قاب زندگی

شوق زندگی در همین جا بود

نامیرایی خاموش در طلب چیزی که شاید از دستمان بگریزد

بی آن که فریب بخوریم

همرنگ احوال شویم

تسلیم این جلوه‌ها

و دیدیم اندیشیدن کمتر از عمل نیست

و تن آدمی از نیستی می‌گریزد

و خو می‌گیرد در شتابی که هر روز اندکی به مرگ نزدیکمان می‌کند

نزدیکمان می‌کند به سر ـ حد مرگ

به سر ـ حد نیستی

افق ناپیداست

و شوق زندگی در همین جاست

رنج هم

همان رنجی که در تمام عمر از آن حرف نمی‌زنیم

از کسی نمی‌خواهیمش تا بداند

و هرگز هم نخواسته‌ایم که

ستایش‌های مفرط و دشنام‌های بی قیاس‌شان را

نا گاه بر سرمان بریزند

این لاشه‌های بویناکِ آغشته به مرگ

در حفره دهان‌هاشان جز دشنام و ستایش مفرط نیست

و در میانه ما

امید و ناامیدی جلوه می‌کند

و عاقبت سرتاپای زندگی را در قابی خلاصه می‌کنیم که تصویری ندارد.