Foad Taban

اندکی صبر بايد! برای دوست عزيز ابوالفضل محققی
دوست بسيار قديمی من ابوالفضل محققی که خاطرات مشترک زيادی با هم داريم، نقد مفصلی در مورد يک مطلب کوتاه من نوشته است. من با ايشان در اينجا وارد بحث نمی شوم و فقط به گذر زمان احاله می دهم. به اين دليل:
ما با پديده ی غريبی در جامعه ی خودمان مواجه هستيم و آن عبارت است از چرخش های سرگيجه آوری که اسمش را هم گذاشته ايم ذهن باز، دوری از فکر ايدئولوژيک و امثال اين ها. بعضی ها را هم متهم می کنيم که در زمان های قديم منجمد شده و همانجاها يخ زده اند.
من اين پديده را این طور می فهم که روشنفکران ما تا حدودی گرفتار مد روز شده اند. يک زمان چپ مد بود، چپ شدند، يک زمان اصلاح طلبی مد بود، اصلاح طلب شدند، يک زمان سلطنت طلبی مد است، سلطنت طلب می شوند؛ و احتمالا اگر زمان ديگری چيز ديگری مد شد، همان می شوند. اين البته حقشان است. منتهی همه ی اين چرخش های خود را می گذراند به حساب «شناخت جامعه» و اين که از خواسته های «نسل جوان» خبر دارند. نسل جوان اين را می خواهد، نسل جوان آن را می خواهد... و همه ی اين استدلالات را هم با قطعيت حيرت انگيزی همراه می کنند.
من تمايل به حرکت با موج ندارم، به در اقليت بودن هم عادت دارم! اما وقتی نوشته ی دوست عزيزم آقای محققی را می خواندم ياد شش سال پيش افتادم. کم يا زيآد شش سال پيش. وقتی آقای محققی با همين حرارت و عجيب اين که با همين استدلال ها از روحانی در دور دوم رياست جمهوری اش دفاع می کرد و برای اثبات نظرات خود باز پای نسل جوان و شناخت جامعه و غيره را به وسط می کشيد. شش سال گذشته است، آقای محققی پاسخ خود را از همان «نسل جوان» گرفته است. روحانی و امثال روحانی فراموش شده اند. او متاسفانه به همان روشی استدلال می کند و محکوم می کند که آن زمان می کرد. برويد نوشته های شش سال پيش او را بخوانيد، ببينيد فرقی بين استدلال ها در دفاع از روحانی و يا رضا پهلوی هست؟
پس من برای اين که اعصاب هيچ کدام خرد نشود! صبر می کنم تا شايد گذر زمان پاسخ يکی از ما را بدهد که پاسخی صددرصد متين تر از هر پاسخی است که ما بخواهيم به يکديگر بدهیم!