آیا انسان موجود اجتماعی است؟

به نظرم موجودی انفرادی است که به اقتضای رفع نیازهای مادی و معنوی خویش تن به زندگی اجتماعی داده است. زندگی اجتماعی چه ذاتی باشد چه قراردادی انسان ها را مجبور به برقراری ارتباط با یکدیگر نموده است. این ارتباط یا مسالمت آمیز بوده و یا خصمانه.

نمونه های مسالمت آمیز این ارتباط، رابطه استاد و شاگرد ویا مسافر و راننده تاکسی است البته تا زمانیکه راننده هنوز متوجه اسکناس پاره و بدون گوشه ای که مسافر به خوردش داده نشده باشد.

ارتباطات خصمانه می تواند به شکل ملایم همچون دهن کجی، فحش نمود پیدا کند و یا در حالت پیشرفته اش، مانند بالا رفتن از سر و کول همدیگر بر سر لحاف ملا نصرالدین در معرض دین تماشاگران به اجرا گذارده شود.

توی تبریز قهوه خانه ای هست به اسم بهارستان. می گویند حتی مارکوپولو هم آنجا قلیان صرف فرموده و از چایی های تریاکی اش نوش جان فرموده. حالا بگذریم از مارکوپولو، اگه یک روزی سری به بهارستان بزنید، هر جور جمعی را مشاهده می کنید. دور یک میز آسفالت کارها جمع شده اند و درست بغل دستشان بچه های تئاتر، گرم نقد فلان نمایشنامه هستند. گوشه قهوه خانه هم متوجه پیرمرد عینکی آقای خانلو کتابدار بازنشسته کتابخانه تربیت می شوید که شعر تازه اش را برای اطرافیانش قرائت می کند. خلاصه کلام اینکه هر جور تیپی هست، از نوحه خوانش گرفته تا آته ایستش، از سیاسی اش گرفته تا مامور امنیتش.

 خود من، اوقات بیکاری ام بیشتر به آن محل سر می زدم و توی همان قهوه خانه درس هارمونی موسیقی را از یکی از دوستان یاد گرفتم و چیزی که توی آن مدت آنجا متوجه شدم این بود که  نه از فحش و ناسزا خبری بود و نه از جر دادن لحاف ملا نصرالدین. هر کدام از گروه ها سرشان توی لاک خودشان بود و کسی شیلنگ قلیانش را به سمت میز بغلی دراز نمی کرد. همان چیزی که توی برخی از سایت های اینترنتی هم متوجه آن هستم. مراجعین هر سایت می توانند متعلق به گروه های مختلفی باشند که حتی از نظر ایدئولوژی و نظرات سیاسی در دو سوی جبهه مخالف همدیگر باشند. در اکثر سایت هایی که من می شناسم نویسنده ها و کاربران سایت، نظرات خود را برای خواننده ها و کسانی که نوشته های وی را تعقیب می کنند نشر می کنند و مخالفین هم یا نوشته هایش را اصلا نمی خوانند و یا پس از خواندن بی اعتنا و بدون اینکه  نظری دهند از کنارش  رد می شوند، بر خلاف صفحات فیس بوک که حتی از دادن فحش های خواهر مادر نیز ابا نمی کنند.

ایران گلوبال سایت وزین  و پر باری است و در ارائه و انتقال اطلاعات و اندیشه های کاربرانش به خواننده ها و مراجعینش نقش فوق العاده ای داشته و دارد. فقط  برخی از خواننده هایش و هر از گاهی، نویسنده ها و کاربرانش شیلنگ قلیانشان را به سمت میزهای بغل دستی دراز می کنند و سایت را با یک صفحه فیس بوک به اشتباه می گیرند و با تریاکی تر کردن چایی هایش مراجعین جدید سایت را فراری می دهند.

پیشنهادی دارم:

آنهایی که از نوشته ای، مقاله ای خوششان نمی آیند و قصد توهین و قلع و قمع همدیگر را دارند، می توانند آدرس فیس بوکی شان را با همدیگر مبادله کنند و در آن محل لحاف  نویسنده آن مقاله  را پاره کنند.

محمد احمدی زاده