برای۲۲ بهمن آماده شویم

۱۳۸۸ بهمن

مقدمه:

نبرد میان مردمی که آزادی و حقوق خود را می خواهند یک نبرد نابرابر است. زیرا در حالی که مردم جز حضور خود در خیابان ها ابزار دیگری در اختیار ندارند، رژیم جمهوری اسلامی با اتکاء به میلیاردها دلار درآمد نفت، همه ی امکانات را در خدمت خود گرفته است تا جنبش آزادیخواهی مردم را سرکوب کند: هزاران مامور مزدبگیر، شبکه های صدا و سیما، انواع نیروهای سرکوبگر، نهادهای متعدد برای اطلاعات، دستگیری، شکنجه و حبس و کشتار. این رابطه ی نابرابر اگر ادامه پیدا کند هزینه ی جنبش برای دستیابی به اهداف انسانی و مشروعش بسیار بالا خواهد بود. ضمن آن که در این میان، جان انسان ها به عنوان بالاترین و ارزشمندترین موضوعات توسط جنایتکاران زیر سوال می رود.

ما باید به این روند خاتمه دهیم. ما نمی توانیم اجازه دهیم که جان ایرانیان به این آسانی توسط مشتی جنایتکار تشنه ی قدرت و ثروت از میان رود. برای این منظور باید پرسید چگونه است که بعد از 7 ماه که از آغاز این جنبش می گذرد هنوز دولت کودتاچی سرپاست و می تواند به سرکوب دست زند؟ پاسخ این امر را می توان در این پدیده جست که جنبش بعد از هفته های نخستین خود که به صورت مستمر ادامه داشت دچار یک نوع تقویم گرایی شد. یعنی به استثنای دانشگاه ها که به طور مداوم از اول مهر به کانون اعتراض گری تبدیل شده اند به طور عمومی جنبش حضور خود را به صورت عمده محدود به برخی وقایع کرد. از جمله روز قدس (27 شهریور)، روز تسخیر سفارت (13 آبان)، روز دانشجو (16 آذر) و در نهایت روز عاشورا (6 دی) و در نهایت 22 بهمن که پیش روی است. با نگاهی به این تاریخ ها می بینیم که در بین آنها به طور متوسط یک تا یک ماه و نیم فاصله وجود دارد. این فاصله های زمانی راز بقای دولت کودتاچی و توضیح آسیب دیدگی و هزینه های بالای فعالان جنبش است. به عبارت دیگر پس از هر ضربه ای که جنبش در این فاصله ها به حکومت وارد کرده است دولت پاسدار احمدی نژاد و نهادهای جنایتکار امنیتی، اطلاعاتی، قضایی و سرکوبگر آن بین یک تا یک ماه و نیم فرصت داشته اند تا خود را بازسازی کرده، فعالان جنبش را شناسایی و دستگیر و شکنجه کنند و خود را به صورت آبدیده تر آماده ی رویارویی بعدی کنند.

حال جای سوال این است که آیا چنین نوع حرکتی از جانب فعالان جنبش و مردم منطقی است؟ آیا این منطقی است که ما پس از یک حمله به دشمن و تضعیف او، به جای تداوم بخشیدن به حملاتمان، به وی فرصت بازسازی بدهیم تا بتواند ضعف های خود را جبران، بدنه ی ضربه خورده ی خود را بازسازی و به طور فعال با شناسایی فعالانی که در حرکت آخرین شرکت کرده اند به سراغ آنها برود و با بازداشت و زندان و شکنجه و اعدام آنها ضرباتی سنگین به جنبش وارد سازد؟

خیر، این نه عقلانی است نه عملی. ما نباید در یک نبرد نابرابر شرایط قوی تر شدن دشمن را به او بدهیم. پس یک تاکتیک درست و عقلایی در این باره این طور خواهد بود که بتوانیم با تکیه بر یک حرکت تهاجمی معادله را به نفع جنبش و به ضرر دولت کودتاچی به هم زد. اما چگونه؟

برای این منظور ما دو مرحله را توضیح می دهیم:

1) مرحله ی قبل از روز «ر» (22 بهمن)

