● زنان

ما، بخشی از جنبش زنان ایران، به عنوان کنشگران جامعه‌ی مدنی در عرصه‌های گوناگون مصمم شده‌ایم، به منظور ارائه‌ی بخشی از مطالبات خود و زنان سرزمین‌مان، با بهره گیری از فضای انتخاباتی، ائتلاف دیگری را شکل دهیم.

اگر امروز جوانان ایران در شرایطی‌ هستند كه‌ نمی‌توانند ولی‌ من این امیدواری‌ را دارم كه‌ روزی‌ یك سری‌ از این جوانان كه‌ در رشته‌های‌ مختلف تحصیل میكنند برای‌ هویت یافتن خودشان به‌ این تاریخ ها مراجعه‌ كنند و اینكه‌ چرا اینگونه‌ بود و چرا انقلاب به‌ این شیوه‌ عمل شد و به‌ این شیوه‌ ادامه‌ یافت.

تعدادی از گروههای جنبش زنان در ایران با صدور بیانیه‌ای مفصل، حمایت خود را از زنان افغانستان در برابر قانون جدید خانواده در این کشور که مشتمل بر تبعیضها و اجحافاتی علیه زنان افغانی می‌باشد، اعلام کرده‌اند. کانون زنان ایرانی، میدان زنان، مدرسه فمینیستی، کمیسیون زنان دفتر تحکیم وحدت، کمیسیون زنان کانون آینده‌نگری ایران، کمیته گزارشگران حقوق بشر، انجمن تلاشگران سلامت و انجمن فراسو از امضا کنندگان این بیانیه هستند.

در بررسی کارنامۀ دولت جمهوری اسلامی ایران به لوایح و طرحهای متعددی برمی خوریم که در ظاهر عمل به اسلام و قرآن و در جهت امنیت و حفاظت از مردم می باشند ولی در حقیقت تیشه بر ریشۀ ملت ایران زده اند و تنها موجبات ایجاد جدایی و تفرقه در بین مردم را فراهم کرده اند.

بدون پسرم هرگز . همسرم فردی به ظاهر مذهبی و طرفدار رزیم جمهوری اسلامی بود و دائما و به بهانه های مختلف من را به باد کتک میگرفت. و با وسایلی از جمله زنجیرو قفل ماشین به من حمله می کرد. همسرم در هر جا و مکانی از جمله در معابر عمومی، خیابان، و در منزل به من آسیب می رساند.

نکته مورد نظرمن همین است که فلسفه حجاب اجباری و فلسفه تفکیک جنسیتی آبشخوری واحدی دارند و آن وحشت از زن به عنوان نیروی جنسی مهاجم است .از اینرو می بایست سکسوالیته زن کنترل شود که تامین آن با مجموعه ای ازاقدامات توام است. در برخی از کشورهای اسلامی زن را ختنه می کنند تا نیروی جنسی زن را کاهش دهند تا او کمتر بتواند با اغوا گری و وسوسه گری ایمان مرد را بر باد دهد. در جای دیگر با اجباری کردن حجاب و یا تشویق زنان به رعایت آن، تلاش می شود که نیروی برانگیزاننده جنسی زن پنهان و مهار شود.

گفت و گو با یکی از فعالین کمپین یک میلیون امضا: «دلارام علی» از فعالین زنان و از نخستین اعضای کمپین یک میلیون امضا به دعوت «کارگاه فرهنگ‌ها» به مدیریت خانم کسلر هیرتس، خانم هیلده شایت شهردار آخن و کانون ره‌آورد برای ایراد سخنرانی در روز جهانی زن به آخن آمد.

مشکلات چپی ها عميق تر و پيچيده تر است. از يک طرف می خواهند از خود سلب مسئوليت کنند در نتيجه صحبت از فرهنگ مردسالاری و بقيه قضايا را به ميان می آورند، از طرف ديگر هنوز با دمکراسی ليبرال مشکل دارند و نمی خواهند بپذيرند که مفهوم آزادی زن از بطن آن تفکر سياسی زاده شده است نه از رحم سوسياليسم.

