در دسامبر ۲۰۱۹ با شیوع بیماری ویروس کرونا در بسیاری از کشورها از کسانی که بالقوه در معرض عفونت ویروسی قرار گرفته بودند، خواسته شد که خود را در خانه و یا در مراکز مخصوص قرنطینه، ایزوله کنند. تصمیم در مورد چگونگی اعمال قرنطینه باید بر مبنای بهترین شواهد موجود باشد.
ما با استفاده از سه پایگاه دادههای الکترونیکی یک بررسی از اثرات روانشناختی قرنطینه انجام دادیم. این بررسی گزیده ای از ۲۴ مقاله در بین ۳۱۶۶مقاله بدست آمده است. بیشتر بررسی ها از اثرات منفی روانشناختی از جمله استرس پس از آسیب[۱]، سردرگمی و خشم گزارش داده اند. عوامل استرس زا شامل دوره طولانی مد ت قرنطینه، ترس از عفونت، بی حوصلگی و ملال، تدارکات و اطلاعات ناکافی، ضرر مالی و بر چسب زنی[۲] میباشند. برخی از محققان اشاره کرده اند که این اثرات منفی روانشناختی، طولانی مدت بوده اند. در مواقعی که قرنطینه ضروری تلقی میشود، مقامات نباید افراد را بیش از زمان لازم قرنطینه کنند. مردم باید اطلاعات کافی در مورد استدلال های روشن و منطقی قرنطینه و همچنین اطلاعات در مورد پروتکل ها و اطمینان از دسترسی به تدارکات کافی داشته باشند. فواید قرنطینه را به مردم و در سطح جامعه بهتر است با توسل به نوع دوستی یادآوری کرد.
مقدمه
قرنطینه یعنی جدایی و محدود کردن حرکت افرادی است که بالقوه در معرض بیماری مسری قرارگرفته اند تا به این نحو از بیمار نشدن احتمالی آنها اطمینان حاصل کرده و در نتیجه از خطر سرایت بیماری به دیگران کاسته شود.۱ این تعبیر با ایزوله شدن تفاوت دارد. ایزوله شدن یعنی جدا کردن افراد مبتلا به بیماری مسری از آنهایی که مبتلا نشده اند. به هر حال این دو اصطلاح اغلب به هنگام ارتباط گیری با مردم بجای همدیگر استفاده میشوند.۲ کلمه قرنطینه برای اولین بار در ونیز ایتالیا در سال ۱۱۲۷ به هنگام شیوع بیماری مسری جذام استفاده شد و بطور گسترده تری در زمان شیوع طاعون یا مرگ سیاه. اگرچه انگلستان ۳۰۰ سال بعد به هنگام شیوع طاعون شروع به استفاده درست از قرنطینه کرد.۳ اخیرا قرنطینه به هنگام شیوع ویروس کرونا۲۰۱۹ (کووید-۱۹) استفاده شده. با شیوع این بیماری تمام شهرهای چین قرنطینه شدند و از هزاران نفر از خارجیان دیگر ملیتها که از چین به کشور خود بازگشته بودند، درخواست شد تا خود را در خانه خود یا در اماکن دولتی مختص اینکار قرنطینه کنند.۴ کارهایی در این سطح قبلا هم صورت گرفته. قرنطینه سراسر شهرها، قبلا هم بکار برده شده بود. در چین و کانادا در سال ۲۰۰۳ زمانی که بیماری حاد تنفسی (سارز)[۳] شیوع پیدا کرده بود این کار را کردند. همچنین خیلی از دهکده ها در آفریقای غربی به هنگام شیوع بیماری ابولا[۴] در ۲۰۱۴ قرنطینه شده بودند.
چرا این بررسی لازم است؟
برای آنهایی که قرنطینه می شوند این امر تجربه ناخوشایندی است. جدایی از عزیزان ، از دست دادن آزادی، عدم اطمینان از وضعیت بیماری ، و بی حوصله گی و ملال میتواند بعضی مواقع اثرات ناگواری داشته باشد. به هنگام اعمال قرنطینه در زمان شیوع بیماریهای مسری قبلی مواردی از قبیل خودکشی۵، بروز خشم بیش از حد، دادخواست های۶ مطرح شده بخاطر اعمال قرنطینه، گزارش شده بود. مزایای بالقوه قرنطینه اجباری عمومی باید با آسیب های احتمالی روانشناختی آن برآورد شود.۷ استفاده موفقیت آمیز از قرنطینه بعنوان یک اقدام بهداشت عمومی ما را ملزم میکند تا جایی که امکان دارد از اثرات منفی مرتبط به آن بکاهیم.
سیاست گذاران بخاطر وضعیت در حال رشد ویروس کرونا، نیاز فوری به شواهد معتبر برای راهنمایی مردم دارند. در چنین موقعیتهایی سازمان بهداشت جهانی بررسیهای سریع را توصیه میکند.۸ ما خود را موظف دانستیم که به بررسی شواهد اثرات روانشناختی قرنطینه بپردازیم و اثرات احتمالی آن را روی سلامت روانی و تندرستی روانشناختی و عوامل موثر یا کاهش دهنده در آنرا مرور کنیم. این بررسی شامل ۲۴ مقاله از ۳۱۶۶ مقاله بدست آمده است. معیارهای برگزینی این مطالعات در جدول ذکر شده است. این مطالعات در ده کشور انجام شده و شامل افرادی است که مبتلا به سارز ( ۱۱ تحقیق)، ابولا (۵ تحقیق)، پاندمی آنفلوانزا اچ۱ان۱ [۵] در۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ (۳ تحقیق)، سندرم تنفسی خاورمیانه[۶] (۲ تحقیق)، و آنفولانزای اسبی[۷] (۱تحقیق). یکی از این مطالعات به سارز واچ۱ ان۱ مرتبط بود.
