اکتبر 2020

فرماندار نجف آباد در استان اصفهان از بازداشت زنی که بدون حجاب دوچرخه سواری کرده بود خبر داد. در روزهای گذشته ویدئو زنی که بدون حجاب و با موهای خرمایی در میدان اصلی شهر نجف‌آباد (باغ ملی و مقابل مسجد جامع) دوچرخه سواری می‌کند و برای عابران دست تکان می‌دهد در فضای اینترنت و شبکه های اجتماعی منتشر شده است.

جنبشها و انقلابهای اجتماعی در قرون پیش، اغلب با یک رهبری متمرکز، با شخصیتی پر جذبه، در راس آنها و با اهرم تشکیلات و سازمانهای ستنی پیرو آنها به وقوع می پیوستند. اما در چندین دهه اخیر، به دلایلی چون انقلاب تکنولوژی اطلاعاتی، گلوبالاسیون و تغییر وزن و ترکیب اقشار و طبقات اجتماعی، هم در جوامع توسعه یافته و هم رو به توسعه، نوعی جدیدی از جنبشهای اجتماعی و مکانیسم رهبری آنها به منصه ظهور رسید است. این جنبش ها به ندرت از یک مرکز واحد و وتوسط یک رهبر فرهمند هدایت شده اند.

تلفن زنگ میزند؛ صدای زنگ را آنقدر بلند تنظیم کرده ایم که حتی اگر در حیاط خانه باشیم، صدایش به گوشمان برسد. انتظاری عجیب و غریب! پشت این صدا همیشه کاری در کمین نشسته! عموماً "کار گل"!
فرید از اتاق مشترکش با بهزاد بیرون می آید و به تلفن جواب میدهد.

به سایت های برخی از اینها سازمانهای قدیمی سری بزنید. سایت نیست بلکه بیلبورد (تابلو اعلانات) تسلیت و اعلان فوت روزانه پیرمردها و پیرزنان اپوزیسیونی است که حاضرند در غربت بمیرند اما کنار یکدیگر برای نجات ایران قرار نگیرند. مضحک تر از همه؛ اسم خودشان را هم "ملی" یا به اصطلاح "آزادیخواه" و "دمکرات" و از این نوع واژه های قلمبه سلمبه هم می گذارند.

وکیل علی شکوری‌راد، دبیرکل حزب اتحاد ملت ایران، از تایید حکم یک سال حبس او به اتهام «فعالیت تبلیغی علیه نظام» با صدور بیانیه معروف به «۷۷ نفر» خبر داد.روزنامه ایران روز سه‌شنبه ۲۹ مهر این خبر را به نقل از حجت کرمانی منتشر کرده است.

کودک که بودم با سه تفنگدار الکساندر دوما در کوچه وپس کوچه‌های پاریس می چرخیدم؛ از حیاط خلوت‌های کاخ‌ها عبور می کردم از در‌های مخفی می گذشتم؛ شمشیر می زدم «همه برای یکی - یکی برای همه». اندکی که بزرگتر شدم بدنبال ژان والژان بودم؛ همراه او دهکده به دهکده گشتم.

چکیده یادداشت: زبان فارسی و حاکمیت آن در سده های اخیر در ایران از یک طرف و جایگاه زبان های دیگر از جمله کوردی، ترکی آذری، بلوچی، عربی و غیره در این میان همواره محل بحث و چالش بوده است. در این یادداشت، با توجه به چند اظهار نظر برخی از ادیبان و فعالان سیاسی، فرهنگی و اجتماعی اغلب دارای زبان