این دوست ما به تفنگ ساچمه ای شبیهه. همین طور کلمات بی معنی با موضوع رو به اطراف داره پرتاب میکنه. من میگم و فاکت میارم که خود مردم ترکیه در مورد افزایش حداقل حقوق مقرر که این قدر تبلیغش رو میکنی چی میگن و چی فکر میکنن، اون وقت این آقا، خمینی و کره ماه و پساختارگرایی و روژوا به اطراف پرتاب میکنه. چه ربطی داره واقعا؟ حالا شانس آوردیم از تعداد افعال بسیط زبان فارسی و جنگ رستم و سهراب مثال نیاورد. البته اینها نشون میده که حرفی برای گفتن نداره و صرفا به دنبال انحراف موضوعه. اما چون به موضوع اتوموبیل برقی پرداخته، لازم شد یک چیزی رو بگم، چون مهمه برای شناخت سیاستهای عوام فریبانه آک پارتی که ایشون نقش بوقچی گریش رو به عهده گرفته. بعد از انتخابات اخیر محلی و از دست رفتن شهرهای مهم و کلیدی از دست آک پارتی (استانبول، آنکارا، آنتالیا، آدانا و ...) موقعیت آک پارتی به شدت متزلزل شده.
**

بسیاری از کادرهای قدیمی و هواداران آک پارتی از سیاستهای اردوغان و روند سقوط شاخصهای دموکراتیک در ترکیه به شدت ناراحتند. چرا که این موضوع باعث از دست رفتن پایگاه اجتماعی حزب، پیدایش طبقه ای الیت، نوکیسه و بی درد و فاصله گرفتن مضاعف از مردم شده. اردوغان در کاخ ریاست جمهوریش به قدری در ناز و نعمت زندگی میکنه که ارتباطش با مردم کاملا قطع است. مثلا فکر می کنید که کاخ ریاست جمهوری (بئش تپه) هر روز چند لیر هزینه می کنه؟ یه خرده فکر کنید.....بله! اشتباه حدس زدید! طبق گزارش نهاد دولتی نظارت مالی (ساییشتای)، هر روز چهار و نیم میلیون لیر خرجشه: 

https://www.gazeteduvar.com.tr/gundem/2019/09/25/…

در این جا هم میتونید عکس العمل مردم آنتالیا رو به این خبر ببینید
https://www.youtube.com/watch?v=riFxCD2L-x4 

امروز شرایطی به وجود اومده که اشخاصی با ذهنیت دیکتاتورمنش مثل باغچه لی و دوغو پرینچک متحد آک پارتی شده اند و در تلویزیون و این ور و آن ور، کادرهای موسس و قدیمی آک پارتی رو تهدید می کنند. آک پارتی در بدو تاسیس برای گشایشهای دموکراتیک و به عنوان مثال، مبارزه با سه «ی» تاسیس شده بود. یعنی برای مبارزه با یاساکلار (ممنوعیتها، مثل ممنوعیت حجاب در ادارات دولتی)، یوکسوللوک (فقر) و یولسوزلوک (فساد اقتصادی). امروز وضعیت در همه این موارد بسیار بدتر از روزهای روی کار آمدن آک پارتیه و آک پارتی سیاستهایی ضد دموکراتیکتر از همه رژیمهای پیشین رو اعمال میکنه. در نتیجه این روند، وضعیت ترکیه در شاخصهایی مثل اندکس دموکراسی به شدت افول کرده و ترکیه از یک کشور دموکراتیک در 1978 به یک رژیم با نظام هیبرید تبدیل شده (پایینتر از ماداگاسکار، مالی، مالاوی و ...)