اثرات روانشناختی قرنطینه
پنچ تا از مطالعات به مقایسه نتایج روانشناختی در افرادی که قرنطینه شده اند با آنهایی که قرنطینه نشده اند پرداخته.۹،۱۹،۲۷،۲۸،۳۳ یک مطالعه۹ از کارکنان بیمارستان که امکان تماس با سارز را داشتند بعد از پایان دوره ۹ روزه قرنطینه، نشان داد که قرنطینه شدن قابل پیش بینی ترین فاکتور اختلال استرسی حاد بود. در همین مطالعه، کارکنان قرنطینه شده بطور قابل توجهی به احتمال زیاد مواردی از قبیل: فرسودگی یا خستگی بیش از حد، جدایی از دیگران، اضطراب بهنگام برخورد با بیماران تب دار، تحریک پذیری، بی خوابی، ضعف قوه تمرکز و بیتفاوتی، بدتر شدن توان کاری، عدم تمایل به کار یا در نظر گرفتن استعفا، را گزارش دادند. در یک مطالعه دیگر،۳۳ اثر قرنطینه شدن عامل پیش بینی کننده اختلال استرس بعد از آسیب در کارکنان بیمارستان بوده که احتمال داشت حتی تا سه سال بعد از آن دوام داشته باشد. تقریبا ۳۴٪ (۹۳۸ نفر از ۲۷۶۰) از صاحبان اسبها که به مدت چند هفته بخاطر شیوع آنفولانزای اسبی قرنطینه شده بودند، دارای میزان بالای اختلال روانشناختی در دوران شیوع بودند در مقایسه با کل جمعیت استرالیا که میزان آن حدوداً ۱۲٪ بود.۲۸ یک مطالعه۲۷ علایم اختلال استرس بعد از آسیب در والدین و فرزندانی که قرنطینه شده بودند را با آنهایی که قرنطینه نشده بودند، مقایسه کرده و نشان داد که میانگین علایم استرس بعد از آسیب در بین فرزندانی که قرنطینه شده بودند چهار برابر بیشتر از آنهایی بود که قرنطینه نشده بودند. همچنین ۲۸٪ (۲۷ نفر از ۹۸) از والدینی که قرنطینه شده بودند به اندازه کافی علایمی داشتند که تشخیص اختلال مربوط به آسیب روانی را تثبیت میکرد در مقایسه با ۶٪ (۱۷ نفر از ۲۹۹) والدینی که قرنطینه نشده بودند. یک مطالعه دیگر۱۹ از کارکنان بیمارستان که سه سال بعد از قرنطینه برای افسردگی معاینه شده بودند، مشاهده شد که ۹٪ (۴۸ تا از ۵۴۹) از کل گروه داری میزان بالایی از علایم افسردگی بودند. در گروهی که میزان بالایی از علایم افسردگی بود، نزدیک۶۰٪ (۲۹ نفراز۴۸) قرنطینه شده بودند ولی فقط ۱۵٪ (۶۳ نفر از ۴۲۴) از افراد گروهی که علایم افسردگی خفیف داشتند، قرنطینه شده بودند. دیگر مطالعات کمّی فقط آنهایی را که قرنطینه شده بودند بررسی کردند و بطور کلی از میزان بالای پریشانی روانی و اختلالات روانی گزارش دادند. گزارشات این مطالعات نشانگر علایم عمومی روان پریشی،۲۲ اختلال عاطفی،۳۴ افسردگی،۱۶ استرس۱۵ روحیه ضعیف،۱۸ تحریک پذیری،۱۸ بی خوابی،۱۸ علایم استرس بعد از آسیب (از طریق جدولهای مقیاسی وایس و مارمار تست شده اند۳۵)[۸] خشم،۲۰ و خستگی شدید عاطفی.۲۱از بین اینها روحیه ضعیف (۶۶۰[۷۳٪] از۹۰۳) و تحریک پذیری (۵۱۲[۵۷٪] از ۹۰۳) درصدشان از همه بیشتر بود.۱۸
مردم قرنطینه شده بخاطر اینکه در تماس نزدیک با کسانی که بالقوه مبتلا به بیماری سارز۲۵ بودند، در طول قرنطینه عکس العمل های منفی مختلفی را گزارش کرده بودند: بیش از ۲۰٪(۲۳ نفر از ۱۰۵۷) ترس، ۱۸٪(۱۸۷ نفر) عصبانیت ، ۱۸٪ (۱۸۶نفر) غمگینی و ۱۰٪ (۱۰۱ نفر) احساس گناه را گزارش دادند. گزارشات کمی از احساسات مثبت بود: ۵٪ (۴۸ نفر) احساس خوشحالی را گزارش کرده بودند و ۴٪ (۴۳ نفر) احساس تسکین داشتند. مطالعات کیفی همچنین طیف دیگری از پاسخهای روانشناختی نسبت به قرنطینه را نشان داد، از جمله پریشانی،۱۱،۱۳،۲۳ ترس۱۲،۱۵،۲۳،۲۴، خشم،۱۲،۱۳ اندوه،۲۹ بی احساسی،۲۳ و بی خوابی ناشی از اضطراب.۱۴،۱۵
یک مطالعه بلافاصله بعد از اتمام دوره قرنطینه به مقایسه دانشجویانی که قرنطینه شده بودند با آنهایی که قرنطینه نشده بودند پرداخته بود و اختلاف زیادی بین این دو گروه به لحاظ علایم استرس بعد از آسیب یا مشکلات عمومی سلامت روانی مشاهد نکرد.۲۹ با اینحال تمام افراد مورد مطالعه از دانشجویان تشکیل شده بودند (عموما جوان بودند و احتمالا با مسئولیتهای کمتری نسبت به بزرگسالانی که کار تمام وقت داشتند) و به این ترتیب این امکان وجود دارد که نتوان این نتیجه گری را در سطح جامعه گسترش داد.
تنها یک مطالعه۱۷ نتایج روانشناختی را در دوران قرنطینه با نتایج آن بعد از قرنطینه مقایسه کرده و نشان داد که در دوران قرنطینه، ۷٪(۱۲۶ نفر از۱۶۵۶) علایم اضطراب داشتند و ۱۷٪(۲۷۵ نفر) احساس خشم داشتند، گر چه ۴-۶ ماه بعد از قرنطینه این علایم به ۳٪ (اضطراب) و ۶٪(خشم) کاهش یافته بود.
به نقل از دو مطالعه که در مورد اثرات دراز مدت قرنطینه تحقیق کرده بودند این نتیجه گیری را کردند که از علایم آشکار مرتبط با قرنطینه شدن در بین کارکنان مراقبتهای بهداشتی بعد از سه سال از شیوع سارز، علایم سوء مصرف الکل یا اعتیاد به الکل بود.۳۲ در یک تجزیه و تحلیل چند متغیره،۳۲ بعد از کنترل عوامل جمعیتی، قرنطینه شدن و کار در محلهایی با ریسک بالا از عواملی بود که بطور قابل توجهی این نتایج را بهمراه داشت (برای قرنطینه: نسبت غیر قابل تعدیل ۰٫۴۵؛ ۹۵٪ فاصله اطمینان۱٫۰۲-۲٫۶۵).[۹ّ]
بعد از قرنطینه، خیلی از شرکت کنند گان رفتار اجتنابی داشتند. برای کارکنان مراقبتهای بهداشتی،۲۰ قرنطینه شدن بطور قابل مشاهده ای با رفتارهای اجتنابی همراه بود، مانند به حداقل رساندن تماس مستقیم با بیماران و به سر کار نرفتن. یک مطالعه۲۵ از کسانی که بخاطر تماس بالقوه با سارز قرنطینه شده بودند، اشاره داشت که ۵۴٪( ۵۲۴ از ۱۰۵۷) از کسانی که قرنطینه شده بودند از افرادی که سرفه یا عطسه میکردند اجتناب مینمودند، ۲۶٪ (۲۵۵) از رفتن به اماکن شلوغ و بسته اجتناب میکردند، و ۲۱٪ (۲۰۴) در چند هفته بعد از قرنطینه از رفتن به اماکن عمومی خودداری میکردند. یک مطالعه کیفی۱۳ گزارشی داد از تغییر رفتاری دراز مدت چند تن از شرکت کنند گان بعد از دوره قرنطینه، مانند شستن مکرر دستها و اجتناب از اجتماعات مردم و برای عده ای ماهها تاخیر برای برگشتن به حالت عادی.
پیشبینی کننده های قبل از دوران قرنطینه از تاثیرات روانشناختی
شواهد مختلطی حاکی بر این بود که ویژگی های شخصی و جمعیتی شرکت کنند گان میتوانست پیشبینی کننده تاثیر روانشناختی قرنطینه باشد. یک مطالعه۲۸ از صاحبان اسب که به خاطر آنفولانزای اسبی قرنطینه شده بودند، چند ویژگی را در ارتباط با اثرات منفی روانشناختی شناسایی کرد: سن جوان تر(۱۶-۲۴ سال)، سطح پایین تر مدارک تحصیلی رسمی، جنسیت زن، داشتن یک فرزند در مقایسه با هیچگونه فرزندی(گرچه داشتن سه فرزند یا بیشتر عاملی محافظه کننده به نظر می رسید). با این حال، یک مطالعه دیگر۱۶ نشان داد که فاکتورهای جمعیتی مانند وضعیت تاهل، سن، میزان تحصیلات، زندگی با دیگر بزرگسالان و داشتن فرزند، با پیامدهای روانشناختی همراه نبود.