2) مرحله آن چه که در آن روز باید کرد

کاری که می توان در مرحله ی نخست انجام داد عبارت است از تضعیف دستگاه دولتی برای نداشتن قدرت کافی جهت مقابله با حضور وسیع مردم در تظاهرات روز 22 بهمن. چگونه می توان این تضعیف را انجام داد؟ با تحصن، اعتراضات مستمر، درخواست اضافه حقوق، اعتصاب، کم کاری، از کار انداختن خط تولید، خرابکاری در تاسیسات دولتی، از میان بردن امکانات و ادارات دولتی مانند بانک ها، صندوق های قرض الحسنه، ساختمان های وزارتخانه ها و غیره. به هر طریق ممکن باید زیان و ضرر و خسارت به ماشین دولتی وارد ساخت. باید پول ها را از بانک بیرون کشید، کالاهای دولتی را خریداری نکرد، محصولات و خدمات شرکت های وابسته به سپاه را تحریم کرد، از خدمات مخابرات رژیم (سپاه) استفاده نکرد، تا حد امکان پول آب و برق و تلفن را نداد یا با تاخیر داد، صندوق های خیریه را خالی گذاشت و یا از جا کند، بر هر جا که می توانیم شعار بنویسم وعکس های سران نظام را تخریب کنیم، ترافیک را دامن بزنیم، حمل و نقل عمومی را مختل کنیم، با برگزاری تجمعات اعتراضی چند نفره یا چند ده نفره نیروهای امنیتی رژیم را به این سوی و آن سوی بکشیم و آنها را خسته و فرسوده کنیم و در یک کلام هر آن چه که چرخ های نظام را از کار می اندازد انجام دهیم. کم هزینه ترین روش در این بین به از بین بردن امکان استفاده از ساختمان های دولتی به هنگام شب و با طرح و برنامه ریزی قبلی می باشد.

در یک چنین شرایطی دولت ضعیف و خسته و فرسوده می شود و نمی تواند با تمام قوای خود تازه نفس به سراغ ما بیاید. حال ببینیم برای مرحله ی دوم چگونه می توانیم همین استراتژی خود را ادامه دهیم.

در روز "ر" چه باید بکنیم؟

بر طبق فراخوان ها و برنامه ریزی های فعالان جنبش قرار است که مردم ایران باردیگر در روز 22 بهمن 1388 برای نشان دادن اعتراض خود به حکومت استبدادی به طور گسترده به راهپیمایی بپردازند. مردم خواهان آن هستند که راهپیمایی در آرامش و به گونه ای مسالمت آمیز برگزار شود. قرار براین است که معترضین تا زمان قرار گرفتن در محل تظاهرات شعار ندهند و پس از استقرار در محل شعارهای اعتراضی را شروع کنند.[1] این برنامه پیش بینی شده ی جنبش است، اما ما نمی دانیم که رفتار دیوانگان حکومتی چگونه خواهد بود. آیا در مقابل اراده ی مردم تسلیم خواهند شد و یا دست به سرکوب و جنایت خواهند زد؟ چون این را نمی دانیم نمی توانیم بدون آمادگی برای برخورد با احتمال ها به خیابان برویم. یکی از این احتمال ها این است که نیروهای سرکوبگر رژیم شروع به حمله کنند و بخواهند با ضرب و شتم و دستگیری و سرکوب، این راهپیمایی را به خاک و خون بکشند. دراین صورت ما چه باید بکنیم؟

نوشته ی زیر یک راهنما در این باره است. هدف از نگارش آن پیشنهاد یک سری راهکارهای عملی است برای سازماندهی یک مقاومت عملی در مقابل سرکوبگران. برای این منظور عنصر لازم و ضروری عبارت است از سازماندهی و یا به طور دقیق تر خود سازماندهی در محل.

بنا به دلایلی مانند ضعف ارتباطات و یا قوی بودن جو سرکوب دشوار است که بتوان خودسازماندهی را به صورت یک امر پیش از قیام صورت داد. به همین دلیل بد نیست به آن به چشم یک امکان در صحنه نگریست. یعنی باید طرحی برای خودسازماندهی مردم در روز « ر» داشت. این طرح باید ساده، عملی و موثر باشد. این طرح عبارت است از «خودسازماندهی در صحنه» در روز 22 بهمن.