https://en.wikipedia.org/wiki/Democracy_Index

https://www.youtube.com/watch?v=hOjE8qS3PFM&list=…

و آیا یک کشور غیر دموکراتیک شانسی برای پیشرفت و توسعه واقعی داره؟ نداره البته. مثل این که توقع داشته باشیم یک گونه منقرض شده مثل دایناسور موفقتر از گونه های فعلی باشه. پس یک چنین روندی باید یا عوض بشه یا سر کشوری با یک چنین رژیمی دیر یا زود به سنگ خارا خواهد خورد. همچنان که داره میخوره و وضعیت کشور بزرگی مثل ترکیه جوری شده که ترامپ با توئیت تهدید میکنه که اقتصادت رو نابود می کنم و یا نامه میده و به رئیس جمهور ترکیه و میگه که احمق نباش. وقتی خبرنگارها از اردوغان می پرسن که چه جوابی به ترامپ خواهد داد، میگه که نامه رو شخصا به آمریکا می برم و به جناب ترامپ «تقدیم» خواهم کرد. چرا؟ چون کنگره آمریکا در نظر داشت وضعیت اموال اردوغان و خانواده اش رو در آمریکا بررسی بکنه. در اصل، فساد و دزدی این آدم و اطرافیانش تبدیل به یک مساله امنیت ملی برای ترکیه شده. این کشور هرگز در تاریخش این قدر تحقیر نشده بود و این هم همون بلاییست که همه رژیمهای دیکتاتوری سر مردموشون میارن. در داخل قلدر و اولدرم بولدورم، در خارج مثل موش. خوشبختانه، نسیم یک چنین تغییراتی در حال وزیدنه،این روند از انتخابات محلی شروع شد و امید هست که به عوض شدن اردوغان و بازگشت به رژیم پارلمانی پیشین منجر بشه. همه این مسائلی که برشمردم و خیلی چیزهای دیگه باعث ناراحتی شدید کادرهای قدیمی آک پارتی شده. دو چهره شاخص آک پارتی (احمد داووداوغلو و علی باباجان) به همراه افراد متنفذ دیگری مثل هاشم کیلیچ و ... امروز از آک پارتی جدا شده اند. داووداوغلو چندی پیش حزب آینده «گله جک» را تاسیس کرد و علی باباجان هم قراره در ژانویه حزبش رو تاسیس بکنه. اینها اشخاص دیندار و محافظه کار، ولی پاکدستی هستند. یقین دارم که حزب علی باباجان هیجان زیادی رو در بین نیروهای سنتی خسته از آک پارتی به وجود خواهد آورد.

 

 

در برابر همه این مسائل، البته که اردوغان بیکار ننشسته. به نظر برخی کارشناسان، آک پارتی برای انتخابات زودرس داره آماده میشه. چون هر چی میگذره، اوضاع اقتصادی بدتر میشه و مردم خسته تر و شانس پیروزی در انتخابات آتی کمتر. آک پارتی و شخص وزیر مالیه، داماد عزیز، برات آلبایراک، هیچ تدبیری برای برون رفت از شرایط بحرانی فعلی ندارند و فقط برنامه های شعاری غیر قابل اجرا و پاکتهای اقتصادی توخالی به نمایش می گذارند. چون فساد و بخور بخور سر تا پای اینها رو گرفته و حال و حوصله رسیدگی به امورات مملکت رو ندارند. به همین دلیل، سه پروژه برای آماده کردن جو انتخابات قراره ارائه بشه. یکی پروژه ای ابلهانه و غیر ضروری با ضررهای هنگفت زیست محیطی و اقتصادی به نام «کانال استانبول» است. یعنی قراره یک کانال به موازات تنگه بسفر حفر بشه. چرا؟ چون این طور میگن که بسفر دیگه کشش این همه کشتی رو نداره.

