راه‌حل همیشگی خامنه ای برای اعتراض‌های مردمی

افراد اعدام شده ۴ نفر به نام‌های جواد گنج‌خانلو، غلامحسین پورشیرزاد، علی صادقی و حمید جاوید بودند که بنا به اعلامیه دادگاه انقلاب مشهد جرمشان آتش زدن قرآن، آتش زدن سازمان تبلیغات اسلامی و تخریب ادارات دولتی بود. دادستان وقت مشهد نیز در توضیح این احکام مدعی شده بود که معترضان با «اسلام، قرآن و انقلاب اسلامی ضدیت داشته‌اند».

روزنامه کیهان، سه‌شنبه 28 خرداد

***

شورش‌های مردمی در ابتدای دوره رهبری علی خامنه‌ای محدود به مشهد نبود. در مرداد ۱۳۷۰ دو شهر نجف‌آباد و زنجان، در فروردین ۱۳۷۱ شهر شیراز، در اردیبهشت ۱۳۷۱ شهر اراک، در مرداد ۱۳۷۳ قزوین و در فروردین ۱۳۷۴ اسلامشهر تهران صحنه شورش‌های مردمی بود. البته هیچ کدام از این اعتراضات به گستردگی مشهد نبود ولی مقامات قضایی و امنیتی در همه آن‌ اعتراضات مردم معترض را «گروهی ضدانقلاب» و «ضداسلام» معرفی کردند.

در دهه دوم و سوم رهبری آیت‌الله خامنه‌ای نیز اعتراضات عمدتا سیاسی و مدنی با برخورد سخت او مواجه شد. در اعتراضات کوی دانشگاه در سال ۱۳۷۸، جنبش سبز در سال ۱۳۸۸ و اعتراضات معیشتی در دی‌ماه ۱۳۹۶، نیروهای امنیتی و انتظامی اجازه داشتند تا به شلیک گلوله به سمت مردم و شکنجه و آزار دستگیرشدگان مانع گسترش اعتراضات شوند. در این اعتراضات، چندین پرونده همچنان گشوده، از ناپدیدشدگان قهری و کشته‌شدگان، وجود دارد که حکومت ایران از توضیح درباره آن‌ها سرباز می‌زند. استراتژی رهبر ایران نیز در مواجهه با فشار افکار عمومی درباره کشته‌شدگان، دفاع مطلق از عملکرد نیروهای امنیتی و انتظامی بوده است.

باور رهبر ایران به «النصر بالرعب»

اتهام «آتش زدن قرآن» به دستگیر‌شدگان و «دستور سختگیری» رهبر ایران به مقامات امنیتی و قضایی، در سه دهه زمامداری آیت‌الله خامنه‌ای همواره پای ثابت تمام اعتراضات مردمی بوده است. صداوسیما و رسانه‌های منسوب رهبر ایران نیز در همه این شورش‌ها به مردم معترض وعده «اعدام با طناب دار» داده‌اند.

در ۳۰ سال رهبری آیت‌الله خامنه‌ای، وی همواره حامی برخورد سخت و شدید با مردم معترض بوده است. در هر رخداد نیز او لقبی جدید به معترضان می‌دهد. «فتنه‌گر»، «اراذل»، «ضدانقلاب»، «عوامل دشمن» و «اشرار»، القابی است که او به مردم در اعتراض‌های م��تلف‌شان داده است.

برخورد حکومت با دستگیر‌شدگان اعتراضات در دوره رهبری آیت‌الله خامنه‌ای متناسب با گستردگی شورش‌ها و توجه بین‌المللی به آن، متفاوت بوده است. در شورش‌های کوچک و نقطه‌ای، استراتژی اعدام دستگیر‌شدگان به‌رغم تبلیغ آن از سوی مقام‌های رسمی کمتر اجرایی شده است ولی در اعتراضات گسترده و فراگیر، اعدام، یکی از شیوه‌های همیشگی نظام جمهوری اسلامی برای ایجاد ترس و وحشت در دل مردم بوده است.

در اعتراضات سال ۱۳۸۸ نیز آیت‌الله خامنه‌ای علاوه بر آن‌که به صراحت در خطبه‌های نمازجمعه وعده برخورد سخت و خونین با معترضان داد، دست نیروهای امنیتی و قضایی را نیز بازگذاشت تا افرادی را اعدام کنند. اعدام محمدعلی زمانی و آرش رحمانی‌پور در بهمن‌ماه ۱۳۸۸ و اعدام شیرین علم‌هولی، فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وکیلی و مهدی اسلامیان در اردیبهشت سال ۱۳۸۹ با هدف تامین همین استراتژی «النصر بالرعب» اجرا شد.

در اعتراضات آبان ۱۳۹۸ نیز که به دلیل افزایش ۳ برابر قیمت بنزین در شهرهای مختلف ایران آغاز شده و همچنان ادامه دارد، استراتژی محبوب آیت‌الله خامنه‌ای از سوی رسانه‌های منسوب به او تبلیغ می‌شود. علاوه بر اتهام همیشگی و قدیمی «آتش زدن قرآن» که این‌بار هم از روز سوم اعتراضات پای ثابت برنامه‌های خبری رسانه‌های رسمی ایران شده است، روزنامه کیهان وابسته به رهبر ایران نیز با انتشار مطلبی در شماره روز سه‌شنبه خود وعده داده است که «اشرار اجاره‌ای» به زودی با «طناب دار» مجازات خواهند شد.

رهبر ایران نیز روز چهارشنبه، اعتراضات را «جنگ امنیتی» و شرکت‌کنندگان در آن را عوامل دشمن خواند. او از روز دوم اعتراضات با «اشرار» خواندن مردم به نیروهای امنیتی مجوز برخورد سخت و شدید داده است. سازمان عفو بین‌الملل گزارش داده که تا کنون دست‌کم ۱۰۶ نفر از مردم کشته شده‌اند. منابع غیر رسمی نیز از کشته‌شدن بیش از ۲۰۰ نفر سخن می‌گویند.

برخوردی تا این حد شدید با مردم معترض تاکنون در دوره رهبری آیت‌الله خامنه‌ای سابقه نداشته است. استفاده سریع و گسترده از اسلحه برای سرکوب تظاهرکنندگان در هیچ کدام از اعتراضات قبلی رخ نداده بود. به نظر می‌رسد رهبر ایران این اعتراضات مردمی را متفاوت از دیگر اعتراضاتی می‌داند که در دوره رهبری او رخ داده است و به همین دلیل به دنبال پیروزی بر مردم با ایجاد رعب و وحشتی بزرگ‌تر از موارد مشابه است.