داشتن سابقه بیماری روانی با تجربه اضطراب و خشم ۴-۶ ماه بعد از اتمام قرنطینه، همراه بود.۱۷ کارکنان مراقبتهای بهداشتی۲۵ که قرنطینه شده بودند نسبت به بقیه مردمی که قرنطینه شده بودند، علایم بسیار شدیدتر استرس بعد از آسیب را در خود بروز دادند واین میزان بالا در همه ابعاد آن قابل رویت بود. کارکنان مراقبتهای بهداشتی همچنین احساس بیشتری از برچسب زنی نسبت به عموم مردم داشتند، بعد از قرنطینه در آنها رفتار اجتنابی دیده میشد، درآمد خود را به شکل قابل ملاحظه ای از دست داده بودند، و بطور مداوم از نظر روانی تحت تاثیر قرارگرفته بودند. آنها به میزان زیادی از خشم و عصبانیت، دلخوری، ترس، ناامیدی، احساس گناه، درماندگی، انزوا، تنهایی، عصبی بودن، غمگینی، نگرانی و خوشحالی کمتر گزارش داده بودند. همچنین کارکنان مراقبتهای بهداشتی در واقع به احتمال بیشتری فکر میکردند که خودشان مبتلا به سارز شدند و نگران بودند که دیگران را نیز به این بیماری آلوده کنند. از طرف دیگر یک مطالعه۱۶ اظهار داشت که وضعیت کارکنان مراقبتهای بهداشتی پیامدهای روانشناختی نداشته.
عوامل استرس زا در حین قرنطینه
مدت زمان قرنطینه
سه مطالعه نشان داد که دوره قرنطینه طولانی تر با سلامت روانی ضعیف تری همراه بوده بخصوص، علایم استرس بعد از آسیب،۱۶،۲۵ رفتار اجتنابی، و خشم.۲۰ بنا بر یافته های یک مطالعه۱۶، اگر چه طول مدت قرنطینه همیشه مشخص نبود، آنهایی که بیشتر از ده روز قرنطینه شده بودند نسبت به آنهایی که کمتر از ده روز قرنطینه شده بودند بطور قابل ملاحظه ای علایم بیشتری از استرس بعد از آسیب از خود نشان دادند.
ترس از عفونت
شرکت کنند گان در هشت مطالعه گزارش دادند که آنها در مقایسه با افرادی که قرنطینه نشده بودند، ترس از سلامت خود و یا آلوده کردن دیگران۹،۱۳،۱۴،۱۶،۱۷،۲۱،۲۵،۲۶ و به احتمال زیاد اقوام خود را داشتند.۹ نگرانی آنها به ویژه وقتی بیشتر میشد که علایم فیزیکی مربوط به عفونت را داشتند۱۴ و ترس از این که احتمالا این علایم بازتاب بالقوه عفونت باشد. خود این ترس باعث پیدایش علایم روانی تا چندین ماه بعد از آن می شد.۱۷ متقابلاً یک مطالعه۱۱ نشان داد افراد محدودی از شرکت کنند گان که بینهایت نگران گرفتن بیماری عفونی یا سرایت آن به دیگران بودند، یا زنان باردار بودند و یا کسانی که فرزندان خردسال داشتند.
ناکامی و ملالت
حصر، از دست دادن روال معمول زندگی، و کاهش تماس اجتماعی و فیزیکی با دیگران که خود اغلب باعث ملال، ناکامی و احساس انزوا از بقیه جهان میباشد، باعث پریشانی شرکت کنند گان بود.۱۳-۱۶، ۱۰،۱۱،۲۵،۲۶،۳۱ این سرخوردگی و ناکامی زمانی شدیدتر میشد که آنها نمی توانستند فعالیتهای معمولی روزانه اشان را داشته باشند، مانند خرید مایحتاج اولیه۱۶ یا شرکت در فعالیتهای اجتماعی از طریق تلفن یا اینترنت.۱۷
لوازم ناکافی
ناکافی بودن مایحتاج اولیه ( مثل، غذا، آب، پوشاک، یا مسکن) در دوره قرنطینه یکی از علایم ناکامی و یاس بود۱۰،۳۱ و درنهایت با اضطراب و خشم ۴-۶ ماه بعد از اتمام این دوره، همراه بود.۱۷ همچنین عدم توانایی از دریافت مراقبتهای پزشکی و تهیه نسخه ها برای عده ای از شرکت کنند گان مشکل بزرگی بود.۱۰
چهار مطالعه از ناکافی بودن امکانات از طرف مقامات بهداشت عمومی گزارش داد. شرکت کنند گان گفتند که آنها یا ماسکها و دما سنج هایشان را دیر دریافت کردند و یا اصلا دریافت نکردند؛۱۳ غذا، آب و دیگر اقلام فقط بطور متناوب توزیع میشد؛۲۴ و تدارکات مواد غذایی خیلی دیر میرسید.۱۲ اگر چه آنهایی که در تورنتو در دوره شیوع سارز قرنطینه شده بودند از اقدامات مقامات بهداشت عمومی برای تحویل کیت لوازم پزشکی در ابتدای دوره قرنطینه ستایش کردند ، ولی آنها مواد غذایی و دیگر لوازم معمولی روزانه را دریافت نکردند.۱۵
اطلاعات ناکافی
خیلی از شرکت کنند گان گفتند که اطلاعات ناکافی از طرف مقامات بهداشت عمومی از عوامل استرس زا بود، از جمله از ناکافی بودن دستورالعمل های روشن در مورد اقدامات لازمه و سردرگمی در مورد هدف قرنطینه نام برده شد.۱۱-۱۳، ۱۵،۲۴،۲۶ برداشت شرکت کنندگان بعد از شیوع سارز در تورنتو این بود که سردرگمی ناشی از تفاوت در سبک، رویکرد، و محتوای پیام های مختلف بهداشت عمومی بخاطر هماهنگی ضعیف بین حوزه های قضایی و سطوح مختلف دولتی در گیر، بود.۱۵ عدم آگاهی از میزان خطر، بخصوص باعث شد که شرکت کنند گان از بدترین ها بترسند.۱۴ همچنین شرکت کنند گان از عدم شفافیت مقامات بهداشت و مقامات دولتی از شدت پاندمی، گزارش دادند.۱۱ به نقل از یک مطالعه،۲۵ مشکل موافقت کردن با پروتکل های قرنطینه شاید به خاطر عدم روشنی دستورالعمل ها یا دلیل منطقی برای آنها بود که این به نوبه خود پیش بینی کننده علایم استرس بعد از آسیب بود.
عوامل استرس زای بعد از قرنطینه
امور مالی
ضرر مالی میتواند در دوران قرنطینه یک مشکل باشد، خصوصا در افرادی که قادر به کار کردن نیستند و بدون هیچگونه برنامه ریزی برای آینده مجبور به قطع فعالیتهای حرفه ایشان هستند و به نظر می رسد که این اثر ماندگار باشد. در مطالعات بررسی شده، ضرر مالی در نتیجه قرنطینه، مشکل جدی اقتصادی- اجتماعی بوجود آورده بود۲۴ و یکی از عوامل خطر برای اختلالات روانی۲۲ و خشم و اضطراب تا چندین ماه بعد از قرنطینه بود.۱۷ بر اساس یک مطالعه۲۸ پاسخ دهندگان که بخاطر آنفولانزای اسبی قرنطینه شده بودند، کسانی که منبع اصلی درآمد شان از صنعت وابسته به اسب بود نسبت به کسانی که درآمد اشان وابسته به این صنعت نبود، بیش از دو برابر در عذاب بودند. این یافته ها احتمالا با اثرات اقتصادی در ارتباط بود اما می تواند مرتبط با اختلال در روابط اجتماعی و فعالیتهای اوقات فراغت باشد. در نتیجه این بررسی در صنعت اسب استثنایی است و عوامل آن ممکن است مبهم باشند.
