شش سازمان سیاسی جمهوری‌خواه در خارج از ایران، علیه شاهزاده بیانیه داده و پروژه ی او را «رهبری تراشی» خواندند. این در حالی است که همزمان جمعی از فعالین و زندانیان سیاسی از ایران حمایت خود را از نقش رضا پهلوی اعلام کرده می نویسند: «اعتماد بی‌شائبه‌ای که به راستی ملت ایران به جنابعالی ابراز می‌دارد و نیز محبوبیتی که شما به‌خصوص در چهار دهه گذشته به واسطه خیراندیشی، مهرورزی و خشونت‌پرهیزی و رعایت جانب ادب و انصاف بدان دست یافته‌اید شما را در جایگاه ویژه‌ای نشانده است.»
هنوز نمی توانم درک کنم که این «کینه توزی» جمهوری خواهان از چیست؟
این یک هفته از هر وسیله و فرصتی استفاده کرده و به جای همراهی، به سمپاشی و ایراد گرفتن پرداختند. مثلا علی افشاری از هر ده پست توییت ش 9 پست علیه «پهلوی» ست تا ج. ا.
من واقعا دارم نگران می شوم. اگر در امریکا، نروژ دمکراسی دوام یافته به خاطر اینکه هم جریان «مشروطه خواهان» و هم «جمهوری خواهان» را افراد آگاه و قدرتمند نمایندگی می کردند. این اشخاصی که بخشی از جریانات اپوزیسیون امروز را تحت عنوان جمهوری خواهی نمایندگی می کنند، مانند خود جمهوری اسلامی هرگز مورد سنجش قرار نگرفته اند. چهار نفر اون بالا نشسته و فکر می کنند که «کینه توزی» یعنی رقابت حزبی. فکر می کند که در چنین شرایط حساس باید رقیب را زد. بیخود نیست که رضا پهلوی به حق می گوید اپوزیسیون واقعی خود مردم ایران هستند.
اما نگرانی من از این روست که اگر ما اپوزیسیون قوی ای نداشته باشیم،در آینده دمکراسی ی نیرومندی هم نخواهیم داشت. و در واقع جمهوری خواهان از آن چیزی که ابراز نگرانی می کنند (نادیده گرفتن حقوق مخالفان در رژیم آینده) خود از همین الان به این بازی تن می دهند و چون می دانند که حتما بازی را به رقیب می بازند، به دنبال بهم زدن بازی هستند. و به این ترتیب مردم رو بیشتر از پیش از خود روگردان می کنند. و این باعث می شود که در آینده آرای کمتری از مردم را داشته باشند.