مراحل طرح :

در روز "ر" یا در حال حاضر همان روز 22 بهمن وقت آن است تا در ادامه استراتژی تضعیف دولت آماده ی دفاع از خود باشیم.

تا نام این تاکتیک را «فلج کردن دستگاه دولت» یا «از کار انداختن ماشین سرکوب» می توان نامید.

مراحل این تاکتیک بدین شرح است:

1) حضور با آمادگی در تظاهرات 22 بهمن

2) در صورت سرکوبگری رژیم دفاع از خود و عقب راندن نیروهای سرکوبگر مانند عاشورا

3) کنترل مراکز دولتی

4) کنترل و از کار انداختن مراکز دولتی

5) استفاده از ضعف و آشفتگی این فلج شدن برای ادامه ی تهاجم ها تا مرز تسلیم حکومت

برای این منظور نیاز نیست میلیون ها نفر به این کار دست بزنند. چند هزار نفر از جوانان شجاع و آماده برای عمل کافی می باشد.

مهم این است که این کار انجام شود، تعداد و ترکیب کسانی که چنین می کنند زیاد مهم نیست، خود عمل است که باید انجام شود.

حال به تشریح این موارد بپردازیم.

1) حضور با آمادگی یعنی

a. کسب آمادگی بدنی

b. کسب آمادگی روحی

c. هماهنگی با دوستان و کسانی که می توانند در این کار شرکت کنند.

d. بیرون آوردن آدرس مراکز دولتی در اطراف محل تظاهرات

e. در حد امکان رفتن به محل و شناسایی کردن راهها و اطراف محل

f. تهیه برخی ابزارها و وسایل و امکانات که برای اجرای عملیات مورد نیاز خواهد بود.

2) در روز ر: در صورت شروع سرکوب آغاز هجوم به مراکز دولتی

برای این هجوم باید برای حفظ جان خود به صورت فکر شده و سازماندهی شده عمل کرد. آن چه در زیر می آید یک راهنما برای آموختن روش سازماندهی هجوم به مراکز دولتی است. بدیهی است که نکات این جزوه باید با واقعیات صحنه تطابق داشته باشد.

چند نکته ی عملیاتی در این رابطه اهمیت دارد:

· همانطور که همگی می دانیم نیروهای سرکوب گر از یک مرکز فرماندهی دستورات لازم را می گیرند. این مرکز با در اختیار داشتن دوربینهایی که در سطح شهر به عنوان دوربینهای کنترل ترافیک نصب شده اند کنترل می شود. یکی از روش های مقابله با نیروهای سرکوبگر از کار انداختن ارتباط فرماندهی و نیروهای تحت کنترلش می باشد. به عنوان مثال قطع کابلهای دوربین، آتش زدن لاستیک ماشین یا چیزهای پلاستیکی دودزا در نزدیکی ستونهایی که دوربین ها در بالای آن نصب شده اند ( دود حاصل از لاستیک ماشین میتواند دید آنها را مختل کند )، افرادی که منزلشان یا محل کارشان در نزدیکی آنها می باشد، می توانند با هر روشی که تشخیص می دهند دوربینها را از کار بیاندازند. پاشیدن رنگ بر روی عدسی از راه دور، قطع کابل ها و یا شکستن آنها با تیروکمان های سنگی برخی از روش های قابل استفاده است.

· جلوگیری و قطع ارتباط موتورسواران از نیروهای پیاده . به عنوان مثال با درست کردن ابزاری که منجر به پنچری لاستیک می شود. اگر به چوب پنبه (سر شیشه شراب ) دسترسی دارید میتوانید از زاویه های مختلف میخ در آن فرو کرد و در مسیر موتورسواران انداخت.

· نکته ی دیگر بستن راههای ارتباط و رفت و آمد نیروهای سرکوبگر در سطح شهر است. از هر طریق ممکن این کار را بکنید: قرار دادن موانع بزرگ و سنگین در وسط خیابان، روشن کردن آتش با لاستیک های بزرگ، سوزاندن خودروهای مختلف بر سر چهارراه ها و میان خیابان ها، قرار دادن آهن وسنگ و سطل های زباله و ... فراموش نکنیم با انداختن چند نوشابه گازدار دربسته در میان آتش آنها به مرور داغ شدن منفجر می شوند و همین امر مانع نزدیک شدن ماموران به آنها می شود.