یک مطالعه۱۴ از کسانی که قرنطینه شده بودند بخاطر تماس بالقوه با ابولا نشان داد، اگر چه شرکت کنند گان کمک های مالی دریافت کرده بودند، بعضی ها احساس می کردند که مقدارش کافی نبوده و دیر به دستشان رسیده؛ خیلی ها احساس بدی داشتند و فکرمی کردند که با آنها درست رفتار نشده، زیرا کمک هایی که برای هزینه های حرفه ای در حال جریان، دریافت میکردند کافی نبود. خیلی ها به خانوادهها یشان برای تامین هزینه ها در دوره قرنطینه وابسته بودند، که خود این کار اغلب هم دشوار بود و هم باعث در گیری و اختلاف می شد. بر اساس یکی ازمطالعات،۱۳ از کسانی که به همگام شیوع سارز که در تورنتو قرنطینه شده بودند از مشکلات اقتصادی گزارشی نداند زیرا کارفرمایان یا دولت به آنها کمک کرده بودند. اما در جاهایی که این بازپرداختها برای کسانی که از قدرت مالی خوبی برخوردار نبودند، به تاخیر افتاده بود شرایط دشوار تری بوجود آورده بود.
در رابطه بالقوه با ضرر مالی ، شرکت کنندگانی که درآمد سالیانه آنها کمتر از ۴۰۰۰۰ دلار کانادایی بود، علایم بیشتری از افسردگی و استرس پس از آسیب داشتند.۱۶ این علایم احتمالا بخاطر این بود که افراد با درآمد کمتر بیشتر از کسانی که درآمد بیشتر داشتند تحت تاثیر ضرر مالی موقت قرار گرفته بودند.
کسانی که قرنطینه میشوند و دارای درآمد کمتری هستند وکسانی که درآمد خود را در زمان قرنطینه از دست میدهند ( یعنی افرادی که داری شغل آزاد هستند و قادر به کار کردن نیستند یا کارکنان حقوق بگیری که قادر به دریافت مرخصی با حقوق نیستند) ممکن است که به پشتیبانی مالی اضافی احتیاج داشته باشند. در دوران قرنطینه، بازپرداخت های مالی باید تا آنجایی که امکان دارد به مردم داده شود و برنامه های توسعه ای برای پشتیبانی مالی آنها ترتیب داده شود. در جاهایی که امکان دارد کارفرمایان میتوانند رویکردهای فعالی را در نظر گرفته که به کارمندانی که مایلند اجازه بدهند که در خانه کار کنند، تا هم از ضرر مالی و هم از حوصله سر رفتگی آنها جلوگیری کنند. با این حال باید توجه داشت که کارمندان ممکن است در چنین شرایطی زیاد کارایی نداشته باشند ولی ممکن است از حمایت اجتماعی همکارانشان از راه دور بیشتر بهره ببرند.۲
برچسب زدن
برچسب زدن از جانب دیگران موضوع اصلی در سراسر مطالب چاپ شده بود و اغلب تا مدتها پس از قرنطینه وجود داشت، حتی تا بعد از مهار کردن شیوع بیماری واگیردار. در یک مقایسه از کارکنان مراقبتهای بهداشتی که قرنطینه شده بودند با آنهایی که قرنطینه نشده بودند نشان داد،۹ شرکت کنند گانی که قرنطینه شده بودند بطور قابل ملاحظه ای از برچسب زدن و طرد شدن از طرف اهالی محل گزارش دادند. شرکت کنند گان در مطالعات مختلف اشاره کردند که دیگران با آنها رفتار متفاوتی داشتند: از جمله طرد شدن، پس گرفتن دعوت های اجتماعی، رفتار با ترس و بدگمانی، و اظهار نظرهای انتقادی.۱۳-۱۶، ۱۸،۲۱، ۲۳-۲۶، ۳۰،۳۱
چندین نفر از کارکنان مراقبتهای بهداشتی که به هنگام شیوع ابولا در سنگال بودند گزارش دادند که قرنطینه باعث شد که خانواده های آنها تصور کنند که کار آنها خطرناک است و تنش درون خانوادگی را ایجاد میکرد.۱۴ در همین مطالعه، سه نفر از شرکت کنند گان گزارش دادند که بعد از پایان مراقبتها قادر نبودند که کارشان را از سر گیرند زیرا کارفرمایان وحشت از سرایت بیماری داشتند.
گزارشهای قرنطینه شدگان در لیبریا حاکی از این بود که برچسب زدن میتوانست به ممنوع الخروج کردن گروه های اقلیت در جامعه بیانجامد چون خانواده هایی که در قرنطینه بودند از گروه های قومی ، قبایل، ویا مذاهب مختلف بودند، و تصور می کردند که آنها خطرناک هستند چون متفاوت بودند.۲۴ شاید به دلیل همین برچسب زنی، قرنطینه شدن شرکت کنند کان در این مطالعه را وادار کرد که بیماریهای ساده و غیر ابولایی را سری نگاه داشته و از درمان و گرفتن کمک خودداری کنند.
کار مفیدی که برای کاهش برچسب زنی میتوان کرد، ارایه آموزش عمومی در مورد بیماری و دلایل اساسی برای قرنطینه و اطلاعات بهداشت عمومی است. در حقیقت اطلاعات با جزییات بیشتر در سطح مدارس و محیط های کاری هم میتواند مفید باشد. این امکان وجود دارد که گزارشهای رسانه ای به رفتار برچسب زنی در جامعه دامن بزنند. رسانه ها تاثیر چشمگیری بر رفتار و نگرش عمومی دارند. سر خبرهای تکان دهنده که به افزایش ترس دامن زده، نشان داده شده که به گرایشهای برچسب زنی در گذشته کمک کرده ( مانند زمان شیوع سارز).۳۶ این موضوع نیاز به اطلاع رسانی از طرف مقامات رسمی بهداشت را بر جسته تر میکند تا هر چه سریعتر پیامهای روشن را بطور موثر برای ترویج در بین کل جمعیت آسیب دیده ارسال کنند تا درک درستی از موقعیت را به آنها بدهد.
برای کاهش پیامدهای قرنطینه چه کاری می توان انجام داد؟
قرنطینه می تواند به هنگام شیوع بیماریهای عفونی یک اقدام پیشگیرانه لازم باشد. با این حال این مقاله نشان میدهد که قرنطینه اغلب با اثرات منفی روانشناختی همراه است. در زمان قرنطینه این اثرات منفی روانشناختی تعجب آور نیست، تعداد محدودی از مطالعات۱۷،۱۹ اشاره میکنند که اثرات روانشناختی قرنطینه امکان دارد تا ماهها یا سالها بعد از ان قابل مشاهده باشد. این نگران کننده است و پیشنهاد میشود که اقدامات کاهش دهنده در پروسه برنامه ریزی قرنطینه در نظر گرفته شود.