 

داود اوغلو وسط

 

این در حالیه که تعداد کشتیهایی که از بسفر می گذرن سال به سال پایین میاد و در عوض تناژ اونها افزایش پیدا میکنه. در نتیجه این کشتیها اصلا قادر به عبور از چنین کانالی نخواهند بود. حالا بحث در مورد این پروژه زیاده ولی خلاصه اش کنم که انگیزه اصلی فروش زمینها و اراضی اطراف کانال و به جیب زدن مبالغ کلان هست. مثلا مادر امیر قطر زمینهای زیادی رو اون اطراف به قیمت مفت خریداری کرده و همین که کلنگ پروژه زده بشه، خدا تومن لفت و لیس خواهد کرد. 
پروژه احمقانه دوم، اعزام نیروی نظامی به لیبی هست که مثلا تبلیغ بشه که بعله! بیرق ترک ببین به کجاها رسید و امپراطوری عثمانی داره احیا میشه. این در حالیه که هر لحظه امکان سقوط طرابلس به دست ژنرال حفتر وجود داره و شرطبندی روی رژیم مرکزی بسیار پرریسکه. 
پروژه سوم، پروژه خودروی ملی هست که البته من فکر می کنم این پروژه بر خلاف دو تای قبلی پروژه خوب و مفیدی هست. ولی تولید خودرو یک چیزه، فروش خودرو یک چیز دیگه. باید دید این خودرو فروش میره یا نه. مثلا در ترکیه شرکتهایی هستند که موبایل تولید میکنند مثل وستل، کاسپر، جنرال موبایل و ... اما چند درصد مردم ترکیه محصولات داخلی رو استفاده می کنند؟ شاید نهایتا 2-3 درصد. اما این که یک عده ایراد میگیرن که این خودرو در اصل فلان اتوموبیل خارجیه، به نظر من ایراد واردی نیست. کلا برای دست یابی به یک تکنولوژی 3 راه وجود داره. یکی اینکه خودتون از صفر تولیدش بکنید که بهترین کاره اما اگه مثل آلمان و آمریکا و روسیه و ژاپن دانش و امکاناتش رو داشته باشید. اگه نداشته باشید، ممکنه بد جوری خودتون رو توی هچل ببینید. مثلا زمانی هندوستان تصمیم گرفت که تانک و هواپیمای جنگنده ملی خودش رو تولید بکنه.

 

 

الیف شافاک نویسنده رمان "صداهای ناشنیده"

 

هر دو پروژه با تبلیغات ملی و ناسیونالیستی پر سر و صدایی شروع شدند. اسم تانک آرژون بود ولی اسم هواپیمای جنگنده الان یادم نیست. به هر حال، بعد از سالها سر و صدا و طبل کوبی، این دو پروژه هیچ پیشرفتی نشون ندادند چون هند فاقد تکنولوژی لازم بود. آخرش این دو محصول زمانی تولید شدند که اون نسل از تانک و جنگنده از رده خارج به حساب میومدند و خود ارتش هند هم علاقه ای به استفاده ازشون نداشت. راه دوم اینه که دزدی تکنولوژی بکنید که چینیها در این کار استادند. راه سوم اینه که مدتی شاگردی بکنید و کارهای پیش پا افتاده رو انجام بدید، بعد کم کم کار یاد بگیرید و روزی اوستا بشید. این همون کاریه که ترکیه سالها چه در زمینه تولیدات دفاعی (تولید قطعات اف 16، موشکهای هوا به هوا و ...) و چه در زمینه های دیگه انجام میده و در برخی زمینه ها مثل فن آوریهای نظامی بعضا به مرحله استادی رسیده. در زمینه اتوموبیل هم به نظرم ترکیه پتانسیل لازم رو پس از سالها تجربه مونتاژکاری و قطعه زنی داره و فکر کنم اگه که بازار رو اقناع بکنه، موفق خواهد شد که باعث بسی خوشحالیه. اگه خودمون چیزی نشدیم و عقب موندیم، لازم نیست به دیگران حسادت بکنیم. بهتره که به دنبال اصلاح خودمون باشیم. از عدم موفقیت دیگران برای ما موفقیت در نمیاد و اگر انتقادی هست بهتره که منصفانه و بجا باشه. فقط موضوع اینه که اینها چه ربطی به موضوع خداقل درآمد داشت؟ خوب، هیچ ربطی نداشت همچنان که کره ماه و پساساختارگرایی و مهملات دیگه نداشت و فقط از سر ناتواتی و برای انحراف بحث به وسط پرتاب شده بود.