آشیخ! خودتی!

این حکومت ورشکسته است. به هزار و یک دلیل! یکی از آنها، رسیدن اژه ای به مقام ریاست قوه قضاییه است. وقتی یک روضه خوان دوزاری که تنها هنرش نواختن سوت بلبلی در کنفرانس مطبوعاتی و گاز گرفتن مردم است، به عنوان قاضی القضات اختیار جان، مال و ناموس 80 میلیون نفر را به فرمان رهبر مفلوک تر از خودش عهده دار می شود، آیا به آن هزار دلیل دیگر هم برای اثبات ورشکستگی حکومت نیاز است؟
اژه ای، سه روز بعد از رسوایی " اوین- گیت"، اعلامیه می دهد که دستور رسیدگی داده است! شیخی که در تمام عمر این ناجمهوری، یک پایش در اوین بود و حد اقل سی سال است که از محصولات این اتاق های بزرگ کنترل با ده ها کامپیوتر و صدها دوربین، برای خودش و رییسش خوراک چرک و خون درست می کند، حالا حاشا کرده و طوری حرف می زند که انگار اجانب دوربین مخفی کار گداشته بودند و او تازه امروز از موضوع با خبر شده است! او و رییسش با این اندازه از وقاحت و دریدگی، تصور می کنند که مردم ایران ابله هستند. این توهین در بدو امر، تا مغز استخوان انسان را میسوزاند. اما این درد آنی، با دیدن تمام صحنه، آرام می گیرد: صحنه پایان یک فیلم جنایی که در آن مردان تبه کار ، به دست فرشته عدالت سپرده شده اند و مشت درشت ملت بر طبل میان تهی ناجمهور اسلامی فرود می آید که ابله تویی و من انکار تو!