در این رابطه، شواهد ما نتایج مستحکمی را ارایه نمیدهند مبنی بر اینکه هر گونه عوامل جمعیتی خاص، فاکتورهای خطر برای پیامدهای بد روانشناختی بعد از قرنطینه باشد که مستلزم توجه خاص باشد. با اینحال تاریخچه بیماریهای روانی بعنوان فاکتور خطر فقط در یک مطالعه بررسی شده. در مطالعات پیشین اشاره شده که تاریخچه روانپزشکی با ناراحتی های روانشناختی بعد از تجربه آسیب های مربوط به فاجعه۳۷،۳۸ همراه است
و امکان دارد کسانی که پیشاپیش از سلامت روانی ضعیفی برخوردارند به حمایت بیشتری در زمان قرنطینه نیاز داشته باشند. همچنین بنظر می آمد که میزان بیشتری از ناراحتیهای روانشناختی در بین کارکنان مراقبتهای بهداشتی قرنطینه شده بود. با این حال شواهد متفاوتی وجود داشت در مورد اینکه این افراد خطر بیشتری برای ناراحتی های روانی داشتند نسبت به افراد غیر کادر درمانی که قرنطینه بودند. برای کارکنان مراقبتهای بهداشتی حمایت کارفرمایان برای بازگشت آنها به کار۳۹ خیلی مهم است و کارفرمایان باید ازخطر بالقوه کارکنان شان که در قرنطینه بوده اند آگاه بوده تا برای مداخله زودهنگام آماده باشند.
آن را تا حد امکان کوتاه مدت نگه دارید
قرنطینه درازمدت با پیامدهای روانشناختی بدتری همراه است، شاید تعجب آور نباشد، ولی منطقی بنظر میرسد و به قول شرکت کنند گان هر چقدر مدت طولانی تری تحت تاثیر عوامل استرس زا بودند ، میتوانست اثر روانی آن بیشتر باشد. محدود کردن دوره قرنطینه تا آنجاییکه از نظر علمی معقول است با در نظر گرفتن دوره نهفتگی، و خودداری از رویکردهای احتیاطی بیش از حد، میتواند اثر منفی آن را بر روی مردم به حد اقل برساند. شواهد از دیگر کشورها نیز تاکید براهمیت نقش مسؤولین و پایبندی آنها به دستورالعمل های خودشان در مورد مدت زمان قرنطینه و خودداری از تمدید آن دارد. برای کسانی که در قرنطینه هستند، هر تمدیدی هر چقدر هم که کوتاه مدت باشد، احتمالا به تشدید احساس سرخوردگی یا تضعیف روحیه می انجامد.۴۰ تحمیل کردن خط قرنطینه بطور نامحدود در تمام شهر بدون جدول زمانی ( مثل موردی که در ووهان چین دیده شد) میتواند بیش از روشهای قرنطینه که موکداً منحصر به دوره نهفتگی است، زیان آور باشد .
به مردم تا آنجایی که ممکن است اطلاعات بیشتر بدهید
افرادی که در قرنطینه هستند اغلب از مبتلا شدن به بیماری یا سرایت آن به دیگران می ترسند. آنها معمولا از هر گونه علایم فیزیکی که در دوران قرنطینه تجربه می کنند ارزیابی های فاجعه آمیز دارند. این ترس در بین افرادی که در معرض یک بیماری عفونی نگران کننده قرار میگیرند امری شایع است ،۴۱ و احتمال دارد که با اطلاعات اغلب ناکافی تشدید شود. شرکت کنند گان اظهار داشتند که برای آنها روشن نبود با چه خطری روبرو بودند و اصلا چرا قرنطینه شده بودند و این بخاطر اطلاعات ناکافی بود که از مقامات بهداشت عمومی دریافت کرده بودند. یکی از اولویتهای خاص این است که باید اطمینان حاصل کرد آنهایی که در قرنطینه هستند برداشت درستی از بیماری مورد نظر و علت قرنطینه شدن دارند.
امکانات کافی را تامین کنید
مقامات رسمی باید اطمینان حاصل کنند که افراد قرنطینه شده از امکانات اولیه مورد نیاز به اندازه کافی برخوردارند و از همه مهمتر این امکانات باید هر چه سریعتر در دسترسشان قرار گیرد. از قبل باید برای توزیع امکانات، هماهنگی های لازم بعمل آید، با برنامه هایی برای نگهداری و جابجایی مجدد باید اطمینان حاصل کرد که ذخایر امکانات تمام نشود و همیشه در دسترس قرنطینه شد گان قرار گیرد. متاسفانه در گزارشها عنوان شده بود که قرنطینه شد گان امکانات کافی نداشتند.۲
باید بیحوصله گی را کاهش داد و ارتباطات را بهبود بخشید
بیحوصله گی و انزوا باعث اندوه و پریشانی می شود؛ باید مردمی را که قرنطینه می شوند راهنمایی کرد و به آنها راههایی نشان داد که چطور از ملال و بیحوصله گی خودداری کنند و با توصیه های عملی و تکنیکهای کنترل استرس به آنها یاد دهند که چطور این دوره را تحمل کنند. داشتن یک تلفن همراه یک ضرورت است و نه یک تجمل. یک شارژر یا آدابتور برای کسانی که از یک پرواز طولانی میایند احتمالا بهتر از هر چیزی است.۱۷ فعال کردن شبکه اجتماعی اتان هر چند از راه دور فقط یک اولویت اساسی نیست، اما ناتوانی در انجام آن نه تنها باعث اضطراب فوری بلکه با پریشانی درازمدت تری همراه است.۲،۴۲ یک مطالعه۲۱ اظهار داشت که یک خط ویژه پشتیبانی تلفنی که پرستاران روانپزشکی تشکیل دادند بخصوص برای آنهایی که در قرنطینه بودند میتوانست برای ارایه شبکه اجتماعی به آنها موثر باشد. همچنین توانایی تماس با خانواده و دوستان بسیار مهم و اساسی است. خصوصا شبکه های اجتماعی میتوانند نقش مهمی برای برقراری ارتباط با افرادی که در مسافتهای دور هستند ایفا کنند، به افرادی که قرنطینه هستند اجازه میدهد که با عزیزانشان تماس برقرار کنند و آنها را از موقعیت و احوال سلامتی خود مطلع سازند. در نتیجه برای کسانیکه در قرنطینه هستند تهیه وسایلی از قبیل: تلفن همراه، وسایلی برای شارژ، وای فای با اینترنت قوی برای تماس مستقیم با عزیزانشان میتواند احساس انزوا، استرس و وحشت را کاهش دهد.۲ گرچه این در قرنطینه های اجباری امکان دستیابی دارد، در قرنطینه های گسترده خانگی می تواند مشکل تر باشد؛ چون کشورها شبکه های اجتماعی را سانسور می کنند و برنامه های پیام رسانی با اشکالاتی در برقراری خطوط ارتباطی بین کسانی که قرنطینه شده اند و عزیزانشان مواجه هستند.
همچنین مهم است که مقامات بهداشت عمومی خط واضح ارتباطی با مردم قرنطینه شده را حفظ کنند و به آنها دستورالعملهای لازم را به هنگام بروز علایم بیماری بدهند. یک خط تلفن یا سرویس آنلاین توسط کادر درمانی بطور مشخص برای کسانی که قرنطینه شده اند بر پا شود تا کادر درمانی بتواند به هنگام پیشرفت علایم بیماری دستورالعمل ها لازم را بدهد. به این ترتیب به مردم اطمینان خاطر میدهند که اگر بیمار شوند از آنها مراقبت خواهد شد. این سرویس به کسانی که قرنطینه شده اند نشان خواهد داد که آنها فراموش نشده اند و نیازهای بهداشتی آنها به اندازه بقیه مردم مهم است. فواید چنین منبعی مورد مطالعه قرار نگرفته، اما احتمال دارد که این اطمینان خاطر بتواند متعاقباً احساس ترس، نگرانی و خشم را کاهش دهد.