امسال مراسم روز جهانی زن در ایران به دلیل فضای امنیتی و تشدید فشار، محدودتر از گذشته برگزار شد. مراسم کانون وکلا امکان برگزاری نیافت. هشتم مارس در تهران و دیگرشهرها، با بیانیه، پخش بروشور یا همایش در پارک‌‌ها همراه بود. حبس، تبعید، شلاق، محرومیت از تحصیل و سفر یا جریمه‌های نقدی، بخشی از فشارهای مستقیم علیه فعالان حقوق زن هستند. از سوی دیگر، فضای سنگین امنیتی و تهدید‌های روانی، علاقمندان به فعالیت در این عرصه را بیمناک می‌کند. به سبب چنین شرایطی، مراسم روز جهانی زن در برخی شهرهای ایران برگزار نشد

امروز روزی است که پیکار و همبستگی جهانی ما زنان نیرو بخش مبارزه بی امان در دستیابی به صلح و آزادی و برای ساختن جهانی دگراست . این امر در گروه پیوند با سایر نیروهای مترقی و دمکراتیک است .

.....اما واقعا چرا این رژیم در هیچ زمینه ای به زنان بها نمیدهد و آنان را به انزوا کشانده است؟ چرا حق زنان برای فعالیتهای آزاد اجتماعی را به رسمیت نمیشناسد؟ چرا بر طبق اصل نگین یکصد و پانزدهم قانون اساسی، انان را از حق انتخاب شدن به عنوان دومین شخص مملکت منع کرده است؟

روشنفکران زن آذربایجان همواره خود را در کنار حرکت ملی آذربایجان می دانند، اما تمایل به غرق شدن در مناسبات نامشروع و غیر اخلاقی قدرت، باندبازیها، فرصت طلبیها و مناسبات غیر اخلاقی سیاسی را ندارند. زن روشنفکر آذربایجان به جامعه ای می اندیشد که در آن ضمن برچیده شدن هر نوع تبعیض جنسی و زبانی زمینه برای برابریهای حقوقی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی محقق گشته و انسان آذربایجانی اعم از زن و مرد ضمن حفظ کرامت انسانی و اخلاقی در رفاه زندگی نموده و به سعادت ملی دست یابد

این مراسم با حضور آقای دلانوئه، شهردار و گروهی از فعالان جنبش‌های زنان فرانسه، و نیز برخی چهره‌های اجتماعی و سیاسی این کشور برگزار شد. این دعوت از سوی خانم فاطیما لالم، معاون شهردار پاریس در امور برابری زن و مرد صورت گرفت و در آن خانم نگین سمبلی، یکی از دست‌‌اندر‌کاران کمپین یک میلیون امضا - شاخه پاریس، درباره‌ی مشکلات، نابرابری و قوانین تبعیض‌آمیز درباره‌ی زنان ایران و هم‌چنین سرکوب اجتماعات مسالمت‌آمیز زنان توسط مامورین جمهوری اسلامی، زندانی ‌شدن چند زن فعال ایران برای جمع‌آوری صحبت کرد

بانویِ من ، بانویِ من ! برشانه هایِ تردِ تو اندوهِ سال هاست . در دست هایِ تو تصویر دردِ کهنه یِ تاریخ ، مانده است - در گریه هایِ تو خونِ هزاره هاست که سرریز کرده است برگونه هایِ زردِ تو ،رنج وبال هاست .

پس در آستانه هشت مارچ آرزو می کنم: جامعه و فرهنگی داشته باشیم که از بی عدالتی های جنسیتی بکاهد و بر فرصت های برابر برای زن و مرد بیافزاید. جامعه ای که آزادی، صلح و مساوات عنصر تفکیک ناپذیر آن باشد. جامعه ای که ارکان اجتماعی - سیاسی اش، به‌فرديّت انسان و برابری او برای داشتن يک زندگی ِ آبرومند ِ عادی ِ قابل تحمّل، احترام بگذارد.

مسئله بی حقوقی زن در جامعه ای مثل ایران، یک معضل بزرگ است. هم اکنون سی سال است که جمهوری اسلامی نیمی از مردم آن جامعه را به شهروندان درجه دو و سه تقسیم کرده و بی حقوقی وسیعی را دامن زده است. علت و ریشه های این ستم و نابرابری چیست؟ چرا این سیاست هایی که جمهوری اسلامی بر جامعه حاکم کرده، اینقدر جان سخت است؟

طرح حجاب اسلامی از طرف خمینی در سال ٥٧ درست چندی پس از بهمن همان سال اولین و اساسی ترین گام در سرکوب ازادیهای دمکراتیک و بر قراری استبداد مذهبی در جامعه بود، که متاسفانه روشنفکران ما قادر به درک این مهم و رابطه دمکراسی و سرکوب زنان نبودند. اکنون پس از سی سال همه مردم، زنان و مردان از هر لایه و طبقه اجتماعی با رژیمی اسلامی که سرکوب مطلق جزء جدا ناپذیر سیاست آن است روبرو هستند.

