دسامبر 2016

آقای پیمان شما در طی اقامت خود در تورکیه به عنوان پناهنجو و دانشجو، در رسانه های فارسی به حمایت از حزب دمکراتیک خلق ها و تشکیلات پ د ی در سوریه پرداخته اید. در حالی که این جریانها به عنوان شاخه های حزب تروریستی پ ک ک شناخته می شوند و شما خودتان بهتر می دانید قوانین کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، پناهنجویان و پناهندگان را از فعالیت بر علیه دولت میزبان منع می کند و عواقب احتمالی آن را متوجه خود شخص می داند شما فعالیت خصمانه خودتان را بر علیه دولت قانونی کشور میزبان چگونه توجیه می کنید؟

نیروهای دولت اسلامی(داعش) مصاحبه ای را منتشر کرده که در آن صفرتاش سرباز کردی که دو روز پیش توسط این گروه تروریستی سوزانده شد می گوید هوادار حزب دموکراتیک خلق ها است و از دمیرتاش می خواهد برای آزادیش تلاش کند.

آیا آشکارا در سه دهه ی گذشته و بویژه در همین نسل کشی کنونی حلب، راست رنگین جهان نشان نداد که رابطه ی زورمدار زمامدار با فرمانبردار گرفتار در کنام درندگان، نمی تواند جز چنین فجیع که می بینیم بی رحمانه باشد؟

وفاق ملی تنها با تجمع گِردِ نوزایی سیاسی و پارلمانی دهه‌ی بیست تا مرداد ۳۲ که تداومِ دست آوردهای پارلمانی انقلاب مشروطیت است، قابل دست یابی است. تاریخ همواره ادامه‌کاریِ گذشته است. هیچ چیزی از صفر آغاز نمی‌شود. برای تدارک وفاق ملی باید به پلورالیستی ترین برهه‌های اجتماعی در تاریخ یک جامعه مراجعه کرد. آلترناتیو دیگری برای رهایی از جمهوری دینی وجود ندارد.

در این نشست و بیانیه پایانی چند موضوع جلب توجه می کند، نخست توافق جمهوری اسلامی با ساختار سکولار و غیر مذهبی سوریه است که در هر شرایطی با واژه سکولار دشمنی دیرینه و پایان ناپذیر دارد، از آن گذشته نیرو های نظامی خود را با عنوان مدافعان حرم در آنجا....

دستاورد اسلام و اسلامگرایان در 38 سال گذشته، سرکوب، اعدام، تجاوز، شکنجه، فقر، فحشاء، فلاکت، دزدی، رشوه خواری، زمین خواری، خاکفروشی و انواع و اقسام نکبت ها برای ایران و ایرانیان بوده است. رسانه های حکومتی بیشرمانه از «۶ میلیون "بی‌دندون" ۶ میلیون "بی‌کار"!!!» گزارش داده اند، بی آنکه ریشه آنرا در نظام فاسد، عقیم، بیمار، انگلی و ایران ستیز اسلامی تبیین کنند.
جناح های حکومتی با پاس دهی عجز و ناتوانی نظام به یکدیگر، اذهان مردم را نسبت به ضرورت درهم کوبیدن کلیت نظام منحرف می کنند.

قبل از ورود به بحث بايد نكته اى را يادآورى كنم. بعضى از مطالب اين چنينى من ايجاد بحث دو طرفه در حركت ملى است. به نظر من طورى فراكسيون را پيش مى برند كه همه ى حركت را ببلعد. يعنى نبايد همه ى اميدها را بر فراكسيون ببنديم. فراكسيون خارج از حركت است اما اگر ادعا دارد كه مال حركت است مثلاً مى تواند با سياست هاى ايران در قبال قره باغ و ارمنستان و لو كوچولو. مخالفت كند. تا كى بايد پشت شعار " شرايط داخلى و منطقه اى و جهانى به گونه اى است " پنهان شد؟