بر طبق شواهد موجود گروههای حمایتی بطور خاص برای افرادی که در هنگام شیوع بیماری در خانه قرنطینه شده بودند میتواند مفید باشد. یک مطالعه۲۳ نشان داد که داشتن چنین گروه حمایتی و احساس برقراری ارتباط با کسانی که تجربه مشابهی داشته اند میتواند به آنها دلگرمی داده و احساس کنند حمایتی را دریافت کرده اند که ممکن بود از دیگران نگیرند.
کارکنان مراقبتهای بهداشتی شایسته توجه ویژه هستند
کارکنان مراقبتهای بهداشتی اغلب خودشان نیز قرنطینه میشوند و این بررسی نشان می دهد که آنها مثل بقیه مردم تحت تاثیر منفی برچسب زنی از جانب دیگران قرار میگیرند. هیچکدام از این مطالعات در این بررسی روی ادراکات همکارانشان تمرکز نداشته اند، اما این میتواند جنبه جالبی برای بررسی در آینده باشد. همچنین ممکن است کارکنان مراقبتهای بهداشتی که قرنطینه میشوند نگران محل کارشان باشند که به خاطر آنها با کمبود پرسنل مواجهه و آنها باعث کار اضافی برای همکارانشان۲۱ شده اند و اینکه برداشت همکارانشان در این مورد ممکن است خیلی برایشان مهم باشد. جدا شدن از گروهی که عادت داشتند با آنها در تماس نزدیک کار کنند ممکن است به احساس انزوای کارکنان کادر درمانی که قرنطینه شده اند بیفزاید. در نتیجه خیلی مهم است که آنها احساس کنند که از طرف همکاران نزدیک خود حمایت می شوند. هنگام شیوع بیماری عفونی، نشان داده شده که حمایت سازمانی بطور عمومی نقش محافظت کننده درسلامت روانی کارکنان مراقبتهای بهداشتی دارد ۳۹ و کارفرمایان باید در این زمینه قدم برداشته و مطمئن شوند که کارکنان شان از همکاران قرنطینه ای خود حمایت میکنند.
نوع دوستی بهتر از اجبار است
شاید بخاطر مشکلات طرح ریزی یک مطالعه مناسب، هیچ بررسی پیدا نشد که تحقیق کرده باشد که آیا قرنطینه اجباری در مقابل قرنطینه اختیاری اثر متفاوتی در بهزیستی دارد. در زمینه های دیگر، به هر حال احساس اینکه دیگران از موقعیت یک نفر بهرهمند میشوند میتواند تحمل وضعیت استرس زا را راحت تر کند و بنظر میرسد که این در مورد قرنطینه های خانگی نیز مصداق دارد. تقویت این که قرنطینه به حفاظت دیگران کمک میکند، از جمله آنهایی که بویژه آسیب پذیر هستند( مانند افراد خیلی جوان، سالمندان، یا افراد با پیشینه وضعیتهای پزشکی جدی)، و اینکه مقامات بهداشتی واقعا از آنها سپاسگزارند، فقط میتواند به کاهش اثرات روانی و پایداری در تحمل قرنطینه کمک کند.۱۹،۳۳ نوع دوستی بویژه محدودیتهای خود را دارد مثلا از مردم خواسته بشود که قرنطینه بشوند بدون اطلاعات کافی در مورد اینکه چطور افرادی را که با آنها زندگی میکنند محفوظ نگهدارند. غیر قابل قبول است که از مردم خواسته شود که خود را قرنطینه کنند بخاطر سلامت جامعه، وقتی که با اینکار ممکن است عزیزانشان را در معرض خطر قرار دهند.
چه چیزی که ما نمیدانیم
قرنطینه یکی از چندین اقدامات بهداشت عمومی برای پیشگیری و گسترش بیماریهای عفونی است و همانطور که در این بررسی نشان داده شده اثر روانشناختی بسزایی بر روی مبتلایان دارد. به این ترتیب یک سوال وجود دارد آیا دیگر اقدامات بهداشت عمومی که از نیاز اجرای قرنطینه جلوگیری میکند ( مثل فاصله گیریهای اجتماعی، ممنوعیت اجتماعات گسترده، و بستن مدارس) ممکن است مطلوبتر و کم آسیب تر باشند. نیاز به تحقیقاتی در آینده می باشد تا اثربخشی این اقدامات را بررسی کند.
نگرش به این بررسی باید با توجه به نقاط قوت و محدودیت هایش باشد. بخاطر محدودیتهای زمانی و در جریان بودن پاندمی ویروس کرونا این بررسی تحت ارزیابی کیفی رسمی قرار نگرفت. علاوه بر این، این بررسی محدود بود به انتشارات بدقت بازرسی شده همکاران و ما به کاوش بالقوه در مقالات علمی موجود نپرداختیم. توصیه های ارایه شده ما اساسا در گروه های کوچک مردم در تسهیلات اختصاصی قرنطینه و تا حدودی در ایزوله کردن های شخصی کاربرد دارد. با وجود این ما پیش بینی میکنیم که خیلی از فاکتورهای خطر برای پیامدهای بد روانشناختی همانند روندهای وسیعتر جلوگیری(مانند قرنطینه تمام شهرهای کوچک و بزرگ) میباشد. احتمالا تفاوتهای مشخصی بین موقعیتها وجود دارد و این به این معناست که اطلاعات داده شده در این بررسی باید با احتیاط بکار برده شود. علاوه بر این باید به تفاوتهای بالقوه فرهنگی نیز توجه داشت. با این حال این بررسی نمیتواند پیش بینی دقیقی از آینده بدهد که چه اتفاقی خواهد افتاد و یا توصیه هایی برای هر جامعه ای که در آینده قرنطینه میشود، ارایه دهد. ما یک مرور کلی از موضوعات اصلی و نحوه اصلاح آنها را در آینده ارایه داده ایم.
همچنین چندین محدودیت در مورد این بررسی وجود دارد، که باید به آنها شاره کرد: تنها یکی از مطالعات به پیگیری شرکت کنند گان بیش از وقت تعیین شده، ادامه داد، اندازه نمونه های مورد تحقیق بطور کلی کوچک بود و در هر مطالعه افراد محدودی شرکت کرده بودند، تعداد محدودی از مطالعات مستقیما شرکت کنندگان قرنطینه شده را با غیر قرنطینه ای ها مقایسه کرده بودند، این امکان وجود دارد که نتیجه گیریهایی که بر اساس گروه مشخص جمعیتی (مانند دانشجویان) مورد مطالعه بود نتوان به کل جمعیت تعمیم داد، و ناهمگونی در نتایج مقیاسهای مطالعات، مقایسه آنها را با هم دشوار میکند. همچنین ارزش دارد که اشاره کنیم که تعداد محدودی از مطالعات برای تشخیص علایم استرس پس از آسیب از مقیاسهایی که برای این کار تخصیص داده شده استفاده کردند با وجود اینکه طبق راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی۵. ۴۳ [۱۰] قرنطینه بعنوان یک آسیب یا سانحه شناخته نشده.
