راه حل روزنامه جمهوری اسلامی تعیین یک محل برای برگزاری اجتماعات اعتراضی است. اجتماعات باید توسط «احزاب و گروه‌های صنفی» سازماندهی شوند. آن‌ها باید در رابطه با مطالبات صنفی و سیاسی که در میان گروه‌های مختلف جامعه مطرح است در محل تعیین شده اجتماع «آرام و منظم» برگزار کنند.

مطلب «پیشنهادی درباره تجمعات اعتراضی» منتشر شده در روزنامه جمهوری اسلامی چهارشنبه ۱۵ شهریور، به بهانه راهپیمایی و تظاهرات دیروز در تهران با خواست آزادی رضا شهابی نوشته شده اما رویکردی کلی دارد. نوشته در «انتقاد از سلیقه و روش» برخورد مسئولان به اجتماعات، بیانگر یک نگرانی عمومی و حاوی یک راه حل کلی است: برگزاری تجمعات اعتراضی آرام و منظم توسط احزاب و گروه‌های صنفی، آن هم در کشور ممنوعیت اعتراض، تجمع، تشکل مستقل و تحزب!

روایت رسمی از اجتماع و تظاهرات ۱۴ شهریور

روز سه‌شنبه ۱۴ شهریور ربابه رضایی، همسر رضا شهابی، همراه جمعی از فعالان اجتماعی مقابل مجلس رفت. شهابی از ۲۹ روز پیش در اعتراض به زندانی شدن دوباره خود در زندان رجایی‌شهر در اعتصاب غذاست و هر گونه ارتباط با او قطع است.

نیروهای انتظامی مانع تجمع همسر شهابی و همراهانش شدند و آن‌ها را پراکندند. اجتماع‌کنندگان در خیابان‌های اطراف راهپیمایی کردند. طبق اخبار منتشر شده نیروهای انتظامی راهپیمایان را به سمت ایستگاه متروی بهارستان راندند. فیلم‌هایی از تجمع‌کنندگان در ایستگاه و قطار مترو منتشر شده که آن‌ها را در حال شعار دادن نشان می‌دهد.

روزنامه جمهوری اسلامی معترضان را «تعداد قابل توجهی از زنان و مردان» خوانده که «با مشت‌های گره کرده» فریاد می زدند، در مترو شعار می‌دادند و مردم حاضر از آنان فیلم و عکس می‌گرفتند:

«دیروز ایستگاه مترو بهارستان صحنه تجمع تعداد قابل توجهی از زنان و مردان بود که با مشت‌های گره کرده در حمایت از فردی که مدعی بودند به جرم دفاع از حقوق کارگران، مدت‌هاست زندانی می‌باشد، فریاد می‌زدند و مسافران از همه جا بی‌خبر هم مات و مبهوت به این صحنه نگاه می‌کردند و طبق معمول گوشی‌های همراه نیز فیلم و عکس می‌گرفت.»

روزنامه جمهوری اسلامی با ذکر این که به دلیل ممنوعیت تجمع مقابل مجلس، دامنه اعتراضات به ایستگاه‌های مترو و واگن‌های قطار کشیده شده، هشدار داده است: «معلوم نیست اگر با این امر برخورد سنجیده و عاقلانه‌ای صورت نگیرد، به کجا ختم می‌شود!»

اجتماعات اعتراضی و قدرت رسانه‌های اجتماعی

تراکم مطالبات اقشار مختلف به ویژه کارگران، کارکنان دولت و بازنشستگان سبب افزایش تجمعات اعتراضی شده است. اشاره روزنامه جمهوری اسلامی، به تجمعات اعتراضی گروه‌ها و اقشار مختلف مقابل مجلس است که تقریبا به امری روزمره تبدیل شده است. علاوه بر این روزانه چندین تجمع در تهران و شهرستان ها برپا می‌شود که گاه با راهپیمایی همراه است. روز چهارشنبه در تهران به جر تجمع اعتراض به بازداشت رضا شهابی، تجمع بازنشستگان مقابل سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی و تجمع کارکنان پالایشگاه ستاره خلیج فارس مقابل دفتر ریاست جمهوری و وزارت نفت هم جریان داشت.

شهرهای دیگر هم با راهپیمایی‌های اعتراضی بیگانه نیستند. از جمله می توان به اعتراض های کارگران قطار شهری اهواز اشاره کرد که اکنون هفتمین هفته از اعتصاب خود را می‌گذرانند و بارها مقابل بانک ملی، استانداری و سایر نهادها تجمع و در شهر راهپیمایی کرده‌اند. اراک نیز چند روز پیش شاهد دو راهپیمایی همزمان کارگران بود.

تجمعات اعتراضی برگزار می‌شوند و اخبار و تصاویرشان در رسانه‌های اجتماعی منتشر و بازنشر می شوند.

روزنامه جمهوری اسلامی به قدرت رسانه‌های اجتماعی در بازتاب اعتراضات اشاره کرده و افزوده است بازتاب اینگونه تصاویر «در رسانه‌ها و شبکه‌های مجازی داخل و خارج باز موجب تحمیل هزینه‌های جبران ناپذیر به نظام خواهد شد.»

معضل«نظام»

به نوشته روزنامه جمهوری اسلامی برگزاری تجمعات اعتراضی در یک کشور پرجمعیت «اتفاقا نشانه سلامت یک نظام مردمی» است: «برای گردهمایی افرادی که به هر دلیل اعتراضی به عملکرد دستگاه‌های نظام دارند، باید دری باز کنند و گرنه اگر همه راه‌ها بسته شود آخر و عاقبت خوبی نخواهد داشت چون هم نظام متهم به استبداد و نقض حقوق بشر می‌شود و هم میان شهروندان و جامعه با حکومت فاصله ایجاد خواهد شد.»

همچنین: «باید راهی پیدا کرد تا مردم بتوانند حرف بزنند.» و «آیا اجتماع آرام و منظم در محلی خاص بهتر نیست؟»

مردم اما در کشور ممنوعیت تجمع، تشکل، اعتصاب و اعتراض و تحزب چگونه می‌توانند حرف بزنند؟ پاسخ روزنامه جمهوری اسلامی این است: سازماندهی «اجتماع آرام و منظم» توسط «احزاب و گروه‌های صنفی» در محل‌های تعیین شده، زیرا:

«این حالت مناسب‌تر از این است که ایستگاه‌های مترو و قطارهای آن شاهد حضور جماعتی باشند که هم آرامش را از مسافران عادی سلب می‌کنند، هم زمینه سوءاستفاده دشمن فراهم می‌شود و هم خوراک مناسبی برای رسانه‌های بیگانه است و تازه اگر باز غفلت و بی‌توجهی شود به همه جا سرایت می‌کند.»