کنفرانس مطبوعاتی «حبس فعالان زن، حبس جنبش زنان نیست» روز دوشنبه، دوازدهم اسفند ماه با حضور شش تن از وکلای جنبش زنان نسرین ستوده، محمد دادخواه، نسیم غنوی، محمد مصطفایی، سارا صباغیان و مهدی حجتی برگزار شد. شیرین عبادی نیز که در خارج از ایران به سر می‌برد، به صورت تلفنی در این کنفرانس شرکت کرد.

از آنجا كه ازسنین شش ببالا مادر ساده وبيسواد، اما در زمان خود بسيار فهميده ام، هم نقش پدر و هم مادر را برايم داشت، من او را بسيار دوست مي داشتم. بهمین دلیل بعدها علاقمند شدم هر مطلبي را كه دررابطه با زنان، يعني حقوق زن درسایه دین و نقش آنان در جامعه، بدست مي آوردم، بخوانم و به ناعدالتيهائي كه در زمان حيات پدرم در خانواده خود همانند خواب بخاطر مي آورم

دلم زنانگی میخواهد و یک آینه قدی ؛ از آنها که تنها در خانه های قدیمی پدربزرگها پیدا میشود و بعد یک دنیا زنانگی رو بذارم زیر بغل بشینم رو به روی آینه بی ترس آرایش کنم لباسهای رنگی بپوشم و ساعتها در برابر آینه تنها خودم را نگاه کنم بدون اتهام به خودخواهی و غرق گناه کردن مردان دلم زنانگی میخواهد ، آغوش گرم و دستی مهربان بی ترس از حضور باید و نبایدها و بدون حضور این خط کشی ها که اینروزها نهایت حضورشان به قدمگاه من رسیده است زنانگی میخواهم برای فرار از این قفس شیشه ایی...

این درد دل یک مادر ایرانی ست که دختری 9 ساله دارد. این مادر مینویسد: یک بچه 9 ساله، در حالی که فاقد هرگونه قدرت، برای تصمیم گیری، انتخاب یا مقاومت است، ناگزیر به قواعد لباس پوشیدنی که بزرگترها برایش تعیین کرده اند تن می دهد بدون آن که بداند چادر مشکی دیگر آن پیراهن آبی گلداری نیست که خوشش نیاید و نپوشد یا به دستور مادرش وقتی می روند خانه مادر برزگ مجبور شود بپوشد بلکه مجموعه قواعدی است که رفتار، گفتار و حتی طبقه اجتماعی او را، از پیش، تعیین می کند

خانم نوشین احمدی خراسانی‌ در «صیغه و عقوبت رابطه جنسی» نكات مهمی را درباره این رابطه جنسی پیش كشیده‌اند كه قابل توجه است. ایشان هم‌چنین خواسته‌اند كه «ابعاد ناشناخته یا كمترشناخته شده این موضوع» با مشاركت دیگران باز شود. این نوشتار در پاسخ به این دعوت تنظیم شده است. در این نوشتار، صیغه نه به صورت یك پدیده مستقل و بلكه به عنوان بخشی از كلیت ساختار رابطه جنسی زن و مرد در ایران مورد بررسی قرار گرفته است

برخورد با چنین جنبشی دشوار است. برای حمله به آن باید آن را از تداوم انداخت اما چگونه؟ ایجاد وحشت و ارعاب، اتهام براندازی نرم و سخت،وابستگی به بیگانه، دریافت کمک مالی و... به فعالان آن می تواند ریزش های کوتاه مدتی را سبب شود اما آن را از تداوم نمی اندازد. از این رو با اتخاذ چنین روش هایی است که می توان الگوهای پیشین تاریخی جنبش ها و حکومت ها را از جهش و سرکوب مداوم به سمت مقاومت و تغییر مداوم سوق داد. کمپین یک میلیون امضا نقطه کانونی چنین روشی است