نقاط قوت این بررسی شامل جستجوهای شخصی از لیستهای مرجع برای شناسایی هر مقاله ای که در جستجوی مقدماتی یافت نمیشد و تماس با نویسندگان و دریافت مقاله کاملشان چون نمونه کامل آنها بطور آنلاین در دسترس نبود، و داشتن محققان بسیاری که آزمایشات را انجام دادند تا به دقیق بودن این بررسی بهبود بخشند.
نتیجه گیری
بطور کلی این بررسی نشان میدهد که قرنطینه گسترده میتواند عواقب روانشناختی اساسی و ماندگار داشته باشد. این بدان معنا نیست که قرنطینه نباید استفاده شود؛ اثرات روانشناختی عدم استفاده از قرنطینه و اجازه دادن به گسترش شیوع بیماری ممکن است بدتر باشد.۴۴ با این حال محروم کردن مردم از آزادی شان برای منافع عمومی در سطح گسترده تر اغلب بحث برانگیز است و باید با دقت زیادی با آن برخورد کرد. اگر قرنطینه ضروری است، پس نتایج ما پیشنهاد میکند که مقامات باید هر گونه اقدامی را انجام دهند تا مطمئن شوند که قرنطینه تا آنجاییکه ممکن است برای مردم قابل تحمل باشد. این امر عملی خواهد بود اگر: به مردم گفته شود چه اتفاقی در حال افتادن است و چرا، توضیح اینکه چه مدت قرنطینه ادامه خواهد داشت، فراهم آوردن فعالیتهای معنی دار برای آنها که به هنگام قرنطینه انجام دهند، ارایه ارتباطات صریح و روشن، تضمین دسترسی به مواد اولیه( مانند غذا، آب، تجهیزات پزشکی)، و تقویت روحیه نوع دوستی آنطور که باید بدرستی از طرف مردم احساس شود. مقامات بهداشتی که مسئول اجرای قرنطینه هستند و خود در استخدام رسمی هستند و معمولا امنیت شغلی دارند باید بخاطر داشته باشند که هر کسی در شرایط مشابه با آنها نیست. اگر تجربه قرنطینه منفی باشد شواهد این بررسی اشاره میکند که میتواند عواقب درازمدت داشته باشد که نه تنها افراد قرنطینه شده را تحت تاثیر قرار میدهد بلکه تمام سیستم بهداشتی که اداره قرنطینه را بعهده داشته اند و سیاستمداران و مقامات بهداشت عمومی که آنرا اجباری کرده اند.
پیامهای کلیدی
اطلاعات مهم است. کسانی که قرنطینه شده اند احتیاج دارند که درک درستی از شرایط داشته باشند.
اطلاعات باید سریع و کافی باشد
امکانات عمومی و دارویی باید فراهم شود
دوره قرنطینه باید کوتاه باشد و مدت زمان آن نباید تغییر کند مگر اینکه شرایط استثنایی بوجود آید
بیشتر عوارض جانبی قرنطینه بخاطر محدود کردن آزادی است.
قرنطینه اختیاری در دراز مدت با استرس و ناراحتی های کمتری همراه است.
مقامات بهداشت عمومی باید بر جوانب بشر دوستانه انتخاب شخصی ایزوله شدن تاکید کنند.
Samantha K Brooks, Rebecca K Webster, Louise E Smith, Lisa Woodland, Simon Wessely, Neil Greenberg, Gideon James Rubin
Lancet 2020; 395: 912–20
Published Online
February 26, 2020
S0140-6736(20)30460-8
Department of Psychological
Medicine, King’s College
London, London, UK
(S K Brooks PhD, R K Webster PhD,
L E Smith PhD, L Woodland MSc,
Prof S Wessely FMedSci,
Prof N Greenberg FRCPsych,
G J Rubin PhD)
Correspondence to:
Dr Samantha K Brooks,
Department of Psychological
Medicine, King’s College London,
London SE5 9RJ, UK
Contributors
GJR designed the search strategy with input from SKB, RKW, and LES.
SKB, RKW, LES, and LW carried out the literature searches and screening, and any discrepancies were discussed with GJR and SW. SKB carried out the data extraction. SKB wrote the first draft of the review with input from RKW, LES, LW, SW, NG, and GJR.
Declaration of interests
We declare no competing interests.
Acknowledgments
The research was funded by the National Institute for Health Research (NIHR) Health Protection Research Unit in Emergency Preparedness and Response at King’s College London, in partnership with Publi and Newcastle University. The views expressed are those of the author(s) and not necessarily those of the National Health Service, NIHR,
Department of Health and Social Care, or Public Health England.
Editorial note: the Lancet Group takes a neutral position with respect to
territorial claims in the published table.c
Health England, and in collaboration with the University of East Anglia
References
1 Centers for Disease Control and Prevention. Quarantine and
isolation. 2017. https://www.cdc.gov/quarantine/index.html
(accessed Jan 30, 2020).
2 Manuell M-E, Cukor J. Mother Nature versus human nature:
public compliance with evacuation and quarantine. Disasters 2011;
35: 417–42.
3 Newman K. Shutt up: bubonic plague and quarantine in early
modern England. J Sol Hist 2012; 45: 809–34.
4 Public Health England. Novel coronavirus (2019-nCoV) – what you
need to know. 2020. https://publichealthmatters.blog.gov.uk/
2020/01/23/wuhan-novel-coronavirus-what-you-need-to-know/
(accessed Jan 31, 2020).
5 Barbisch D, Koenig KL, Shih FY. Is there a case for quarantine?
Perspectives from SARS to Ebola. Disaster Med Public Health Prep
2015; 9: 547–53.
6 Miles SH. Kaci Hickox: public health and the politics of fear. 2014.
http://www.bioethics.net/2014/11/kaci-hickox-public-health-and-thepolit…-
of-fear/ (accessed Jan 31, 2020).
7 Rubin GJ, Wessely S. The psychological effects of quarantining a
city. BMJ 2020; 368: m313.
8 WHO. Rapid reviews to strengthen health policy and systems:
a practical guide. 2017. https://www.who.int/alliance-hpsr/resources/
publications/rapid-review-guide/en/ (accessed Jan 31, 2020).
9 Bai Y, Lin C-C, Lin C-Y, Chen J-Y, Chue C-M, Chou P. Survey of
stress reactions among health care workers involved with the SARS
outbreak. Psychiatr Serv 2004; 55: 1055–57.
10 Blendon RJ, Benson JM, DesRoches CM, Raleigh E, Taylor-Clark K.
The public’s response to severe acute respiratory syndrome in
Toronto and the United States. Clin Infect Dis 2004; 38: 925–31.
11 Braunack-Mayer A, Tooher R, Collins JE, Street JM, Marshall H.
Understanding the school community’s response to school closures
during the H1N1 2009 influenza pandemic. BMC Public Health
2013; 13: 344.
12 Caleo G, Duncombe J, Jephcott F, et al. The factors affecting
household transmission dynamics and community compliance
with Ebola control measures: a mixed-methods study in a rural
village in Sierra Leone. BMC Public Health 2018; 18: 248.
13 Cava MA, Fay KE, Beanlands HJ, McCay EA, Wignall R.
The experience of quarantine for individuals affected by SARS in
Toronto. Public Health Nurs 2005; 22: 398–406.
14 Desclaux A, Badji D, Ndione AG, Sow K. Accepted monitoring or
endured quarantine? Ebola contacts’ perceptions in Senegal.
Soc Sci Med 2017; 178: 38–45.
