هفته‌ها و ماه‌های آینده نشان خواهد داد که آیا توافق موقت با ایران که از آن به عنوان پیشرفتی بزرگ نام برده می‌شود، به واقع چنین بوده است یا خیر؛ تهران باید عملی شدن وعده‌های خود را نیز نشان دهد. این انتظار می‌رفت که درباره‌ی تفسیر «حق» غنی‌سازی اورانیوم برای ایران در توافق‌نامه، اختلاف‌نظر پیش آید اما این اتفاق می‌تواند منجر به رویارویی جدیدی شود.
باید در نظر داشت که در کم‌ترین حالت، حکومت ایران متعهد شده تا برنامه‌ی اتمی خود را از نظر کیفی محدود کند و بخش‌هایی از توانایی‌های خود را از بین ببرد. همچنین نظارت‌هایی را پذیرفته که تاکنون یا رد می‌کرد یا می‌کوشید آن‌ها را دور بزند که مساله‌ی کم‌‌ارزشی نیست. آیا این اتفاق ها، تنها دمی آسودن در راه رسیدن به ظرفیت‌های اتمی نظامی است؟
تحریم تاثیر می‌گذارد
آمادگی ایران برای امتیازدهی و پذیرش محدودیت در برنامه‌ی اتمی‌اش دلیل ساده‌ای دارد: تحریم‌هایی که جامعه‌ی بین‌المللی و برخی از کشورها، علیه ایران وضع کردند. تحریم‌ها گلوی اقتصادی ایران را می‌فشارد و آشکارا از میل آن به درگیری با آمریکا کم کرده است. انتخاب حسن روحانی به عنوان رییس‌جمهور، بیان‌گر این واقع‌بینی جدید است. ایران می‌خواست فشار تحریم کم شود. مذاکره‌کنندگان ایران تا حدودی به این هدف رسیدند؛ برخی تحریم‌ها کاهش می‌یابد.
اکنون برای رییس‌جمهور آمریکا دوره‌ای آغاز می‌شود که کم‌تر از گذشته نفس‌گیر نیست؛ اوباما باید بکوشد تا در مقابل تردید اسراییل، عربستان سعودی و دیگر کشورهای عرب خلیج فارس، آن‌ها را قانع کند که توافق با ایران به ضررشان نیست. با توجه به اولین صداهای اعتراض‌آمیز از این کشورها و با توجه به تجربیات آن‌ها از «تضمین‌هایِ» سابق اوباما، رییس‌جمهور آمریکا باید برای مجاب کردن منتقدان بسی کوشش کند. در کنگره‌ی آمریکا نیز جبهه‌ی کسانی که به توافق موقت اعتماد ندارند، صرفا به این جهت که رییس‌جمهور می‌گوید توافق خوبی است، فرو نخواهد ریخت. این حرف رییس‌جمهور آن‌ها را بیشتر تقویت خواهد کرد؛ گرچه اوباما در برابر ایران گزینه‌ی نظامی را از روی میز برنداشته اما در واقع می‌خواست از برخورد نظامی با این کشور احتراز کند. به همین دلیل حمایت مردم آمریکا را در جانب خود خواهد داشت. اکثریت مردم آمریکا از دخالت‌های کشورشان در خاورنزدیک خسته شده و با ادامه‌ی آن موافق نیستند.
اما معنای این حرف این نیست که بحران اتمی با ایران به پایان رسیده است؛ در ژنو توافق موقت صورت گرفته است. وقتی توافقی قطعی، شفاف و در درازمدت قابل‌‌اعتماد حاصل شود، تازه می‌توان از به دست آوردن امنیت بیشتر برای همه صحبت کرد. اگر چنین شود، تغییرات اساسی ایجاد می‌شود که می‌توان بر مبنای آن کار را ادامه داد. برای مناسبات آمریکا و ایران نیز چشم‌انداز جدیدی به وجود خواهد آمد. اما هنوز آمریکا برای مصرف داخلیِ ایران «شیطان بزرگ» است.
ایمیل دریافتی
از: کلاوس- دیتر فرانکِن بِرگر / در: فرانکفورتر آلگماینه تسایتونگ آنلاین
برگردان از آلمانی: ایران در جهان
پایان برگردان ./.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
افزودن دیدگاه جدید