پشت ويرانه هاى كودكى من

دفتريست،

كه برگ برگِ آن

از ازدحام طوفان و تگرگ

در فضاى خاكسترى خيالم پريشانند .

با فَرتورِ پرندگانى از چشمه ى وهم، سيراب

به شوقِ باغِ آنسوىِ آتش ها، بى تاب

پرندگانى كه جان

در ابديّتِ باران دارند .

و در هر سطر آن

روشنى ى شورِ ملايم

در كوچه هاىِ خيسِ بُن بستش جاريست

روىِ ديوار هاى كاهگلى اش

هر روز مرغِ عشقى، آواز مى خواند،

آوازِ بيقرارى .

بر پاىِ هواىِ آهم،

ابرى نوشته دارم

كاز اوجِ دل شكستن

ابرها شود، بهارى .

فرخ ازبرى- آلمان

١٠ سپتامبر ٢٠١٥