راهنمای عملی خود سازماندهی در محل

در تظاهرات هفت ماه گذشته دیده شده است که مردم از توانایی فراوانی برخوردارند اما این توانایی، به مانند روز عاشورا، به صورت نیمه کاره و بی برنامه مورد بهره برداری قرار می گیرد، حال آن که می توان با این آمادگی و توانایی خود کارهای بزرگی انجام داد. برای این منظور دو کار باید انجام شود: 1) هدف ها را مشخص کنیم. 2) برای دستیابی به هدف ها نیروی خود را سازماندهی کنیم.

هدف چیست؟ دراین جا منظور از هدف عبارت است از کنترل شهر توسط فعالان جنبش.

خودسازماندهی چیست؟ عبارت است از هماهنگی سریع و عملی در محل برای یک کار جمعی.

هدف ها کدامند؟ این هدف ها شامل تمام ساختمان های دولتی و حکومتی می شوند: وزارتخانه ها، سازمان های دولتی، بیت رهبری، دفتر ریاست جمهوری، صدا و سیما، قرارگاه های فرماندهی نیروهای حکومتی، پادگان ها، پاسگاه ها و پایگاه های سپاه، بسیج، زندان ها و...

زمانی که قیام آغاز شود باید بلافاصله از نزدیکترین، کم خطرترین و آسان ترین هدف ها که به محل تجمع نزدیک هستند شروع کرد و با تصرف آنها یکی بعد از دیگری به تدریج به سوی هدف های دورتر و دشوارتر رفت.

چگونه این تصرف هدف ها را سازماندهی کنیم:

افرادی که در صحنه حضور دارند باید به صورت تیم خود را سازماندهی کنند. تیم از حداقل 2 و حداکثر 5 نفر تشکیل شده است. یک نفر سر تیم است. چهار نفر دیگر با هماهنگی سرتیم عمل می کنند. اگر سرتیم به هر دلیل دیگر نبود، یک نفر دیگر از آن چهار نفر داوطلب سرتیمی می شود. هر کس که اول داوطلب شد سه نفر باقی می پذیرند.

تیم = یک نفر سر تیم + چهار نفر عضو

جمعیتی که در روز «ر» درخیابان هستند باید بلافاصله تیم های خود را تشکیل دهند. هر تیم برای خود یک شماره می گذارد تا مشخص باشد چند تیم وجود دارد. سرتیم ها با هم مشورت و برای یک عملیات مشخص تاکتیک مناسب را انتخاب می کنند. مثلا حمله به ساختمان یک اداره ی دولتی.

مجموعه ی سرتیم ها می توانند یک نفر را به عنوان فرمانده انتخاب کنند. فرمانده برای خود یک معاون بر می گزیند. کار فرمانده و معاون هماهنگ کردن تیم ها برای عملیات مشخص در جهت تصرف یک محل است. فرمانده راهنمایی ها را به سر تیم می دهد و سرتیم ها نیز راهنمایی ها را به اعضای تیم منتقل می کنند.

روش تصرف یک هدف چگونه است:

برای تصرف هر محل می توان تاکتیک های متعددی را در نظر گرفت. دو تا از مهمترین آنها عبارت است از:

1) هجوم از یک مسیر : در این روش همه ی نیروها تلاش می کنند که با حمله ی مداوم و بدون انقطاع از یک محل، که بهتر است ضعیف ترین قسمت دفاع آن محل باشد، راه خود را به درون آن جا باز می کنند و وارد می شوند.

2) هجوم از چندین مسیر: در این روش نیرو از چندین مسیر مختلف شانس خود را امتحان می کند و به محض شکسته شدن یک بخش از دفاع نیروهای مهاجم خود را از مسیر باز شده به داخل می رسانند. این مسیر ها می تواند دو یا بیشتر و یا از لحاظ جغرافیایی به صورت 180 یا حتی 360 درجه محل باشد.

متداول ترین روش برای کنترل مراکز دولتی:

تقسیم بندی نیرو و مرحله بندی :

1) نیروی حمله از راه دور: این نیرو از راه دور با تمام قدرت دیوار دفاعی را مورد هجوم قرار می دهد تا قدرت دفاعی آنها را تضعیف کند.

