8 فروردین- کیهان آنلاین- انتخابات در جمهوری اسلامی همواره بیش از آنکه عرصه حضور و مشارکت مردم در حاکمیت سیاسی و تعیین سرنوشت خود باشد، بیشتر صحنه درگیری و زورآزمایی گروه های رقیب رژیم بوده است که با گذشت زمان هر کدام به دار و دسته های مافیایی تبدیل شده اند که به آسانی و مانند سال های نخست تأسیس رژیم از پس یکدیگر بر نمی آیند. اکنون، در آستانه انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری نیز بدون آنکه سخنی از مردم و مسائل و مشکلات طاقت فرسای آنان باشد، از یک سو قوه مجریه به ریاست احمدی نژاد و با پشتیبانی محافلی از سپاه و روحانیان، و از سوی دیگر قوه مقننه و قضاییه به عنوان تیول برادران لاریجانی و آنها نیز با پشتیبانی محافل دیگری از سپاه و روحانیان به جان هم افتاده اند و هر کدام تلاش می کنند نیرویی را به عنوان نقطه قوت خویش به رخ بکشند که بی اعتبارتر از هر زمان دیگری است: رهبر! انتخابات، صحنه درگیری و زورآزمایی گروه های مافیایی رژیم سیدعلی خامنه ای رهبر سیاسی و مذهبی جمهوری اسلامی و ولایت مطلقه فقیه به استناد قانون اساسی می تواند راه هر یک از این دو گروه را البته در کنار دار و دسته های دیگر مانند اصلاح طلبان سبز (موسوی و کروبی و تا قسمتی خاتمی) و زرد (تقلبی ها) و خاکستری (رفسنجانی) به سوی ریاست قوه مجریه بگشاید و یا مسدود کند. اما مدتی است که دیگر این نقش را نیز به آسانی نمی توان اجرا کرد زیرا توازن قوا با تکیه بر اهرم های اقتصادی و نظامی انباشته شده در سال های اخیر در میان دار و دسته های رقیب به گونه ای تغییر کرده است که به نظر می رسد نقش «رهبر» از سوء استفاده هر یک از این گروه ها از جایگاه وی نتواند فراتر رود. در چنین شرایطی است که که احمدی نژاد رییس قوه مجریه به دو قوه دیگر از یک سو هشدار می دهد «کسی حق ندارد در انتخابات به اسم رهبر کارهایی بکند (لینک)» و برادران لاریجانی در ریاست قوه مقننه و قضاییه به قوه مجریه که باید انتخابات را برگزار کند توصیه می کنند بهتر است فکر تقلب و اعتراضات خیابانی را از سر به در کند (لینک). بیهوده نیست که ناظران معتقدند روزهای داغی در پیش است و این بار نیز انتخابات مانند خرداد 88 با رویدادهای پیش بینی ناپذیر و تعمیق یافته تر از چهار سال پیش روبرو خواهد بود.