روز شنبه نوزدهم نوامبر2016 مراسم گرامیداشت یاد تمامی جان باختگان در شهر زوریخ برگزار شد. هدف از برگزاری این مراسم مبارزه با فراموشی و تحریف تاریخ ، با عنوان " یه شب مهتاب با آخرین فرصت گل" بود.

برگزارکنندگان این مراسم جمعی از خانواده های جانباختگان بودند. برنامه با خوش آمدگویی به حاضران وقرائت بیانیه برگزارکنندگان مراسم آغاز شد. برگزار کنندگان دربیانیه خود چنین تاکید می کنند: « بار دیگر گرد هم آمده ایم تا،  نه می بخشم و نه فراموش می کنم را مفهومی دیگر بخشیم ، همانگونه که آنان با هم و در کنار هم چه در خاورانها و چه درگورهای بی نام و نشان، مفهوم بی چون و چرای نه به جمهوری اسلامی، نه به ظلم وستم، نه به بی عدالتی را معنائی کردند ، روشن و گویا، آنچنان که در تاریخ معاصر ایران ثبت شد....... ما مقاومت و پایداری آن به خون خفته گان را گرامی میداریم و آرمان آنان را ارج می نهیم  و نه میگوئیم به جمهوری اسلامی، نه به دیکتاتوری، نه به اعدام. باشد که این جنایت ها دیگر هرگز تکرار نشود.....یاد می کنیم از مادران و پدرانی که این فجایع را متحمل شدند و نه گفتند، آهی از دل برکشیدند و به امید دادخواهی انتظار می کشند. »

محور سخنرانی و اجرای موسیقی "هنر، زندان و ادبیات" بود. مهمانان گرانقدر برنامه عبارت بودند از خانم مینو همیلی و آقایان مهدی اصلانی و اسفندیار منفردزاده . 

مهدی اصلانی سخنرانی خود را با غزل سروده ایی از محمد مختاری با عنوان ایران من که در سال ۶۱ در زندان اوین سروده بود و همراه با نغمه سه تار در مایه بیات اصفهان آغاز کرد. او سپس به پاییز ۲۸سال پیش نقب زد. از هنگامه ایی که پس از تابستان کشی ۶۷ خانواده ها را به کمیته های چندگانه تهران فراخواندند. از حکایت ساک ها گفت با خواندن هر نام ساک دستی تحویل داده می شد واز خانواده هایی که بیش از یک ساک نصیب بردند. بهکیش ها، رضایی جهرمی ها، ریاحی ها. او در بخش دیگری از سخنانش بر این نکته مکث کرد که در زندان های حکومت اسلامی روح و جسم هردو هدف قرارمی گیرند. جسم ویران در نمایش جلاد باید جراحت خودرا انکار کند، و شکست روح چون فتحی اخلاقی جلوه کند.  تباهی و جلاد تبانی می کنند تا ویرانی روح پنهان بماند. او سپس  به رابطه  متقابل ادبیات و زندان پرداخت. « ادبیات و شعر را درجای جای زندان می توان دید، بر دیوار نوشته های بندیان گمنام ، زمزمه سروده ها بر لبان محبوسین ، وصیت نامه های سربداران که همه رنگ امید و مقاومت بخود گرفته است. » 

دیگر سخنران برنامه ،خانم مینو همیلی  همبندی جاودانه  کبری غیاثی که با دیدن خواهر او، حرکات و سکنات کبری برایش زنده شد و زخم جان سوزش سر باز کرد، جانش به طاق آمد وبا بغضی در گلو که همه حضار را تحت تاثیر خود قرار داد سخن آغاز کرد. عنوان سخنرانی  وی " هنر مقاومت" بود . ایشان  دلایل اهمیت بازگویی مقاومت در زندان را بریده نشان دادن زندانیان توسط جمهوری اسلامی بیان کرد و از تاثیر این مقاومت ها دربهتر شدن شرایط زندان در دهه های بعد یاد نمود. خانم همیلی که در شانزده سالگی دستگیر شده بود به بیان روش های مقاومت در آن شرایط جانکاه پرداخت. برجسته ترین بخش صحبت های او آخرین اطلاعات از روز های آخرزندگی کبری قبل از اعدام بود. ورویا غیاثی بدین شکل دراین برنامه از لحظات آخر زندگی خواهرش مطلع شد.

در قسمت دیگربرنامه، اسفندیار منفرد زاده موسیقی دان بزرگ ایران که در کارنامه فراخ او آثار بسیاری به چشم می خورد به  سخنرانی و اجرای برخی از آثار خود پرداخت. هنرمند معترض با کلام زیبای خود برای ما گفت: هیچ چیز مقدس نیست، تقدس خطرناک است، ایمان و مذهب انسان را با خود و جهان اطراف خود بیگانه می کند، وباعث می شود که واقعیت های جامعه ، وقایع و فجایع اطراف خودرا به گونه ای دیگر و با میزان سنجش خود، وبا متر ایمان و باورهای خود بسنجد و انگاه است که بی عدالتی، سرکوب و کشتار مخالفان آغاز می شود و در فرهنگ ریشه می دواند. اسفند پیام اور بهار می گوید: به اعتقاد من ما با همه اختلافات، که می توانیم برسر آن شبانه روز به بحث بنشینیم، باید فصل مشترکمان جبهه ایی باشد که  برای آزادی دگراندیشان، ونه برای آزادی اندیشه خود، مبارزه کند. منفردزاده با اجرای  ترانه جمعه همه حضار را بوجد آورد. در یک شب مهتاب، ماه می آید و انسان زندانی را با خود می برد، با پروازی بلند، دره به دره آنجایی که .... وی با نواحتن موسیقی" یک شب مهتاب" که با همخوانی شرکت کنندگان همراه شد، کار زیبای خود را بپایان برد.

در آخرین بخش،پرسش وپاسخ،  سخنرانان با توجه به کمبود وقت به برخی از سوال ها پاسخ گفتند.

این مراسم با استقبال گسترده علاقمندان روبرو شد

.

جمعی از خانواده جانباختگان