی به شرح اعتراض خود پردازند...تا سیه روی شود هر که در او غش باشد

فرزانگی آن است که دانسته آید انتخابات برای حفظ اعتماد ملی است و گرنه شمار آراء اگر ملاک بود "صدام یزید کافر" و "حسنی نامبارک" نیز خروار خروار رأی از صندوق بیرون آورده بودند. اما سرانجامشان شد ؟ یکی در 21 یک روز و دیگری در 18 روز از عزیز قدرت به حضیض ذلت فرو افکنده شدند. بر شرف حسنی مبارک درود که حاضر نشد، کشوری ویران به شرط بقا در قدرت از پی خود به جا گذارد آنچنان که صدام کرد.

اما در ایران چه شد؟ مردمی که می خواستند رییس دولت نابخرد خود را با آراء شان عوض کنند اینک به کمتر از رفتن رهبر بسنده نمی کنند چرا که در 22 خرداد 88 مردم رأی دادند و در 25 بهمن 89 و بسیاری ایام دیگر خون.

گیرم که شهید صانع ژاله به حکم کارت عضوبت بسیج، بسیجی بود مگر رزمندگان دوران دفاع مقدس کارت عضویت میرحسین موسوی در بسیج را فراموش کرده اند؟ مگر کروبی رییس بنیاد شهید نبود؟ بسیجی بودن این مدعا را که آن شهید سعید طرفدار نظام است، ثابت نمی کند. چه بسیار بسیجیان و سپاهیان و متدینان که امروز از نظام نامقدس روی بر گردانده اند. مگر فریاد بلند آیت الله منتظری از یادهای زدوده خواهد شد که گفت: این نظام نه جمهوری است و نه اسلامی. در جایی که قائم مقام رهبری از هیولای جمهوری اسلامی تبری می جوید چرا شهید ژاله (به فرض بسیجی بودن) نباید از آن دست شسته باشد وانگهی مگر محمد مختاری فعال جنبش سبز نبود؟ مگر شهید سید علی موسوی (خواهر زاده میرحسین) رزمنده دوران دفاع مقدس نبود؟ این چه ادعای گزافی است که بسیجی بودن برابر است با طرفداری از نظام؟ مگر همسران شهید همت و شهید باکری در دیدار با میرحسین به دست ناجوانمردان مسلح مضروب نشدند؟ پس چه افتخاری بالاتر از اینکه ژاله عزیز را یک بسیجی کُرد سنی سبز بدانیم. در گمان خام برخی جنبش سبز، بسیجی کُرد سنی نداشت که خداوند این نعمت را هم به جنبش سبز مرحمت فرمود تا محقق گردد این سخن نغز که جنبش سبز، جنبشی است متکثر به تعدد هر ایرانی.

بار پروردگارا این بسیجی راستین، این کُرد دلاور، این برادر سنی و این شهید سعید را از جنبش سبز قبول فرما.

حسین علیزاده- دیپلمات پیشین

28 بهمن 89