15 DiGiovanni C, Conley J, Chiu D, Zaborski J. Factors influencing
compliance with quarantine in Toronto during the 2003 SARS
outbreak. Biosecur Bioterror 2004; 2: 265–72.
16 Hawryluck L, Gold WL, Robinson S, Pogorski S, Galea S, Styra R.
SARS control and psychological effects of quarantine, Toronto,
Canada. Emerg Infect Dis 2004; 10: 1206–12.
17 Jeong H, Yim HW, Song Y-J, et al. Mental health status of people
isolated due to Middle East respiratory syndrome. Epidemiol Health
2016; 38: e2016048.
18 Lee S, Chan LY, Chau AM, Kwok KP, Kleinman A. The experience of
SARS-related stigma at Amoy Gardens. Soc Sci Med 2005; 61: 2038–46.
19 Liu X, Kakade M, Fuller CJ, et al. Depression after exposure to
stressful events: lessons learned from the severe acute respiratory
syndrome epidemic. Compr Psychiatry 2012; 53: 15–23.
20 Marjanovic Z, Greenglass ER, Coffey S. The relevance of
psychosocial variables and working conditions in predicting nurses’
coping strategies during the SARS crisis: an online questionnaire
survey. Int J Nurs Stud 2007; 44: 991–98.
21 Maunder R, Hunter J, Vincent L, et al. The immediate psychological
and occupational impact of the 2003 SARS outbreak in a teaching
hospital. CMAJ 2003; 168: 1245–51.
22 Mihashi M, Otsubo Y, Yinjuan X, Nagatomi K, Hoshiko M, Ishitake T.
Predictive factors of psychological disorder development during
recovery following SARS outbreak. Health Psychol 2009; 28: 91–100.
23 Pan PJD, Chang S-H, Yu Y-Y. A support group for homequarantined
college students exposed to SARS: learning from
practice. J Spec Group Work 2005; 30: 363–74.
24 Pellecchia U, Crestani R, Decroo T, Van den Bergh R, Al-Kourdi Y.
Social consequences of Ebola containment measures in Liberia.
PLoS One 2015; 10: e0143036.
25 Reynolds DL, Garay JR, Deamond SL, Moran MK, Gold W, Styra R.
Understanding, compliance and psychological impact of the SARS
quarantine experience. Epidemiol Infect 2008; 136: 997–1007.
26 Robertson E, Hershenfield K, Grace SL, Stewart DE.
The psychosocial effects of being quarantined following exposure
to SARS: a qualitative study of Toronto health care workers.
Can J Psychiatry 2004; 49: 403–07.
27 Sprang G, Silman M. Posttraumatic stress disorder in parents and
youth after health-related disasters. Disaster Med Public Health Prep
2013; 7: 105–10.
28 Taylor MR, Agho KE, Stevens GJ, Raphael B. Factors influencing
psychological distress during a disease epidemic: data from
Australia’s first outbreak of equine influenza. BMC Public Health
2008; 8: 347.
29 Wang Y, Xu B, Zhao G, Cao R, He X, Fu S. Is quarantine related to
immediate negative psychological consequences during the 2009
H1N1 epidemic? Gen Hosp Psychiatry 2011; 33: 75–77.
30 Wester M, Giesecke J. Ebola and healthcare worker stigma.
Scand J Public Health 2019; 47: 99–104.
31 Wilken JA, Pordell P, Goode B, et al. Knowledge, attitudes,
and practices among members of households actively monitored or
quarantined to prevent transmission of Ebola virus disease–Margibi
County, Liberia: February–March 2015. Prehosp Disaster Med 2017;
32: 673–78.
32 Wu P, Liu X, Fang Y, et al. Alcohol abuse/dependence symptoms
among hospital employees exposed to a SARS outbreak.
Alcohol Alcohol 2008; 43: 706–12.
33 Wu P, Fang Y, Guan Z, et al. The psychological impact of the SARS
epidemic on hospital employees in China: exposure, risk perception,
and altruistic acceptance of risk. Can J Psychiatry 2009; 54: 302–11.
34 Yoon MK, Kim SY, Ko HS, Lee MS. System effectiveness of
detection, brief intervention and refer to treatment for the people
with post-traumatic emotional distress by MERS: a case report of
community-based proactive intervention in South Korea.
Int J Ment Health Syst 2016; 10: 51.
35 Weiss DS, Marmar CR. The impact of event scale – revised.
In: Wilson JP, Keane TM, eds. Assessing psychological trauma and
PTSD. New York: Guildford Press, 1997: 399–411.
36 Person B, Sy F, Holton K, et al. Fear and stigma: the epidemic
within the SARS outbreak. Emerg Infect Dis 2004; 10: 358–63.
37 Alvarez J, Hunt M. Risk and resilience in canine search and rescue
handlers after 9/11. J Trauma Stress 2005; 18: 497–505.
38 Cukor J, Wyka K, Jayasinghe N, et al. Prevalence and predictors of
posttraumatic stress symptoms in utility workers deployed to the
World Trade Center following the attacks of September 11, 2001.
Depress Anxiety 2011; 28: 210–17.
39 Brooks SK, Dunn R, Amlôt R, Rubin GJ, Greenberg N. A systematic,
thematic review of social and occupational factors associated with
psychological outcomes in healthcare employees during an
infectious disease outbreak. J Occup Environ Med 2018; 60: 248–57.
40 Rona RJ, Fear NT, Hull L, et al. Mental health consequences of
overstretch in the UK armed forces: first phase of a cohort study.
BMJ 2007; 335: 603.
41 Rubin GJ, Harper S, Williams PD, et al. How to support staff
deploying on overseas humanitarian work: a qualitative analysis of
responder views about the 2014/15 West African Ebola outbreak.
Eur J Psychotraumatol 2016; 7: 30933.
42 Rubin GJ, Brewin CR, Greenberg N, Simpson J, Wessely S.
Psychological and behavioural reactions to the bombings in London
on 7 July 2005: cross sectional survey of a representative sample of
Londoners. BMJ 2005; 331: 606.
43 American Psychiatric Association. Diagnostic and statistical manual
of mental disorders: DSM-5. Arlington, VA: American Psychiatric
Association, 2013.
44 Hull HF. SARS control and psychological effects of quarantine,
Toronto, Canada. Emerg Infect Dis 2005; 11: 354–55.
© 2020 Elsevier Ltd. All rights reserved.
توضیحات مترجم:
[۱] Post-traumatic stress symptoms
[۲] Stigma
[۳] Sever Acute Respiratory Syndrome )SARS (
[۴]Ebola
[۵] H1N1Influenza Pandemic
[۶] Middel East Respiratoy Syndromeبعد از گذشت نزدیک به یک دهه در سال ۲۰۱۲ (۱۳۹۱) ویروس کورونا باعث بروز یک بیماری شبیه سارس در عربستان شد که برخلاف سارس نه تنها دستگاه تنفس بلکه ارگان‌های حیاتی دیگر بدن مثل کلیه و کبد را نیز درگیر میکرد به همین دلیل مرگ و میر آن بیشتر و حدود ۳۶ درصد بوده و لذا نام بیماری را مرس (سندرم تنفسی کشنده خاورمیانه) گذاشتند
[۷] Equine Influenza
[۸] Wise and Marma’s of Event Scaled- Revis تست ویژه برای تشخیص علایم روانشناختی بعد ار آسیب
[۹] unadjusted mean ratio 0.45; 95% CI 1.02-2.65
[۱۰] Diagnostic and Statistical Manuel of Menta Disorder 5 راهنمای مرجع برای تشخیص بیماریهای روانی
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
افزودن دیدگاه جدید