2) نیروی نفوذ کننده: این نیرو، متشکل از زبده ترین افراد، تلاش می کند در سایه ی قدرت حمله کنندگان گروه او به جلو برود و دیوار دفاعی را در هم بشکند و نفوذ کند.

3) نیروی پشتیبانی که کار حمایت های مختلف امدادی، تدارکاتی، ارتباطاتی و ... از نیروی نفوذ کننده را برعهده دارد.

4) نیروی تقویتی: زمانی که یک راه نفوذ توسط نیروی نفوذ کننده باز شد نیروی حمله از راه دور به عنوان نیروی تقویتی به نیروی نفوذ کننده می پیوندد.

بعد از گرفتن یک محل چه کنیم؟

1) کنترل کامل ورودی ها و خروجی های محل را در دست گیرید.

2) خبر آزاد شدن آن محل را به هر طریق که می توانید به اطلاع سایر همرزمان رسانده ودر رسانه ها اعلام کنید.

3) مدارک و اسناد را به طور سالم از محل خارج کنید.

4) وسایل مورد استفاده را برای استفاده جهت مبارزه تخلیه کنید.

5) تمامی آثار رژیم در محل مانند عکس ولی فقیه و امثال آن را از میان ببرید.

6) پرچم ایران را بدون آرم جمهوری اسلامی بر فراز ساختمان قرار دهید.

7) عکس و فیلم از محل تهیه کنید.

8) برای محل نگهبان بگذارید و سنگرهای دفاعی درست کنید.

9) نیروی لازم برای محافظت از محل را در آن جا قرار داده و سایر تیم ها را برای تصرف یک مرکز دولتی دیگر حرکت دهید.

10) در صورتی که محل به دلیل کم شدن جمعیت در معرض خطر حمله نیروهای دشمن است آن را تخلیه کنید. در این صورت ساختمان را طوری از کار بیاندازید که در روزهای بعد مورد استفاده ی دولت قرار نگیرد.

این احتمال وجود دارد که با آغاز هجوم مردم به مراکز دولتی و تصرف تدریجی آنها جمعیت بیشتری به صحنه آید و در کار آسان و آسانتر شود. با اعلان خبر تصرف مراکز دولتی نیروهای رژیم روحیه خود را باخته و با آغاز فرار اولین آنها ریزش و فروپاشی در تمام سطوح آغاز خواهد شد. در صورت مشاهده ی این روند به سرعت خود را به سوی مراکز حساس مانند صدا و سیما رسانده و برای تصرف آنها تلاش کنید. با تصرف صدا و سیما و فراخوان به مردم، میلیون ها نفر در سراسر کشور به خیابان ها خواهند ریخت و کلیه پادگان ها و مراکز دولتی در کنترل و اختیار مردم قرار خواهد گرفت.

به محض پایان مقاومت نیروهای دولتی آرامش و نظم را به وسیله تشکیل گروه های محلی بر عهده گیرید و اداره ی امور شهر را به صورت جمعی و با همیاری و همکاری انجام دهید. به تدریج یک گروه مرکزی از میان نیروهای مردمی برای اداره ی امور دولتی شکل خواهد گرفت تا شرایط را برای برگزاری انتخابات آزاد فراهم کند.

نظرات، پیشنهادات، انتقادات و تجارب خود را به آدرس ایمیل زیر

منتقل کنید:

Tehran22khordad@yahoo.com

-------------------------------------

[1] تشکیل هسته مرکزی تظاهرات بزرگ که باید بتواند شامل ۲۰،۰۰۰ نفر باشد مهمترین بخش این کار است که جنبش باید آن را عملی سازد چرا که اگر این هسته تشکیل شود نیروهای سرکوبگر دیگر قادر و توانایی خود را برای سرکوب از دست داده و در نهایت موفق به تشکیل جمیعت میلیونی خواهیم بود. به منظور عملی ساختن این مرحله باید تا حد امکان قبل از اینکه نیروها سرکوبگر در محلهای خود مستقر شوند حضور پیدا کرد و با ایجاد راهپیمایی سکوت و بدون شعار تا تشکیل هسته مرکزی پیش رفت. این هسته مرکزی می تواند در یک محل مناسب تشکیل شود و بعد به سمت محل اصلی تظاهرات پیش رود