". . . ما ابداع کنندگان داستان، که هر چیز را باور می کنیم به خود حق می دهیم باور کنیم که برای ساختن یوتوپیایی دیگر هنوز دیر نشده است، یوتوپیایی جدید و فراگیر که در آن هیچ کس برای دیگران تصمیم نگیرد که چگونه بمیرند؛ عشق تبلور خود را نشان دهد؛ خوشبختی امکان پذیر باشد؛ نژادها محکوم به انزوا نباشند؛ و همگان فرصتی یکسان برای زیستن روی زمین به دست آورند. 

گابریل گارسیا مارکز داستان نویس بزرگ جهان و "گابو"ی مردم آمریکای جنوبی روز پنج شنبه هفدهم آوریل ۲۰۱۴ (بیست و هشتم فروردین ۱٣۹٣) در هفتاد و هشت سالگی درگذشت. خالق "صد سال تنهایی"، "عشق سال های وبا"، "پاییز پدر سالار"، "دلبرکان غمگین من"... در حالی چشم بر جهان فرو بست که پیش از آن، در بیش از نیم قرن داستان نویسی آمیخته به خلاقیتی کم نظیر، توانسته بود ادبیات جهان را گامی بزرگ به پیش برد. کاری که به بار نشستن اش آفرینندگی و تلاشی عظیم می طلبد. آنچه آثار مارکز را در پهنه ی جهان پراکند و از او نویسنده ای جهانی با ده ها میلیون خواننده ساخت، نه تنها توانایی ادبی شگرف او بلکه زیبایی جهان داستان هایش نیز بود؛ جهانی برخاسته از قلبی پر مهر به انسان. تعهد روشنفکری او به آزادی انسان و امیدش به پیروزی انسانیت بر پلشتی، وحشت و بی عدالتی جهان کنونی آثارش را به صورت نماد آشکار نیاز معنوی انسان های بی شماری در سراسر دنیا درآورد؛ هم چنان که در ایران. مارکز هم چون "زیباترین غریق جهان" بر زیبایی جهان افزود.