این یکی دیگر از شعارهای کلیدی مردم ماست. برای من تعجب آور نیست که «اپوزیسیون» خارج از کشور که در له یا علیه رضا پهلوی و مشروطه و جمهوری اینهمه حرف و تفسیر و هشدار و هیاهو دارد از کنار این شعار کلیدی با سکوت کامل می گذرد. «بی شرف بی شرف» شعار کلیدی مبارزه با حکومت اسلامی ست.

بی شرف بی شرف!

نظام آخوند-پاسدار نظامی ایدیولوژیک است که ایدیولوژی اسلام سیاسی (ولایت فقیه-حکومت اخوندپاسدار و اجبار قوانین شرعی) را در همه سطوح جامعه جاری و مسلط می خواهد. لازمه این امر آن است که شهروندان تبدیل به امت شوند و فردیت خود حقوق فردی خود را در اختیار ولی امر قرار دهند. بدون این فردیت کار اصلی امت حاضر در صحنه سرکوب مخالف ست. سرکوبگر در رویارویی با مردم فردیت و وجدان فردی خود را کنار گذاشته تا بتواند فرمان خونبار و غیر انسانی فرمانده را اجرا کند. فریاد «بی شرف بی شرف» احضار آن وجدان و فردیت فراموش شده است.

بی شرف بی شرف!

در رویارویی افراد با یکدیگر احساسی در آنها بیدار می شود که نه تنها انسانیت معترضین بلکه انسانیت سرکوب گران را به خودشان یادآوری می کند. تو بخشی از یک امت نیستی. تو فردیت داری. وجدان و شرف داری. با شرکت در سرکوب ما شرفت را فراموش کرده ای. آیا می توانی در نگاه ما فردیت خودت را وجدانت را و در نتیجه شرافتت را بازیابی؟

بی شرف بی شرف!

ایدیولوژی اسلام سیاسی یک دروغ بزرگ است چرا که می خواهد وانمود کند پدیده ای روحانی و ایمانی و فلسفی ست. اما در عمل هیچ یک نیست چرا که راه مومنانش را بر روحانیت و تفکر درباره خود و دنیای درون می بندد. لحظه ای که مومنان با انسان و وجدان درونی خود به مکالمه می پردازند تمامی این بنای دروغ فرو می ریزد. «بی شرف بی شرف» دعوت به این مکالمه درونی ست. لحظه ای که این مکالمه درونی آغاز شود سرکوب متوقف می شود و جهت شلیک گلوله ها صد و هشتاد درجه تغییر می کند.